κεντρικά ΜΜΕ για τη «ζέστα» της. Βέβαια, 42άρια έβγαλε και σε περιοχές της Αττικής, αλλά είναι να μη σου βγει το όνομα. Το σχήμα Λάρισα-πόλη του καύσωνα έχει γίνει ένα από τα βασικά στερεότυπα του ελληνικού καλοκαιριού κι αυτό είναι μάλλον αρνητικό για τη συνολική εικόνα της πόλης. Αλλά δεν ελέγχεται.
Τη δουλειά τους
* ΚΑΥΣΩΝΑΣ-ξεκαύσωνας οι υποψήφιοι δήμαρχοι Λάρισας (και όχι μόνο) συνεχίζουν απτόητοι να συγκροτούν ψηφοδέλτια και να ανακοινώνουν υποψήφιους και να φωτογραφίζονται μαζί τους. Και καθώς είναι πολλές οι ανάγκες αυτές τις μέρες θυμίζουν περισσότερο …φωτομοντέλα παρά πολιτικούς της Αυτοδιοίκησης.
Πλαγιοκόπηση
* ΑΡΧΙΖΕΙ και γίνεται καθαρή πια η στρατηγική του υποψήφιου δημάρχου Θανάση Μαμάκου: στόχος η άλωση του …«οχυρού» από τα πλάγια. Τουτέστιν, «χτυπά» τον Καλογιάννη στις συνοικίες, εμφανίζοντάς τον ως «δήμαρχο του κέντρου», ενώ μερικοί σύμβουλοί του το πάνε ακόμα πιο κάτω βαφτίζοντάς τον …«δήμαρχο της Μεγάλου Αλεξάνδρου». Αγριεύει το πράγμα…
Μέριμνα
* ΤΑ καλά να λέγονται. Η Περιφέρεια Θεσσαλίας μερίμνησε και, ήδη αυτές τις μέρες, καθάρισε πολλά χιλιόμετρα στο παραλιακό δίκτυο, κόβοντας τα χόρτα που «έπνιγαν» το οδόστρωμα. Το είχαμε επισημάνει και από δω, το έκαναν πράξη και …μπράβο τους.
Θηλυκός Τσίπρας
* ΔΕΝ πα’ να κατέβουν όσοι υποψήφιοι θέλουν στον ΣΥΡΙΖΑ… Η Αχτσιόγλου -κατά την κρίση μας- θα κάνει περίπατο. Διότι πολύ απλά οι ψηφοφόροι θα κοιτάξουν το μέλλον και ποιος μπορεί να κερδίσει εκλογές. Και το μέλλον δεν μπορεί να εκφράζεται από τον …Πολάκη, τον Παππά ή τον Τσακαλώτο (ο Τζουμάκας είναι για το …φολκλόρ της υπόθεσης). Η Αχτσιόγλου εξελίσσεται -από πλευράς πολιτικής πορείας- σε θηλυκό …Τσίπρα.
Υπ’ ατμόν
* ΓΙΑ όσους ξέρουν πώς λειτουργεί ο Μητσοτάκης, ο υπουργός Προστασίας του πολίτη Ν. Μηταράκης είναι ήδη …«καμένο χαρτί». Μπορεί να μην τον απέπεμψε τώρα για ευνόητους λόγους, ωστόσο κάποια στιγμή θα τον στείλει για …ξεκούραση. Κανονικά με τέτοιο άδειασμα που έφαγε από τον πρωθυπουργό στο θέμα της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας θα έπρεπε να παραιτηθεί ο ίδιος. Πλην όμως …όπως θα έλεγε και η Ρίτα «είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας …».
Αστυνομία ΑΕΙ
* ΠΑΛΙ λόγος για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Και να τη διατηρήσουν, λύση στο πρόβλημα δεν θα βρεθεί από τη στιγμή που οι πρυτάνεις δεν έχουν τα «γκατς» να δώσουν εντολή εισόδου. Πώς θα λυθεί το πρόβλημα; Θυμηθείτε το: Έτσι και ανοίξουν τίποτε σοβαρά και χλιδάτα ιδιωτικά πανεπιστήμια και το δημόσιο αρχίσει να χάνει πελατεία, τότε θα είναι οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί που θα αρπάξουν …βρεγμένες σανίδες και θα τις «βρέξουν» σ’ όποιον τολμήσει να τα κάνει μπάχαλο.
Για δήμαρχος
* ΕΝΑΣ Λαρισαίος για δήμαρχος Γρεβενών; Έτσι ακριβώς!
