Του Νίκου Ράπτη
Με την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική κοινωνία δεν ακολούθησε ευτυχώς τους δύσβατους «αντιμνημονιακούς» δρόμους. Αντ' αυτού εντάχθηκε σε ταχύρρυθμο πρόγραμμα αυτογνωσίας. Καλείται σήμερα να προσγειωθεί στην πραγματικότητα: οικονομία που δεν παράγει δεν μπορεί να αναδιανείμει. Χωρίς παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, οι άρρωστοι, οι άνεργοι, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι αφήνονται στην τύχη τους.
Αλλά είμαστε ακόμα στα μισά του δρόμου. Ακολουθώντας την πεπατημένη, η κυβέρνηση προσπαθεί να διασώσει τη μεταπολιτευτική διάταξη. Τα «κεκτημένα» όμως, μας βουλιάζουν όλους. Μόνη σανίδα σωτηρίας απέμειναν οι ξένες επενδύσεις. Που δεν θα έρθουν παρά μόνο με πολιτική σταθερότητα και εύνοια προς την επιχειρηματικότητα. Αλλά η Ελλάδα πατώνει και στα δύο αυτά αγαθά, ενώ η διεθνής συγκυρία χειροτερεύει διαρκώς.
Κινδυνεύουμε με μείζονα εθνική κρίση και καταστροφή. Η Συρία δεν είναι μακριά. Την ύστατη αυτή στιγμή, χρειάζεται όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να συστρατευθούν στο τετράπτυχο υλοποίηση του μνημονίου-νέα μεταπολίτευση-πολιτική σταθερότητα-λιγότεροι φόροι/περισσότερες δουλειές.
Το θέμα δεν είναι μόνο να αποκτήσουμε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και τις κεντρώες δυνάμεις, που θα δεσμευτούν σε κυβερνητική συνύπαρξη για δύο τετραετίες, έως το 2023. Είναι και πώς η κυβέρνηση αυτή θα εκφράσει πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που υπερακοντίζουν το σημερινό λειψό πολιτικό προσωπικό. Χρειάζεται να δούμε στην κυβέρνηση τις πολιτικές ελίτ της επόμενης τριακονταετίας, όχι τους σταρ των κομμάτων που μας έφεραν έως εδώ.
Επί σαράντα χρόνια, το πολιτικό προσωπικό διέβλεπε πως το πολιτικό κόστος της αλλαγής ήταν μεγαλύτερο από εκείνο της στασιμότητας. Αλλά σήμερα η στασιμότητα κοστίζει πολύ περισσότερο από την αλλαγή. Είναι καιρός να το αντιληφθούν αυτό οι πολιτικοί μας και αναλόγως να πράξουν. Προσφέροντας στο Έθνος, έστω «στο παρά πέντε».
* Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός
