* Του Εκτορα Νασιώκα
ΌΤΑΝ κάποιος δεν θέλει να δει την πραγματικότητα κρύβει το κεφάλι του στην άμμο και τότε εύκολα κτίζει έναν δικό του εικονικό κόσμο και πορεύεται ευτυχής μέσα σε αυτόν. Αυτή η ρήση χαρακτηρίζει όλο το πολιτικό σύστημα στην πατρίδα μας. Μοιάζει σαν να αποτελεί θρησκευτικό δόγμα αναγκαστικής αποδοχής και προσήλωσης γι’ αυτούς. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά αφού συνεκτική ουσία του συστήματος είναι ο λαϊκισμός και ο λαϊκισμός είναι ταυτόσημη έννοια με την ανευθυνότητα και η ανευθυνότητα με το ψέμα και την ευκαιριακή δικαιολογία για να αποφύγει το σύστημα την ανάληψη των μεγάλων ευθυνών του. Για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι λένε , ενώ οι ίδιοι είναι μάρτυρες. Το παραμύθι καλά κρατεί και δυστυχώς πείθει, αφού ο νεοέλληνας «πόρω απέχει» από το να σκέπτεται ο ίδιος ορθολογικά και βολεύεται στο να πορεύεται εν υπνώσει . Η οικονομία της πτωχευμένης πατρίδας φθίνει επικίνδυνα και όλο και περισσότεροι πολίτες εντάσσονται στην τεράστια ομάδα όσων έχουν την ιδιότητα του « βαρέως πένητος». Όταν άλλοι οι λίγοι, οι αετονύχηδες τρίβουν τα χέρια τους.
Σήμερα μήπως ήρθε η ώρα να βγάλουμε το κεφάλι από την άμμο και να κοιτάξουμε μπροστά; Μήπως αύριο θα είναι πολύ αργά;
Το ερώτημα είναι πραγματικό. Το πολιτικό κομματικό σύστημα δεν το απασχολεί βέβαια . Αυτό περί άλλων τυρβάζει. Υπάρχουν όμως όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι συμπολίτες μας που προστρέχουν εναγωνίως σε αυτόν τον προβληματισμό.
Ξέρουν πως τα πράγματα σήμερα είναι πολύ χειρότερα από όσο η κυβέρνηση διατείνεται. Είναι βέβαιοι ότι το ασφαλιστικό και το φορολογικό είναι απλά προαπαιτούμενα πριν από το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που θα αναγκαστεί να εφαρμόσει η χώρα , από το δεύτερο εξάμηνο του 2016. Πρόκειται για έκτακτα μέτρα δισεκατομμυρίων για να ισορροπήσει το δημοσιονομικό. Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αφού η οικονομία μπήκε πάλι σε ύφεση και για κάθε 1% του ΑΕΠ ύφεσης χρειάζονται μέτρα 1,8 δισεκατομμυρίων euro; Αυτοί οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι υπήρχαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αρκετές στιγμές που θα μπορούσαμε να έχουμε αντιδράσει . Το κόστος τότε θα ήταν πολύ μικρότερο , η δε κατάσταση σήμερα θα ήταν πολύ καλύτερη. Θα ήμασταν σε κάποιο ξέφωτο με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και με προσέλκυση επενδύσεων.
Μία τέτοια στιγμή, η πιο πρόσφατη, ήταν τον Ιούνιο του 2014. Τότε μετά κόπων και βασάνων και σχεδόν με το ζόρι , η χώρα βρέθηκε σε απόσταση επαφής με το ξέφωτο. Τότε χρειαζόταν αφύπνιση του πολιτικού συστήματος μαζί με την αυτογνωσία του λαού μας. Χρειαζόταν να αποκηρύξουμε το λαϊκισμό και να υιοθετήσουμε ένα γενναίο πρόγραμμα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, το τελευταίο πριν την οριστική έξοδο από την κρίση.
Αντ’ αυτού κλείσαμε, πολιτικό σύστημα και πολίτες , τα μάτια μας και πέσαμε στο κενό. Προστρέξαμε στον υπερλαϊκισμό. Πετύχαμε με «λαϊκολεβεντιά» τη χειρότερη διαπραγμάτευση που έκανε ποτέ χώρα. Στο κεφάλι του κασίδη κάποιοι προσπάθησαν να μάθουν να κουρεύουν. Κλείσαμε τράπεζες. Ετοιμαστήκαμε να καταλάβουμε το Νομισματοκοπείο. Στεγνώσαμε τη χώρα, τη στραγγίξαμε από κάθε ρευστό.
Σήμερα η προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί είναι απείρως μεγαλύτερη και το κόστος πολλαπλάσιο. Θα βρεθεί αλήθεια κάποιος να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα; Να πει την αλήθεια , να πείσει τους πολίτες γι΄αυτό και προπαντός να πράξει τα δέοντα;
Ίδωμεν……
