Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου
Συνταξιούχου του Δημοσίου
Αν η περιπέτεια του Οδυσσέα για την επιστροφή του στην Ιθάκη κράτησε δέκα χρόνια, η περιπέτεια του ασφαλιστικού εν Ελλάδι, κρατάει πενήντα χρόνια.
Από τη δεκαετία του εξήντα, τα αποθεματικά των Ασφ. Ταμε/ίων, αναλαμβάνονταν από τις τότε κυβερνήσεις έναντι επιτοκίου 2%, όταν τα τραπεζικά επιτόκια ήταν πολύ υψηλότερα. Ακολούθησε η ένταξη - συνταξιοδότηση τη δεκαετία του ΄80 στο ασφαλιστικό σύστημα (όπως οι πρόσφυγες του εμφυλίου), χωρίς να έχουν πληρώσει ούτε μία δραχμή στο ασφαλιστικό σύστημα.
Η αθρόα συνταξιοδότηση με πρόωρες συντάξεις νέων ανθρώπων, ακόμη και στην ηλικία των 35 - 40 ετών, έφτασε το σύστημα στα όριά του, στο τέλος της 10ετίας του 1980.
Είχαμε φτάσει στο σημείο, τα αποθεματικά των ταμείων να επαρκούν μόνο για δύο μήνες. Μπροστά στην αδήριτη αυτή ανάγκη, έγινε τότε ο νόμος Σιούφα και ακολούθησε άλλος από Σουφλιά, που διέσωσε το ασφαλιστικό για μια 10ετία περίπου.
Ακολούθησαν τα δομημένα ομόλογα με την τοποθέτηση κεφαλαίων από τους τότε διοικούντας των Ταμείων, για προσωπικό πλουτισμό, που ζημίωσαν σοβαρά τα ταμεία. Φτάνουμε, λοιπόν, στην κυβέρνηση Σημίτη, όταν καλούνται οι καθηγητές Σπράος και Γιαννίτσης (που διαπρέπουν στην Αγγλία) να συντάξουν μελέτες, με σκοπό την εξυγίανση του ασφαλιστικού για πολλά χρόνια.
Πράγματι, γίνονται οι μελέτες, προτείνονται τα απαραίτητα μέτρα και τότε είναι που ξεσηκώνονται και οι πέτρες, με πρωταγωνιστές τους παντοδύναμους συνδικαλιστές. Ετσι, χάθηκε και τότε μια μεγάλη ευκαιρία.
Το πρόβλημα παραμένει και κρύβεται κάτω από το χαλί, προς δόξαν της ελληνικής τσαπουτσουλιάς και της πολιτικής σκοπιμότητας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χαριστικές διατάξεις εξακολουθούν να μπαίνουν στη συνέχεια και το πρόβλημα επιδεινώνεται ραγδαία.
Τα τελευταία χρόνια προστέθηκαν 400.000 χιλιάδες πρόωρα συνταξ8ιοδοτηθέντες και ο αριθμός των συνταξιούχων έφτασε σήμερα αισίως τα 2.700.000, έναντι 3.500.000 εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους αδυνατούν να πληρώσουν τις εισφορές τους.
Όταν, για να υπάρχει βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, πρέπει να αναλογούν τουλάχιστον δύο εργαζόμενοι (και στην άριστη περίπτωση τέσσερις) έναντι ενός συνταξιούχου, καταλαβαίνει ο καθένας που βρισκόμαστε σήμερα. Και μάλιστα μετά από όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν.
Ακολούθησαν λοιπόν, τα δύο μνημόνια και με τις πιέσεις της τρόικας έγιναν άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων.
Αυτό φαίνεται δεν ήταν αρκετό και με το τρίτο μνημόνιο, έχουν αναληφθεί από την παρούσα κυβέρνηση, νέες υποχρεώσεις για το ασφαλιστικό, παρά τις περί του εντελώς αντιθέτου (που είχε υποσχεθεί προεκλογικά), υποσχέσεις.
Κατά του νομοσχεδίου που έχει καταρτιστεί, ξεσηκώθηκαν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Ψεύτικες υποσχέσεις που δίνονταν διαχρονικά, λάθη του παρελθόντος, πολιτικές σκοπιμότητες ως απόρροια του περίφημου πολιτικού κόστους και η ασυνεννοησία των πολιτικών κομμάτων, έφτασαν το πρόβλημα εδώ που βρίσκεται.
Και για να είμαστε συνεννοημένοι: Εστω και αν περάσει αυτό το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης, το πρόβλημα δεν λύνεται. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, θυμηθείτε το, θα το βρούμε μπροστά μας. Οποιος πολιτικός βρει τον τρόπο να το αντιμετωπίσει στη ρίζα του, θα έχει προσφέρει μεγάλη υπηρεσία σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Θα δικαιωθεί όμως στο μέλλον.
Υπάρχει όμως κάποιος τέτοιος πολιτικός; Και οι ασφαλισμένοι θα δεχθούν αυτές τις λύσεις.
Είναι σαν να τετραγωνίζεις τον κύκλο.
