* ΤΙ να πει κανείς; Από κάτι τέτοια, γίνεται ξεκάθαρο γιατί φθάσαμε εδώ που φθάσαμε.
Ούτε ένα, ούτε δυο, ούτε τρία αλλά 14 χρόνια(!) χρειάστηκε να περάσουν για να τεθεί σε λειτουργία τα ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης τήρησης του εργασιακού ωραρίου στις υπηρεσίες της Γενικής Γραμματείας Πολιτισμού. Και όχι γιατί δεν υπήρχε. Βεβαίως και όχι. Είχε τοποθετηθεί από το 1998 και μπήκε σε λειτουργία το 2012. Πάλι καλά που λειτουργούσε δηλαδή, διότι κανονικά θα έπρεπε να έχει χαλάσει από την αχρηστία.
Στο ίδιο υπουργείο πάλι, το Πολιτισμού, επειδή τέλος πάντων εκεί τα πράγματα είναι πιο... πολιτισμένα, το 2012 από τους 246 υπαλλήλους οι 180 πήραν 1.765 μέρες αναρρωτική άδεια. Πολύ... αρρωστιάρικο αυτό το υπουργείο.
Χώρια η περίπτωση κάποιου δημοσίου υπαλλήλου που είχε να πατήσει δυο χρόνια στη δουλειά, χώρια υπερωρίες που χρεώνονταν αλλά δεν γίνονταν, χώρια ωράρια που δεν τηρούνταν και πάει λέγοντας και να μην ξεχνάμε και εκείνα τα πιθανά και απίθανα επιδόματα που κόπηκαν νωρίς σχετικά, μετά την έναρξη της κρίσης αλλά σαφώς ολοκληρώνουν την εικόνα.
Με δυο λόγια «μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μην δίνετε».
Διότι μέχρι πρότινος το ζητούμενο ήταν να... «τρουπώσουν» στο Δημόσιο, όπως έλεγε και ο Κώστας Βουτσάς, άπαξ και... τρούπωναν «υποχρέωσις μεδέν να ’ούμε».
Μ.Η.Α.
