»
Το 1/3 από τους νέους σπουδάζουν ψυχοκοινωνικές επιστήμες, το άλλο 1/3 γενετική μηχανική και το άλλο 1/3 πληροφορική, ίντερνετ. Κανένας δεν δουλεύει ουσιαστικά δηλαδή, όλοι αφού διασκεδάσουν - σπουδάσουν, βγαίνουν άνεργοι και ζουν με τα δανεικά και δεν υπάρχει χειρωνάκτης, μόνο η γκλαμουριά των τιτλούχων, οι οποίοι περισσεύουν κατά 95% σε ένα κράτος.
Συνεχίζουν λοιπόν στη μάταιη καθημερινότητα, χωρίς ιδιαίτερους ηρωισμούς προσπαθώντας να μείνουμε ελεύθεροι σαν προσωπικότητες από τον μικροαστισμό και διαφορετικοί.
Ένα παράδειγμα αντίφασης.
Η κλωνοποίηση εξομοιώνει τα όντα, κόντρα στη βιολογική διαφορετικότητα, η παγκοσμιοποίηση καταργεί τη διαφορετικότητα των λαών και ενώ όλοι μιλούν κατά του φυλετικού ρατσισμού, αφήνουν ελεύθερο τον κοινωνικό ρατσισμό, προστατεύοντας επιλεκτικά ορισμένες μειονότητες και όχι όλες. Η προστασία ευαίσθητων και προσωπικών δεδομένων, ψεύτικη, ουσιαστικά δεν υπάρχει β’ ευκαιρία, αφού η πρόσβαση στα απόρρητα είναι εύκολη και οι προκαταλήψεις μεγάλες. Οι δε αρμόδιοι για όλο αυτό, μπαίνουν στο τρυπάκι των ενοχών, να υπακούσουν ή όχι, ενώ το ζήτημα δεν είναι εκεί, είναι όλο αυτό μη νόμιμο εξαρχής και κατευθυνόμενο. Απλά, ενώνοντας ηλεκτρονικά όλα τα αρχεία, θέλει ο διεθνής Σιωνισμός στο μέλλον να καταναγκάσει έμμεσα τον παγκόσμιο πολίτη να δεχθεί το τσιπ στο χέρι ή στο μέτωπο. Κάτι το οποίο, σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη, άπτεται της προαίρεσης απέναντι στο Θεό. Δηλαδή, αν βαθιά μέσα του, ο άνθρωπος τον αγαπάει, ή θέλει αιώνια να είναι χωρισμένος από αυτόν. Κοιτάξτε την πρωινή ζώνη για παιδιά στην τηλεόραση. Οι μισές εκπομπές μιλούν για μαγεία και σατανισμό. Απορώ γιατί δεν απαγορεύονται κι αυτά, όπως απαγορεύεται η πορνογραφία στο διαδίκτυο.
Μετά είναι τα ένστικτα. Δύσκολα πάμε κόντρα στη φύση, όπως τα σαρκικά ένστικτα, οι χρηματικές εμμονές και οι ματαιοδοξίες. Άρα προφασιζόμενοι μέσα μας αυτή τη δικαιολογία, δεν προσπαθούμε να γυρίσουμε στην απλότητα, την κουλτούρα (τέχνες, γράμματα), την αλήθεια μεταξύ μας. Μένουμε στη διαπίστωση της κοινωνικής ζούγκλας, χωρίς να μας πειράζει όλο αυτό, αδικώντας έτσι τον εαυτό μας, όντας μαζοχιστές.
Γελάμε σα να μην τρέχει τίποτα, σαν να μην υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα μόνο υποχρεώσεις, μόνο καταναλωτισμός, μόνο βία, σαν άμυνα, σαν επίθεση, δεν χαιρόμαστε τη ζωή. Φοβόμαστε. Η εκδίκηση ηδονίζει μερικούς, είτε στα διαζύγια, είτε γενικά η εξόντωση του άλλου, όταν ηδονίζει, αυτό είναι διαστροφή, δεν είναι πολιτισμός.
