Ματωμένο σπουργίτι γυρνάς
Σε άλλες χώρες λησμονιάς
Και ψίχουλα ζητιανεύεις μέσα σε μπόρες!
Αθώα τα μάτια των παιδιών ζητάνε μόνο αγάπη
Και εσύ κοιτάς με ενοχές, ψάχνεις να δώσεις κάτι...
Βάζεις το χέρι σου βαθιά, μέσα στην τρύπια τσέπη
Μα σου έμεινε λίγη ανθρωπιά και ξέρεις ότι πρέπει
Πρέπει να δώσεις την ψυχή που σου ’χει απομείνει
Γιατί μες στη ζωή αυτή δεν ξέρεις τι θα γίνει.
Μουτζουφλιασμένες οι φάτσες μας σε ένα χλωμό τοπίο
Και ένα αύριο που προκαλεί, δεν είναι αυτό αστείο.
Όμως περάσαμε και εμείς της προσφυγιάς τη γεύση
Ποτέ μην την ξεχάσουμε γιατί έτσι μας αρέσει!
Έχει ο καιρός γυρίσματα και η κοινωνία αγκάθια
Ποτέ δεν ξέρεις πως τρυπούν στα ξένα τα χωράφια.
Ματωμένο σπουργίτι κοιτάς, συμπονάς και βγάζεις μια selfie
Γυρνάς την πλάτη φεύγεις μακριά νομίζεις... μα δεν είναι έτσι!
Στα καλντερίμια του μυαλού
και εσύ είσαι εδώ δεν είσαι αλλού!
Κοίταξε λίγο στον καθρέφτη ματωμένο σπουργίτι και εκεί
Το είδωλό σου ματώνει και δεν το ’χεις αντιληφθεί.
Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/συγγραφέας
