Ευτυχώς...
* ΤΡΑΓΙΚΕΣ, αλλά όχι πρωτόγνωρες οι εικόνες από τη Ρόδο. Έχουμε ζήσει πολύ χειρότερα σε Ηλεία, στο Μάτι κι αλλού. Και πάλι καλά που η Κυβέρνηση είναι φρέσκια και ισχυρή. Αν είχαμε εκλογές το Φθινόπωρο και ο ΣΥΡΙΖΑ αρχηγό ακόμη τον Αλέξη Τσίπρα, θα ζούσαμε μεγάλες ...αναζωπυρώσεις των πολιτικών παθών. Θα έπιαναν φωτιά τα τόπια που λένε...
Εμπλοκές
* ΤΙ γίνεται με τις εκλογές στην Περιφέρεια Θεσσαλίας;
Προφανώς εμπλοκή. Η ιδέα που έπεσε να στηριχτεί απ’ το ΠΑΣΟΚ ο καθηγητής κ. Δημ. Κουρέτας συνάντησε, λένε την αντίδραση του πρώην υποψήφιου Περιφερειάρχη κ. Νίκου Τσιλιμίγκα. Όμως, ούτε ο υπερδραστήριος στα social media κ. Κουρέτας τοποθετήθηκε, ούτε ο κ. Τσιλιμίγκας δήλωσε καθαρά ότι ενδιαφέρεται να κατέβει. Μεγάλο μπέρδεμα και κάπως έτσι ο Αγοραστός το έχει ρίξει στις ...ασφαλτοστρώσεις και επιθεωρήσεις έργων, έτσι για να μην ... πεθάνει από ανία...
Κατά μέτωπο
* ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΕ ευρέως βέβαια η χτεσινή μεγάλη συνέντευξη του υπ. δημάρχου Λάρισας κ. Θανάση Μαμάκου στην «Ε». Φανερό είναι ότι ο κ. Μαμάκος επιλέγει την τακτική της κατά μέτωπον επίθεσης στον δήμαρχο κ. Απόστολο Καλογιάννη, προσπαθώντας να αποδομήσει την εικόνα του ως ενός «μειλίχιου και συγκαταβατικού» δημάρχου που πάντα καλλιεργούσε ο σημερινός δήμαρχος.
Κλασσική και προβλέψιμη μέθοδος βέβαια, αν και εμείς νομίζουμε ότι μεγαλύτερος αντίπαλος του κ. Καλογιάννη είναι η ...«τρίτη φορά υποψήφιος» και η συνεπαγόμενη φθορά του. Δεύτερος βασικός παράγοντας -ειδικά με τον νέο εκλογικό νόμο- είναι πόσο καλά θα δουλέψουν οι ...ψηφομαζώχτρες των ψηφοδελτίων, καθώς πολύς κόσμος δεν ψηφίζει δήμαρχο, αλλά τον φίλο/η που είναι υποψήφιος/α σύμβουλος.
Σταθερές αξίες
* ΤΙ κι αν περνάνε τα χρόνια, και εξελίσσεται – υποτίθεται- ο κόσμος. Μερικές αξίες είναι πάντα ...σταθερές. Σταθερή αξία είναι ας πούμε οι ασφαλτοστρώσεις μερικές μέρες πριν τις εκλογές. Αυτό το διάστημα τα πρωτοσέλιδα των τοπικών – ιδίως - εφημερίδων σ’ όλη την Ελλάδα ... βογκούν από φωτογραφίες δημάρχων που περιφέρονται στα ...έργα που ... προετοίμαζαν υποτίθεται επί μια ...τετραετία και που – όλως τυχαίως!- ολοκληρώνονται αυτές τις μέρες.
Και ποιο είναι το αστείο της υποθέσεως; Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι αυτές οι ...πολιτικάντικες πρακτικές ...πιάνουν στον κόσμο ! Αμέ;
Ισχυρή
* ΟΛΟ και πιο ισχυρή εμφανίζεται η υποψηφιότητα Αχτσιόγλου στον ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση αυτούς που δηλώνουν υποστηρικτές της, προκύπτει ότι η νεαρά υποψήφια αντικαταστάτρια του Αλέξη Τσίπρα έχει μαζί της τα πιο σοβαρά και αποδεκτά στελέχη, όπως π.χ. τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη που για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί έναν μικρό ...μύθο. Φανερό είναι επίσης ότι και τα περισσότερα ΜΜΕ έχουν πάρει γραμμή να την στηρίξουν, διαβλέποντας πως είναι ίσως η μόνη με την οποία θα μπορούσαν – αν χρειαστεί– να ...συνεννοηθούν. Με ποιον να το κάνουν άλλωστε; Με τον ...Παππά που τον καιρό της παντοδυναμίας του ήθελε να τους κλείσει;
Έτοιμοι από καιρό
* ΠΡΙΝ αλέκτωρ φωνήσαι... Πριν η Κυβέρνηση ψηφίσει καν το θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει τη λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ και εμφανίστηκαν κιόλας ...μνηστήρες. Δηλαδή, μεγάλα Πανεπιστήμια του εξωτερικού που ψάχνουν – υποτίθεται να νοικιάσουν κτίρια για εγκαταστάσεις. Τι για ... Χάρβαρντ, τι για Πρίνστον, Κολούμπια και Τζομπ Χόπικνς δεν γράφτηκε, τι για επενδύσεις από Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα... Ό,τι θες...