Βέβαια, ο κ. Απόστολος Τσένης, με καταγωγή από την Αβδέλλα και μεγαλωμένος στον Τύρναβο, έχει χρόνια εγκατεστημένος στα Γρεβενά και θα ήταν ήδη βουλευτής της ΝΔ, αν δεν κατέβαζαν τον Πάτση (τον γνωστό), αλλά φαίνεται ότι ήρθε η ώρα της «ανταμοιβής» του από τον κόσμο, τώρα που ανακοίνωσε την κάθοδο του για τον Δήμο Γρεβενών.
Και ως πρώην …ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας, προφανώς θα φιλοδοξεί να …απογειώσει τον Δήμο!
Φοροδιαφυγή
* «ΜΕΤΩΠΙΚΗ» σύγκρουση με τους φοροφυγάδες προανήγγειλε σε συνέντευξή του ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης. Εντάξει, κι ο Ναπολέοντας πριν το Βατερλώ νόμιζε ότι «τους είχε», αλλά…
Αλήθεια, δεν φώναξε ποτέ σπίτι υδραυλικό; Το αμάξι δεν το πήγε ποτέ συνεργείο; Του έδωσαν ποτέ απόδειξη; Τι να σου κάνουν τα έξυπνα ηλεκτρονικά συστήματα αν δεν κόβονται οι αποδείξεις;
Αλλαγή μοντέλου
* ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ήταν να κλείσει το Υποκατάστημα των ΕΛΤΑ στη συνοικία Αγίου Κωνσταντίνου της Λάρισας, αφού η σύγχρονη τεχνολογία έχει συρρικνώσει σημαντικά το έργο των Ταχυδρομείων παγκοσμίως. Κλείνουν τα ΕΛΤΑ, έχουν κλείσει οι Τράπεζες, τα μαγαζιά γίνονται e-shop, σε λίγα χρόνια τα στέκια του παρελθόντος όπου βρίσκονταν και κοινωνικοποιούνταν οι άνθρωποι θα αποτελούν παρελθόν. Κλεισμένοι στο σπίτι, θα βρισκόμαστε και θα επικοινωνούμε …εικονικά και θα βλεπόμαστε μέσα από το γυαλί του κινητού μας. Και δυστυχώς την τεχνολογία δεν μπορείς να την ανασχέσεις.
Εκεί, στη Β’ Εθνική.
* ΤΙ γίνεται τελικά με το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής;
Όπως διαβάζουμε, πρόεδροι ομάδων Β’ Εθνικής (ποιοι άραγε); ερευνώνται από τον Εισαγγελέα για στήσιμο παιχνιδιών των ομάδων τους και στοιχηματισμό στο εξωτερικό, που τους απέφερε τρελές κονόμες. Δεν πέσαμε απ’ τα σύννεφα βέβαια, αλλά σκεφτόμαστε ότι οι πιο πάνω -όπως και όλοι οι πρόεδροι της Β’ Εθνικής- παίρνουν και τηλεοπτικά, και κρατικές επιδοτήσεις, και αφήνουν απλήρωτους ποδοσφαιριστές στα όρια της πείνας και όλο κλαίγονται («δεν βγαίνω μάνα μου, δεν βγαίνω).
Αν αισιοδοξούμε πως κάτι θα αλλάξει είπατε; Ούτε για πλάκα…
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Στις δυο άκρες του Αιγαίου
Από τη Μυτιλήνη πήραμε καράβι και βγήκαμε στ’ Αϊβαλί. Έχει κάτι χρόνια, όχι πολλά. Ερντογάν είχαν και τότε, αλλά δεν ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα. Δεν βγάζαμε γεωτρύπανα οι άλλοι από κει, φρεγάτες εμείς από δω, δεν γρύλιζε ο Ερντογάν πως θα χτυπήσει με πυραύλους την Αθήνα. Είχε καλμάρει για τα καλά το πράγμα, ζεϊμπεκιές ο Γιώργος Παπανδρέου με τον Τζεμ στη Σάμο και το Κουσάντασι, κουμπαριές ο Καραμανλής με τον Ερντογάν, όμορφα πράματα, ανθρωπινά. Οπότε, καραβάνια οι Έλληνες στην Πόλη, γεμάτες οι τσέπες με δανεικά ευρώ, φτηνά τα δερμάτινα στο Καπαλί Τσαρσί, εξωτικά τα μπαχαρικά στο Μισίρ Τσαρσί, και στα καπάκια επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά, έτσι, για να τονώνουμε πού και πού το εθνικό μας απωθημένο. Αμέ, πώς;
Είχαμε βαρεθεί με τον Σωτήρη, συνάδελφο δημοσιογράφο, να περιφερόμαστε στη Λέσβο, να παραγγέλλουμε καφέδες και γλυκά του κουταλιού στα παλιά καφενεία της Μυτιλήνης και να πίνουμε ούζα κάθε τρεις και λίγο στον Μόλυβο.
