* ΤΗΡΟΥΜΕΝΩΝ των αναλογιών, ο «περήφανος λαός» της ΑΕΛ (δηλαδή οι... «οργανωμένοι») προτίμησε την πτώχευση, παρά να δεχτεί το... Μνημόνιο Πηλαδάκη που, μέσω Βέροιας, προσέφερε (λέμε τώρα) την άνοδο στην Α’ Εθνική.
(Μεταξύ μας: εγώ αν ήμουν Πηλαδάκης πολύ θα βολευόμουν με τη διαγραφή των 7,5 εκατ. ευρώ).
Τώρα, πολύ δύσκολες μέρες περιμένουν την ομάδα μας. Χωρίς ισχυρό οικονομικό παράγοντα δεν πας πουθενά. Οι αγνές προθέσεις της όποιας Ερασιτεχνικής Διοίκησης πέπρωται να πνιγούν στην οικονομική ένδεια. Η ομάδα θα βολοδέρνει για χρόνια στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα αν δεν αγοραστεί από κάποιον ισχυρό.
Θα μπορούσαμε και να το διασκεδάσουμε, να το δούμε ρομαντικά και να... απολαμβάνουμε το ποδόσφαιρο για το ποδόσφαιρο με τα δικά μας παιδιά. Αλλά δυστυχώς ομάδα που δεν θα ’χει πρωταγωνιστικές βλέψεις σύντομα θα εγκαταλειφθεί ακόμη και από τους πλέον φανατικούς οπαδούς της... Καθότι «τον έρωτα τον σκότωσε η μιζέρια» που λέει το γνωστό άσμα του τρισμέγιστου Άκη Πάνου.
Καλή... Ανάσταση παίδες.
(Τι ειρωνία όμως ε; Το «καλύτερο γήπεδο της Ελλάδας» υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει... ομάδα).