Πιο ρεαλιστικό δείχνει όμως να κινηθούν οι ...Κύπριοι που ξέρουν καλά την ελληνική αγορά και ήδη διαθέτουν ισχυρά Ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Σε κάθε περίπτωση η «μπίζνα» μοιάζει μεγάλη και σε λίγα χρόνια πιθανότατα τα επαρχιακά ιδίως Κρατικά ΑΕΙ θα δεχτούν μεγάλο ανταγωνισμό. Γιατί λ.χ. οι Αθηναίοι να στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στην ...Κομοτηνή π.χ. όταν το ίδιο πτυχίο σου το δίνει ο ιδιώτης στην Αθήνα; Γενικά πάμε για μεγάλες ανατροπές και οι πανελλαδικές σε λίγα χρόνια δεν θα είναι αυτές που είναι.
Καμπάνιες
* ΒΡΕ τι σκέφτονται οι ...διαφημιστές ενόψει δημοτικών εκλογών ! Μέχρι και τον ...καύσωνα εκμεταλλεύτηκαν. Συγκεκριμένα, εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο σποτάκι υποψηφίου δημάρχου Λάρισας με το ερώτημα «Καίγεσαι και σιγολιώνεις»: Ως απάντηση στο ερώτημα, ακολουθεί το πρόγραμμα του υποψηφίου που θα αντιμετωπίσει υποτίθεται την κλιματική αλλαγή.
Ευρηματικό μεν, αλλά, μετά από δεύτερες σκέψεις δεν το λες και αποτελεσματικό. Καθώς ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι τέτοια μεγάλα θέματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από μια απλή δημοτική αρχή. Γι’ αυτό ας επικεντρωθούν στα απλά και καθημερινά ζητήματα που μας ταλαιπωρούν όλους μήπως και πείσουν.
Δεν ξεχνά
* ΔΕΝ θα μπορούσε να λείψει και φέτος από τις εκδηλώσεις μνήμης του Συλλόγου Κυπρίων για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο ο Λάμπρος Πλίτσης.
Πολεμιστής της εποχής και αγνοούμενος εκπροσώπησε την ΕΛΔΥΚ 74 καταθέτοντας στεφάνι στη μνήμη των πεσόντων συμπολεμιστών του, στέλνοντας σαφές μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ...
Γράφει ο ΕΛΕΥΘΕΡιός
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
«Επίγειες δυνάμεις πυρόσβεσης»
ΤΟ ραδιόφωνο του αυτοκίνητου έλεγε ότι οι φωτιές εξακολουθούν να μαίνονται και να καίνε δάση και σπίτια ανθρώπων κι εγώ, σαν κάθε πολίτης, ένιωθα μια θλίψη, ένα βάρος στην καρδιά.
Στο μεταξύ, είχε πιάσει τα ψηλώματα της Αργαλαστής Πηλίου. Εκεί τουλάχιστον, το βουνό ήταν κατάφυτο. Το πευκοδάσος έδειχνε πολύ ζωηρό, πολύ υγιές, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Είναι το ίδιο δάσος που είχε καταστραφεί πλήρως μερικές δεκαετίες πριν, όταν μας μετέφεραν εκεί, φανταράκια από τον Βόλο, να παραστήσουμε – υποτίθεται- τους δασοπυροσβέστες μετά το ξέσπασμα πυρκαγιάς. Δεν ξέραμε την τύφλα μας, πού πάμε, τι να κάνουμε, παρά μονάχα φορτωμένοι στην καρότσα ενός ΡΕΟ (στρατιωτικού οχήματος για τους νεότερους) κατευθυνόμαστε στο σημείο. Α, ναι, είχαμε και κάτι φτυάρια- όχι όλοι, πετσέτες λευκές στο λαιμό κι από ένα παγούρι νερό. Μας αποβίβασαν, κι ένας υπολοχαγός που είχαμε για επικεφαλής, μάς έμπηξε τις φωνές σε άψογα καρδιτσιώτικα πριν καν προλάβουμε να κατεβούμε:
- «Γκάβακες… Ακούστι καλά. Κατσείτε ιδώ πιέρα κι μην του κουνήστι ρούπι… Δι θα πάω ιγώ φυλάκή γιαυτνοί τσ’ παλιοκετρατάδες…».