- Ρε συ, δεν το μαζεύουμε για το Αϊβαλί; Δίπλα είναι.
Πολύ δεν θέλαμε. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μέρη σαν το Αϊβαλί, που εξιτάρουν έντονα το φαντασιακό όλων ημών που περάσαμε από το ελληνικό σχολείο, όπου, ως γνωστόν, διδάσκεσαι σχεδόν εμμονικά μια λογοτεχνία που αρχίζει και τελειώνει με τα έργα του Κόντογλου, του Μυριβήλη και της Διδώς Σωτηρίου για τη χαμένη Μικρασία. Συνειδητά ή όχι, τα προγράμματα του Υπ. Παιδείας στο συγκεκριμένο μάθημα στάλαζαν πάντα στις καρδιές των Ελλήνων πολύ πόνο, πολύ κλάμα για τις πατρίδες που χάθηκαν. Δεν καταλάβαινα τότε τον λόγο που έπρεπε να στεκόμαστε τόσο πολύ στα δεινά και τις θηριωδίες που έγιναν στα ίδια αυτά παράλια το 1922, αλλά φαίνεται πως αυτή η υπόθεση, η επονομασθείσα «Μικρασιατική Καταστροφή», είχε και έχει αφήσει τρομερό αποτύπωμα. Πληγή χαίνουσα στο σώμα του έθνους. Και την πληγή αυτή όλο και τη γλείφουμε, βασανιστικά, μαζοχιστικά κι αυτή δεν κλείνει. Οι μνήμες δεν χάνονται, αναπαράγονται, φωτιά είναι που αναζωπυρώνεται κάθε τρεις και λίγο. Χρειάστηκαν χρόνια πολλά για να καταλάβω πως εκείνο που το έθνος κλαίει, δεν είναι η απώλεια κάποιων εδαφών, οι καταστροφές πόλεων, το κάψιμο χωριών ή οι αρπαγές περιουσιών. Έναν χαμένο πολιτισμό κλαίμε, έναν κόσμο ελληνικό κλαίμε, τον μικρασιατικό, που ήταν… Τι να σου πω; Να, σα να σου κόβουν το ένα από τα δύο σου χέρια…
Αναχωρήσαμε από το Τελωνείο της Μυτιλήνης με ένα αίσθημα υπεροχής. Ήμασταν οι «Ευρωπαίοι» που πάνε στην «εξωτική» Ανατολή. Στο τελωνείο είχε και κάτι σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σχισμένες και βρώμικες όπως όλο το κτίριο, αλλά, ντάξει μωρέ, …ευρωπαϊκές. Και μετά η «μαγκιά» μάς κόπηκε όταν κατεβήκαμε στο …υπερπολυτελές από κάθε άποψη ολοκαίνουργιο Τελωνείο του Αϊβαλί. Ποιος τελικά ήταν …Ευρώπη; Ο Ερντογάν είχε αρχίσει κιόλας να εκσυγχρονίζει την Τουρκία…
Μια γραφική κωμόπολη ήταν… Με ένα εκσυγχρονισμένο παραλιακό μέτωπο γεμάτο ψαροταβέρνες τουριστικής κατηγορίας, όπου τα φρεσκοξυρισμένα γκαρσόνια με τις καθαρές ποδιές έπαιζαν, όπως παντού σε τέτοια μέρη, «ξύλο» να ψαρέψουν πελάτες. «Χος γκελντινίζ, χος γκελντινίζ… Γιουνανιστάν, καρντάς… ».
Πιο μέσα όμως, η Ανατολή έπαιρνε το πάνω χέρι. Σπίτια παλιά, μαχαλάδες, με μαγαζιά αλλοτινών εποχών. Τσαγκάρικα, σιδηρουργεία, μπακάλικα, κουρεία, όλα παλιάς κοπής, ανεπιτήδευτα, με τους μαγαζάτορες και τα τσιράκια τους να συνεχίζουν κανονικά τη δουλειά, αδιαφορώντας για κάτι ανέμελους χαζοτουρίστες σαν και μας, που φωτογράφιζαν την υποτιθέμενη …γραφικότητα - τρομάρα μας!
