* ΜΕ δύο στόχους η στρατηγική υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών: ο πρώτος είναι φυσικά να περάσουν στον β’ γύρο.
Υπάρχει, όμως, και δεύτερος στόχος: να έχουν στον β’ γύρο αντίπαλο τον οποίο εκτιμούν ότι μπορούν να νικήσουν διότι όποιος περάσει στον β’ γύρο αλλά δεν νικήσει είναι σαν να φθάσει στη βρύση χωρίς να πιει νερό...
* * *
* ΠΩΣ, όμως, μπορούν να στηρίξουν τον επιθυμητό για τον β’ γύρο αντίπαλό τους χωρίς να «εκτεθούν»; Γίνεται;
Κατά κόρον. Με τον κλασικό τρόπο: δημιουργώντας το «κλίμα» εκείνο που θα βοηθήσει τον επιθυμητό αντίπαλο να περάσει στον β’ γύρο.
* * *
* ΝΑ πώς λειτουργεί ο μηχανισμός:
Βρίσκει ένας απλός πολίτης έναν υποψήφιο μιας παράταξης.
-«Τι γίνεται; Πώς βλέπεις τα πράγματα; Πώς πάτε;», τον ρωτά.
-«Πάμε πάρα πολύ καλά. Θα είμαστε σίγουρα στον β’ γύρο», η συνήθης απάντηση.
* * *
* «ΚΑΙ ποιον θα έχετε απέναντί σας στον β’ γύρο;», η επίσης κλασική ερώτηση.
Σ’ αυτήν την απάντηση είναι το «μυστικό»: ο υποψήφιος της «χ» παράταξης έχει συμφέρον να «δει» στον β’ γύρο τον επιθυμητό αντίπαλο, δηλαδή αυτόν τον οποίο θεωρούν στην παράταξή του πιο εύκολο να νικήσουν κι όχι φυσικά κάποιον άλλο, τον οποίο θεωρούν πιο δύσκολο.
Μετατρέπει λοιπόν την επιθυμία σε... πληροφορία: «ο τάδε μαθαίνουμε ότι πάει πολύ καλά, μάλλον αυτόν θα έχουμε απέναντί μας».
* * *
* Ο απλός πολίτης μεταφέρει την «πληροφορία» χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για... επιθυμία, σε άλλους πολίτες, αυτοί με τη σειρά τους σε άλλους κι έτσι «δημιουργείται κλίμα».
Φυσικά, δεν λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο όλοι οι συνδυασμοί ή οι υποψήφιοί τους.
Οι περισσότεροι, όμως, ναι. Οπότε, την επόμενη φορά που κάποιος πολίτης θα ακούσει κάποιον υποψήφιο συνδυασμού να προβλέπει τον αντίπαλο του β’ γύρου, ας είναι τουλάχιστον υποψιασμένος...
ΜΑΚ.