Με τον όρο «παλιοκερατάδες» εννοούσε τους «συνταγματαρχαίους». Έτσι αποκαλούσε, τον διοικητή του Συντάγματος Πεζοναυτών, όπου ανήκαμε, και τους επιτελείς του. Όλοι αυτοί είχαν καταχωρηθεί στο μυαλό του πονηρού Καρδιτσιώτη ως οι …δυνάμεις του κακού, τα «μεγάλα κεφάλια», όπως έλεγε που «το μόνο που τσ’ ενδιέφερε ήταν να φυλάξουν τουν κώλο τς’». Αλλά αυτός «δεν μασούσε» διότι «α, ρααα μι πιρνάν για χαζό;». Οπότε, «γκάβακες είπα… Αράχτε ιδώ και μην φύγει κανένας για θα κλάψουν μανούλις».
Αράξαμε. Κάτω από ένα πεύκο. Η φωτιά έτσι κι αλλιώς ήταν μακριά. Μετά, έφεραν κι άλλους από άλλους λόχους. Όλοι μαζί θα γίναμε καμιά τρακοσαριά νοματαίοι. Άραξαν κι αυτοί, στον ήλιο όμως διότι άλλα δένδρα δεν υπήρχαν εκεί κοντά. Θυμίζαμε περισσότερο …προσκοπάκια σε εκδρομή παρά στρατιωτικό τμήμα κατάσβεσης πυρκαγιάς.
Η εμπειρία ήταν πολύ διδακτική, διότι εκεί πάνω κατάλαβα ότι τα δημοσιογραφικά κλισέ του τύπου «πύρινη κόλαση», «κόλαση φωτιάς» και τα τοιαύτα, για πρώτη ίσως φορά περιέγραφαν την πραγματικότητα. Εκεί πάνω είδα για πρώτη φορά πόσο δύσκολη είναι η διαχείριση φαινομένων όπως οι πυρκαγιές. Εκεί είδα τη φωτιά να είναι διακόσια τόσα μέτρα μακριά μας και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, με ένα απλό φύσημα και γύρισμα του ανέμου, να μεταδίδεται. Το δένδρο στον ίσκιο του οποίου καθόμαστε έπιασε φωτιά, λαμπάδιασε, κι ο Καρδιτσιώτης τραβούσε τα μαλλιά του. Αλλόφρων, μας προέτρεπε να φύγουμε, αλλά …περιττόν. Τα πόδια μας είχαν φτάσει κιόλας στην πλάτη απ’ την τρεχάλα.
Απόγευμα κι εμείς εξακολουθούσαμε να είμαστε σε αναμονή, περιφερόμενοι, σκόρπιοι από δω κι από κει. Κανέναν δεν ενδιέφερε αυτό, αρκούσε που ήμασταν μακριά και δεν κινδυνεύαμε. Δεν ξέραμε κι ούτε είχαμε καταλάβει τι κάναμε, γιατί μας έφεραν, παρά μονάχα χαζεύαμε το εκπληκτικό, όντως θέαμα, των «Κανανταίρ» που περιφέρονταν πάνω από τη φωτιά σαν … επίμονες σφήκες. Πρώτα βουτούσαν στον Παγασητικό, γέμιζαν νερό τα ντεπόζιτα κι επιτίθονταν στα βασικά μέτωπα της φωτιάς. Τι ηρωισμός! Από τότε, όταν ακούω για «εναέρια μέσα πυρόσβεσης» νιώθω τον απόλυτο σεβασμό. Οι άνθρωποι πρέπει να ήταν τρελοί. «Βουτούσαν» μέσα στις χαράδρες , έπεφταν κυριολεκτικά στη φωτιά κι έπιανε τρόμος εμάς που τους θωρούσαμε από μακριά, όχι αυτούς που τα πιλοτάριζαν κιόλας! Ρεσπέκτ.
