Του Πέτρου Ιωάννου
Συνταξίδευα πριν λίγο καιρό με έναν ωραίο όπως αποδείχθηκε Έλληνα και μιλούσαμε για την κρίση, το ευρώ και την προ ευρώ εποχή. Η κουβέντα μας στράφηκε και στ' αυτοκίνητα. Κάποτε υπήρχε ευμάρεια και νεόπλουτοι που απέκτησαν, ζωή να χουν, και πανάκριβες φίρμες αυτοκινήτων. Όμως τα χρόνια κύλησαν. Το ''τρελοβάπορο'' και οι ατζαμήδες καπεταναίοι - αν μπορείς να τους αποδώσεις ελαφρυντικά, εφόσον είναι εσκεμμένα διαπλεκόμενοι - το βγάλαν στα βράχια, στην ξέρα και το καλόγουστο αυτό κομμάτι της κοινωνίας μας, βρέθηκε ξαφνικά, αντιμέτωπο με την πραγματικότητα.
Φαντάζεστε εικόνα να βάζει στο βενζινάδικο ένας παραγωγός πενήντα- ενενήντα ευρώ καύσιμα στο αγροτικό του και δίπλα του ένας με λαμποργκίνι πέντε ευρώ; Στην Αθήνα που πένεται, η σκηνή αυτή και ωραίο ήταν και το σχόλιο του βενζινά: με πέντε ευρώ μέχρι Γλυφάδα μπορεί να πάει και να γυρίσει.
Την ώρα λοιπόν που γουργουρίζουν στομάχια είτε στο κλεινόν άστυ είτε στην επαρχία, κάποιοι να μην κάνουν την έξοδο τους και άμα λάχει να ρίξουν και καμιά αιθέρια υπαρξη, με την απαστράπτουσα λιμουζίνα τους?
Δεν λέω μέσα σ' αυτούς υπάρχουν όντως και μεσαίες καταστάσεις, απο πλευράς αναγκών, ο δείκτης όμως ο γενικός είναι ένας, ίδιος και απαράλακτος για όλους, πλουσιότερους και φτωχότερους ως προς τις αντιδράσεις.
Πρόκειται για μια γενικευμένη αντίδραση, μα πανομοιότυπη: Ένα μίγμα ανησυχίας και παραίτησης.
«Α, για τ' άλλα άστα, όσα πάνε και όσα έρθουν» λέγαν απ’ έξω από ένα σχολειό μπαμπάδες και μαμάδες εν αναμονή. Εν αναμονή των παιδιών τους βεβαίως και όχι εξελίξεων.
Μιλούσα με αγρότες στο ραδιόφωνο και κλείνοντας τη συνέντευξη, ευχόμουν να επικρατήσει λογική και αν όχι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα: Η κυβέρνηση θα πέσει υπό το βάρος των αμαρτιών της.
Και μετά τι? Μου αντιτείνει ο συνομιλητής. Μετά του λέω υπάρχουν οι ευρωπαϊστές όπως ο Κυριάκος, οι ευρωσκεπτικιστές και οι αρνητές της σημερινής Ευρώπης. Ας ψαχθεί έκαστος κατά μόνας και όλοι μαζί. Ας ψαχθούμε τι θέλουμε και πως το θέλουμε, το πανέρι είναι γεμάτο και παραγεμάτο από επίδοξους σωτήρες, αλλά και από αουτσάιντερ, που λίγο ή καθόλου σημασία τους δίνουμε. Παλιά λέγανε χούντα είναι θα περάσει.
Σήμερα ακόμα υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που ονειρεύονται τον Παπαδόπουλο ή πολιτικάντηδες με ικανότητα και δίκαιους τρόπους λέω μέσα μου και στον αγρότη ερωτώ ξανά: Αϊντε και καλά, δεν ήξεραν οι ψηφοφόροι πέρυσι τον χειμώνα που το πάει ο Τσίπρας και αορίστως επέλεξαν ελπίδα! Τον δε Ιούνιο ένα βαρύγδουπο όχι. Τον Αύγουστο δεν ήξεραν; Με ψηφισμένο το 3ο μνημόνιο σχεδόν απ' όλους, οι μισοί απ τους μισούς είπαν ένα μεγάλο ναι!
• και να ’σου και η ερμηνεία: Τότε ελπίζαμε σε ισοδύναμα.
