* ΒΕΒΑΙΑ, το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα, προς τα πού έκλινε η ζυγαριά, φάνηκε από τις πρώτες τοποθετήσεις στην Ολομέλεια της παράταξης Σούλτη. Από τον τρόπο που έγιναν δεκτές δηλαδή. Ζωηρά χειροκροτήματα στο κλείσιμο για όσους τάσσονταν υπέρ της συνεργασίας αλλά ισχνά, υποτυπώδη για τους ενάντιους.
* * *
* ΦΥΣΙΚΑ, το κατάλαβαν νωρίς, όποιος ήθελε να δρέψει χειροκρότημα μεσούσης της ομιλίας του, έριχνε έναν έπαινο στον Γιώργο Σούλτη ή μια δοξολογία στον Χριστόδουλο Καφφέ. Και εισέπραττε αμέσως παλαμάκια.
* * *
* ΕΝΤΟΝΟ χειροκρότημα διέκοψε τον Γ. Σούλτη όταν έλεγε ότι η επιδιωκόμενη συνεργασία αποτελεί μοναδικό φαινόμενο πανελληνίως. Βέβαια, ο επικεφαλής της παράταξης τη χαρακτήρισε «παρά φύσιν». Και μάλιστα δύο φορές, άρα δεν του ξέφυγε. Όχι και τόσο σωστός ο χαρακτηρισμός της προσπάθειας και βέβαια καθόλου κομψός. Και μάλλον δεν αποδίδει την πραγματική κατάσταση, για άλλο συνηθίζεται ο όρος. Εκτός κι αν ο Γ. Σούλτης το εννοούσε, οπότε θα πρέπει να πει περισσότερα, για τον ρόλο τουλάχιστον της κάθε πλευράς στην παρά φύσιν επαφή τους. Δεν είπε ούτε αφύσικη, ούτε παράδοξη, ούτε ασυνήθιστη ή πρωτοφανής, μοναδική κ.λπ...
* * *
* «ΜΟΥ λένε πολλοί πάρε αποφάσεις, γίνε πιο τολμηρός, η πολλή Δημοκρατία βλάπτει...», συνέχιζε ο Γ. Σούλτης. «Λέω όχι. Δύναμή μας και δικιά μου είναι η παράταξη, η ενότητα, ο σεβασμός σε κάθε μειοψηφία. Κι αύριο στον Δήμο αν χρειαστεί να πάρουμε αποφάσεις για σοβαρά ζητήματα θα οργανώσουμε και δημοψηφίσματα...». Πάλι έντονο το χειροκρότημα.
Ζ.
