Από τον Κων/νο Παπακωνσταντίνου
Πάντα πρέπει να ανατρέχουμε στους θησαυρούς της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματολογίας. Οι έρευνες, οι διδαχές και τα υπέροχα έργα των Αρχαίων, είναι διαχρονικά επίκαιρα. Και πού δεν διέπρεψαν οι πρόγονοί μας! Στη Φιλοσοφία, στα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα, στην Αστρονομία, στη Δραματουργία κ.ά.
Σήμερα θα μας κάνει παρέα ο Θουκυδίδης. Ο Μέγας ιστορικός. Εξόριστος επί 20 χρόνια, σ’ ένα χωριό πάνω στο Παγγαίο, έγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, που για κείνη την εποχή ήταν σαν ένας παγκόσμιος πόλεμος. Θησαυρός παντοτινός! Η γραφή του φανερώνει τη δύναμή του, να αναλύει τα γεγονότα, τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά και τις οικονομικές συνθήκες, που διαμορφώνουν την Ιστορία.
Ο Ελ. Βενιζέλος, λάτρης του Θουκυδίδη, μετέφρασε το έργο του και μας λέει: «Ο Θουκυδίδης είναι ένας αστέρας καθοδήγησης, δια πάσαν σπουδαίαν πολιτικήν δραστηριότητα. «Διαβάζοντας τον Θουκυδίδη, μπορούμε να δούμε πόσο απέχει από την Αθηναϊκή Δημοκρατία, η σημερινή μας Δημοκρατία της παρακμής. Γράφει γι’ αυτό ο Θουκυδίδης: «Καλείται το πολίτευμά μας Δημοκρατία, λόγω του ότι η Κυβέρνηση, δεν βρίσκεται στα χέρια των ολίγων, αλλά των πολλών. Σε όλους εξασφαλίζει την ισότητα και τη Δικαιοσύνη. Στα Δημόσια αξιώματα, έχουν θέση πολίτες με προσωπική αξία, και όχι όσοι προέρχονται από ορισμένη κοινωνική τάξη. Ο φτωχός δεν βρίσκει εμπόδιο για την κοινωνική ή πολιτική του άνοδο.» Δηλ. πράγματα που σε μας γίνονται εντελώς αντίθετα. Εμείς έχουμε τα τζάκια, την οικογενειοκρατία, τους μπαρμπάδες μας.
Ο Θουκυδίδης εξαίρει την αξιοκρατία. Την αποκαλεί φυσική επιλογή. Ο άξιος, εμπόδια δεν έχει. Σε μας όμως σήμερα, δεν λειτουργεί. Στα αξιώματα ανέρχονται ανεπάγγελτοι. Μετριότητες. Νεπωτικά απόβλητα. Σκύβουν το κεφάλι στο σύστημα διαπλοκής και γίνονται φορείς σκανδάλων. Σήμερα ασκούν την εξουσία μερικές δεκάδες οικογενειών, που ρυθμίζουν καταστάσεις, με γνώμονα την ιδιοτέλεια. Γράφει ο Θουκυδίδης: «Στα ιδιωτικά επαγγέλματα το άτομο έχει το δικαίωμα, να προσπαθεί για το ατομικό του συμφέρον. Στο Δημόσιο όμως βίο, το άτομο θυσιάζει το ατομικό του συμφέρον, για το γενικό καλό». Το μέτρο αυτής της διαφοράς μας, μας το δίνουν οι πολιτικοί μας οι οποίοι μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό. Έχουν έλλειμμα Παιδείας. Θυμάστε τον Βουλγαράκη της Ν.Δ. που κάλυπτε τις λαδιές του, μ’ εκείνον το ρυπαρό ρασοφόρο-Μαμωνά. Το νόμιμο έλεγε είναι και ηθικό. Ο Θουκυδίδης σαν να περιγράφει το σημερινό μας χάλι γράφει: «Οι άνθρωποι παρασύρονται στις παρανομίες, και τη διαπλοκή πολύ εύκολα. Άλλοι από ανάγκη και φτώχεια, άλλοι από πλεονεξία (Τσοχατζόπουλος) και την αλαζονεία του εξυπνάκια και άλλοτε από τα πάθη, που τους εξουσιάζουν». Εξυπνάκιας λ.χ. είναι και ο Υπουργός Σταθάκης, που μας λέει, πως ξέχασε να δηλώσει τα 38 ακίνητά του και κάτι εκατομμύρια. Λες και τρώμε λωτούς.
Αναφορικά για τις ποινές, που επιβάλλονται στους παρανομούντες ο Θουκυδίδης γράφει: «Όταν αποφασίζει κάποιος να παραβεί τους Νόμους, τίποτα δεν τον σταματά. Ούτε οι αυστηρότερες των ποινών. Γι αυτό στον πόλεμο κατά της διαφθοράς, δεν πρέπει να εξαντλείται με την επιβολή ποινών. Μόνο η χρηστή Διοίκηση, είναι σε θέση να αναστείλει το κακό».
Για τον λαϊκισμό και την ψευτιά, που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας, μας λέει: «Οι πολιτικοί μετέρχονται μέσων ή εξαγγέλλουν λόγους ψεύδους και υπόσχονται τα απραγματοποίητα, για να επικρατήσουν. Γιατί ξέρουν πως οι άνθρωποι συνηθίζουν να εμπιστεύονται στην απερίσκεπτη ελπίδα σ’ εκείνο, που επιθυμούν και αλόγιστα ν’ αποστρέφονται ό,τι δεν τους αρέσει». Όλοι οι πολιτικοί μας και ιδίως ο Τσίπρας εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ψυχολογία. Λαϊκίζουν κατάφωρα, τάζοντας τα επιθυμητά, και υπόσχονται στον κόσμο πως θα πατάξουν ό,τι αποστρέφεται. Όχι ΕΝΦΙΑ, επάνω οι μισθοί και οι συντάξεις, θα ξαναδώσουμε τα δώρα… Θα σκίσουμε τα Μνημόνια, θα πετάξουμε έξω τη Τρόικα. Θ’ αλλάξουμε την Ευρώπη. Μπούρδες καραμελωμένες για το λαό.
Για τον καλό ηγέτη λέει ο Θουκυδίδης: «Ο ηγέτης πρέπει να είναι πρώτος στο αγώνα, στις νίκες, στα μεγάλα έργα». Αν όμως τους συγκρίνουμε με τους δικούς μας, θ’ αναφωνήσουμε «Μανή-Θεκέλ-Φαρές». Δηλ. Εζυγίσθης, εμετρήθης και ευρέθης ελλιπής. Ο ηγέτης μας λέει ο Θουκυδίδης είναι «Η λυχνία επί του όρους». Λιτός, σεμνός, συνεπής σε λόγους, σε έργα και σε πράξεις. Να οδηγεί το λαό και να μην οδηγείται από το λαό. Να ενεργεί αποφασιστικά για το συμφέρον της χώρας. Να επιβάλλεται για το καλό του λαού. Όταν ο Ε. Βενιζέλος βρέθηκε μπροστά σε μια λαοθάλασσα Αθηναίων, που απαιτούσαν Συνταγματική Συνέλευση, τους διέκοψε και τους μίλησε επιτακτικά «Όχι! Είπα Αναθεωρητική Συνέλευση». Και το πλήθος σιώπησε ακολουθώντας τον ισχυρό τους ηγέτη.