• Μα τα ισοδύναμα δεν είναι ζημιά; Ζημιά που θα τη ''φουσκώσει'' η εκλεκτή μας ηγεσία στις πλάτες αλλονών;
φτάνουμε στο σήμερα που πάλι μας φταίει ο Σόιμπλε που αποκάλεσε τον Τσίπρα ηλίθιο. Γιατί έφεραν τη φρόντεξ δεν άκουσα μιλιά. Για τους Αμερικανούς και τους Νατοϊκούς ούτε, όπως για τον Τσίπρα, που τους κάλεσε, καμιά μα καμιά ένσταση.
Μίλησε τάχα ο Σόιμπλε προσβλητικά για τον Τσίπρα άρα και για τον ελληνικό λαό.
- Από πότε εκπροσωπεί ο πρωθυπουργεύων τα συμφέροντα των πολιτών; πότε πόνεσε για δαύτους; ή για τα παλικάρια που χτυπήθηκαν στα Ιμια προ 20ετίας, ή για τα παλικάρια που πλήρωσαν προχθές την ανερμάτιστη εξωτερική πολιτική και ίσως βλήθηκαν και τούτα. Υπήρξε ποτέ πόρισμα για ’κείνα, για να υπάρξει και τώρα;
Πόσο εύκολα καταπίνουμε ό,τι μας σερβίρουν; Προς τι οι ασκήσεις στο έρεβος της νύχτας όταν ήδη παρέδωσαν τα σύνορα στη φρόντεξ και το αρχιπέλαγος στο νατο και τους Αμερικανούς;
Νύχτες αιώνων, περάσαμε με τουρκοκατοχή και ξανά τα τουρκά εδώ μαζί σιαμαία, στο αιγαίο και στα σίριαλ, αδέρφια! Αύριο τα ξεφτέρια μας θα πουν ενδεχομένως ναι και σε έναν τουρκικό διαμελισμό, άρα μεθαύριο αυτομάτως και σε ένα δικό μας. Δεν υποφέρονται πλέον οι γυμνοσάλιαγκες και η αναρρίχησή τους επί των ερειπίων...
Η μισή Κύπρος ακόμη στενάζει από τουρκική κατοχή. Τα οστά των αδίκως πεσόντων -μιας και εκ των προτέρων, το νησί παραδόθηκε στον Αττίλα - ακόμη παραδίδονται στους οικείους μετά από ταυτοποίηση και ένα κομμάτι των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αποζητά την εξιχνίαση τούτου του διαρκούς εγκλήματος, ανησυχεί γιατί δεν επιτρέπεται ακόμη η καλλιέργεια κάνναβης!
Τ' ακούτε μωρε αγρότες και κτηνοτρόφοι; να γιατί λιμοκτονούν τα υποστατικά σας; Δεν επιλέξατε προφανώς τις σωστές καλλιέργειες!
αθάνατη Μαλβίνα έφυγες νωρίς, πολύ νωρίς και το κενό σου, δεν μπορεί κανείς μας να το καλύψει. Ομως κάπου σε κάποιες κάμαρες κάποιοι Έλληνες, πεισματάρηδες Έλληνες, αγωνίζονται για να νικήσουν τη φθορά όπως λέει ο ποιητής, πιστοί στο χρέος τους προς την πατρίδα. Αυτό το χρέος είναι το μόνο που υπάρχει και οφείλουμε σε χιλιάδες και λίγους λέω, Έλληνες και φιλέλληνες που μάτωσαν ή σκοτώθηκαν γι' αυτό το κομμάτι γης. Φίλη μας Μαλβίνα κόψε για λίγο τα χωρατά και με σιωπή δέξου τους τρείς τελευταίους αδικοχαμένους υπερασπιστές της πατρίδας και εσύ Θεέ μας ρίξε λίγο βάλσαμο στις πληγές των εσαεί θυμάτων-συγγενών.
Μακάρι οι απορφανισθείσες οικογένειες, οι οικογένειες των επαγγελματιών, των αγροτών και κτηνοτρόφων που βρίσκονται στους δρόμους, να γίνουν καταλύτες θετικών εξελίξεων. Δεν πάει άλλο οι χαμαιλέοντες οι διεθνείς και οι αυτόχθονες πρέπει να αποκαλυφθούν και να πληρώσουν στο ακέραιο.
*Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής και υποψήφιος βουλευτής με το Ενιαίο παλλαϊκό μέτωπο.