Το σούρουπο η φωτιά είχε αρχίσει να καταλαγιάζει δίχως τη δική μας συνδρομή. Παρά την καπνίλα που είχε απλωθεί στον ορίζοντα και την αποπνικτική μυρουδιά του καμένου δάσους, ο Παγασητικός έδειχνε όμορφος και τα χρώματα του δύοντος ηλίου εκπληκτικά. Δεν τολμούσα να εκμυστηρευθώ σε κανέναν αυτή τη …βλάσφημη σκέψη μου διότι θα με περνούσαν για κανένα ονειροπαρμένο, ή, όπως θα έλεγε κι ο Καρδιτσιώτης για κανέναν «μ’σόχαζο».
Ο οποίος Καρδιτσιώτης τώρα βρίζει γιατί δεν έστειλαν ούτε ξηρά τροφή, ούτε τα νερά που μας είχαν υποσχεθεί και η πίεση απ’ τα πεινασμένα και διψασμένα φαντάρια είχε γίνει αφόρητη.
- «Τι να σάς κάνω ρεεεε; Αι τα βλιέπτι τα χαΐρια τσ’. Μόνο για διαταγές είνι. Πιάσαν ούλοι μια καρέκλα κι έχουν φαρδύνει οι κώλοι τσ’ απ’ του κατσιό» (μτφρ : καθισιό).
Δεν πολυθυμάμαι πώς ξημερώσαμε. Τα χρόνια που πέρασαν άμβλυναν την εικόνα. Ξεθώριασε η αίσθηση του φόβου και της αγωνίας που περάσαμε ταλαίπωροι, ζαρωμένοι από δω κι από κει, άλλοι να λαγοκοιμούνται, άλλοι να κάθονται παρέες- παρέες να συζητάνε, να καπνίζουν και να πίνουν τα τελευταία απομεινάρια από καφέ, εκείνα τα φοβερά ατομικά φακελάκια του φραπέ που τα έριχναν στα παγούρια και τα κουνούσαν νευρικά πάνω – κάτω.
Μάς ξύπνησαν οι θόρυβοι των κίτρινων αεροπλάνων που νωρίς – νωρίς το άλλο πρωί επιχειρούσαν και πάλι στα τελευταία μέτωπά της φωτιάς. Αντιληφθήκαμε ότι τα σημερινά καταπράσινα βουνά ήταν τότε μια απέραντη μαυρίλα και μαυρίσανε κι εμάς τα μέσα μας. Τι κρίμα! Βάσει των σχεδίων πυρόσβεσης, έπρεπε εμείς οι «επίγειες δυνάμεις» να πηγαίνουμε είτε με τα φτυάρια, είτε απλώς με τις …αρβύλες και να πατάμε τη φωτιά, σβήνοντας μικροεστίες. Ούτε καν… Ο Καρδιτσιώτης ανένδοτος (ή μάλλον… ανέκδοτος). «Βρε καλέ μου άσε μας να πάμε να σκοτώσουμε και την ώρα μας» εμείς, τίποτε αυτός «δεν θα κουνηθεί κανείς, ιέχω ευθύνες εγώ…».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά είχε πιάσει μεσημέρι κι εμείς, απότιστοι κι ατάιστοι θυμίζαμε μπουλούκι ατάκτων. Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο φαιδρή, όταν εμφανίστηκε στα καμένα και μια …καντίνα (sic!) Σαντουιτσάκι, σουβλάκι λουκάνικο παιδιά έχωωωωω ….». Εκεί, στην ουρά της καντίνας από το τρανζιστοράκι του ιδιοκτήτη της ήταν που άκουσα ειδήσεις:
- Σε ύφεση βρίσκονται κυρίες και κύριοι τα μεγάλα μέτωπα της φωτιάς στην Αργαλαστή Πηλίου. Πεζοπόρα τμήματα του στρατού μας δίνουν μάχες με τις φλόγες και έχουν κατορθώσει να τη θέσουν υπό έλεγχο…».
Δεν ήξερα τι να πιστέψω, ήμουν αρκετά μικρός τότε κι ευκολόπιστος. Για ποιους έλεγε; Λες, σκέφτηκα, να έφεραν τίποτε άλλα «πεζοπόρα τμήματα» και να έκαναν τη δουλειά». Αλλά πάλι, πού να ναι; Δεν θα τους βλέπαμε;
Κάπως έτσι έχασα πολύ νωρίς την εμπιστοσύνη μου σ’ αυτό που λέγεται «παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού», αν κι από τότε σίγουρα πολλά έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Παραλίγο πάντως, να χάσω και τη σειρά μου στην καντίνα, από έναν εξυπνάκια που πήγε να χωθεί. Ε, εκεί πια δεν υπήρχε έλεος:
- Ε, όχι και να μας φας τη σειρά ρε …«σειρά»… Άντε πίσω, άντε πίσω…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis @yahoo.gr