Μην καμαρώνουμε δηλαδή τον πολιτισμό μας. Δεν έχουμε πολιτισμό, ούτε ειλικρίνεια, ούτε αληθινό σεβασμό.
Τουλάχιστον να παραδεχθούμε την αποτυχία μας. Έπρεπε να μας πειράζει ο φόβος, η ψυχρότητα, η τυπικότητα. Δεν είναι αρκετό το ψεύτικο χαμόγελο, η ψεύτικη κοινωνικότητα. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αισθάνονται, δεν νιώθουν είναι κλειστές, όλα τυπικά.
Η διαμόρφωση δηλαδή συνειδήσεων (οικολογικής, κοινωνικής κ.λπ.) είναι το δύσκολο, όχι τα συναισθήματα, γιατί προσκρούει στα ένστικτα και την κακώς εννοούμενη ελευθερία. Τα άλλα όλα, όμως, είτε είναι αναγκαστικά, είτε υπαγορεύονται από κώδικες ηθικής, δεν έχουν αξία. Η ενεργοποίηση λοιπόν της συνείδησης και της ελευθερίας, προς το καλό και τη δημιουργικότητα, θα έσωζε την κατάσταση και της ευαισθησίας προς τις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Και θα έφερνε τις αλλαγές και έναν καλύτερο κόσμο για μας και τα παιδάκια μας. Στην ελευθερία όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να επέμβει κανείς και φυσικά δεν το θέλει ούτε ο Θεός. Πρώτος αυτός το σέβεται, αν και Παντοδύναμος. Θέλει να επιλέγουμε ελεύθερα το καλό, έστω και αν οι επιλογές μας έχουν ένα ρίσκο. Εξάλλου, εκεί φαίνεται η αγάπη. Στις πράξεις, τις δύσκολες ενδεχομένως.
Ζούμε σε έναν κόσμο με πυρηνικά όπλα, μεταλλαγμένα τρόφιμα και ναρκωτικές ουσίες. Με υποκουλτούρα και μικρότητες.
Τέλος, ό,τι είχε απομένει όρθιο, οι δύο σχέσεις των δυο φύλων, ο έρωτας, η κορύφωση της έννοιας της αγάπης δηλαδή, ό,τι πιο δυνατό μετά την πίστη στο Θεό, έπαψε τη στιγμή που γίνεται προσπάθεια να καταργηθεί η διαφορετικότητα των δυο φύλων με την προβολή συνέχεια gay και λεσβιακών προτύπων. (Δεν είναι τόσο η γονιδιακή μετάλλαξη στο θέμα αυτό). Δυστυχώς ποτέ δεν ήταν κάτι δυνατό ο έρωτας, γιατί το είδαν στραβά τα δυο φύλα εξαρχής.
Με το φεμινισμό και το φαλλοκρατισμό γίνεται πόλεμος ουσιαστικά και όχι αγάπη. Γιατί θεωρείται ζήτημα υπεροχής και εξουσίας. Ποιος θα διατάζει. Ετσι χάθηκε και η δύναμη των ποιητών, γιατί; Γιατί όλα αυτά;
Εγώ ξέρω ότι αφού μιλάμε για κρίση (οικονομική και κοινωνική) έπρεπε να είμαστε σκεπτικοί και να μετανιώνουμε. Αντί γι΄ αυτό όλοι χασκογελάνε μέσ’ την καλή χαρά και τις άλλες μισές φορές βρίζουμε ο ένας τον άλλον. Αρα δεν συναισθάνεται ο κόσμος την κατάσταση, άρα για ποια κρίση μιλάμε; Ειλικρινά απορώ.
Όλα αυτά δηλαδή δεν αισθανόμαστε ότι τα κάνουμε και λέμε; «Ποιος, εγώ!».
Κων/νος Εμμ. Τσοχατζής
Πολιτικός Μηχανικός