Ήταν Παρασκευή κι είχε κι ένα πολύ μεγάλο παζάρι. Λαϊκή αγορά, πολύχρωμη και πολύβουη, βογκούσαν οι πάγκοι από φρούτα, λαχανικά, μπαχαρικά και ψάρια -πλούσια τα αγαθά του Αλλάχ!-. Ταλαιπωρημένοι από τον ήλιο οι «λαϊκατζήδες», αξύριστοι, ιδρωμένοι, σκονισμένοι, διαλαλούσαν το εμπόρευμα περιμένοντας τις νοικοκυρές, άλλες με μαντήλα, άλλες όχι, να ’ρθουν να κάνουνε τα ψώνια τους. Κι ένιωσα μιαν οικειότητα απίστευτη τότε, λες κι ήμουν στη λαϊκή της Τετάρτης στη Λάρισα, δίπλα στον Πηνειό. Και πιο κάτω, όταν μια μυρουδιά από μελιτζάνες τηγανητές μάς έσπασε τη μύτη, είπα, πάει, δεν άλλαξα χώρα, ακόμη Λέσβο είμαι.
Κάτσαμε σ’ ένα καφενείο και παραγγείλαμε ρακές. Δίπλα μας θαμώνες έπιναν τσάι και κάπνιζαν ατάραχοι, «ραχατλήδες», άλλοι έπαιζαν πρέφα. Ίδιες εικόνες μ’ αυτές των καφενείων της Λέσβου που τις συναντάς παντού στη Μεσόγειο, μα στην Αλεξάνδρεια βρεθείς, μα στο Αλγέρι, μα όπου θες. Αϊβαλιώτες από δω, Μυτιληνιοί από κει, τι κι αν τους ξεχώρισαν το ’22 στέλνοντας τους μισούς από τη μια πλευρά της θάλασσας και τους άλλους απ’ τη δώθε, οι συνήθειες δεν άλλαξαν. Παντού στο Αιγαίο η καθημερινότητα των ανθρώπων έχει κοινή αφετηρία. Κι ανάθεμα αν σηκώνει κανείς το κεφάλι να δει τίνος είναι τα αεροπλάνα που κυνηγιούνται στον αέρα, τούρκικα είναι που κάνουν παραβιάσεις, δικά μας που τους πήραν απ’ το κοντό, άκρη δεν βγαίνει.
Ώρα 12 το μεσημέρι που η φωνή του μουεζίνη καλούσε τους πιστούς σε προσευχή, μας βρήκε -τι σύμπτωση!- μπροστά στα ερείπια ενός χριστιανικού ναού, γκρεμισμένου ποιος ξέρει από χέρια ποιων φανατικών, τότε στα γεγονότα. Είναι περιφραγμένος πρόχειρα με σύρμα, τίγκα στο σκουπιδαριό. Ο ναός από τη μια, ο μουεζίνης από την άλλη, ήταν μια πολύ πετυχημένη υπόμνηση της διαφορετικότητάς μας. Αλλά τι μ’ αυτό; Ούτε ήμασταν ούτε θα είμαστε ίδιοι, αλλά καμιά τρακοσαριά χρόνια Τούρκοι και Ρωμιοί τα καταφέρανε να συμβιώσουν στο Αϊβαλί, τι κι αν το πρωί χτυπούσαν οι παπάδες τις καμπάνες και το μεσημέρι έπαιρναν σειρά οι ιμάμηδες από τους μιναρέδες; Ο καθένας με τα πιστεύω του, κατά πώς τον έμαθε η μάνα του. Πού το χάσαμε μετά; Πώς γύρισε έτσι η ιστορία;
Ιούλιος 2023. Αρκετά χρόνια μετά. Στην τηλεόραση έκτακτα δελτία ειδήσεων μεταφέρουν το αποτέλεσμα της συνάντησης Μητσοτάκη - Ερντογάν χρησιμοποιώντας τόνους δραματικούς. Λες και το να συζητούν γείτονες είναι κοσμοϊστορικό γεγονός. Καλό το κλίμα, λένε όλοι. Σα να φύσηξε ξανά ένα μελτέμι στο Αιγαίο, που τύλιξε τη Μυτιλήνη και το Αϊβαλί μαζί. Λες μπρε; Να ’ρθουν καλύτερα χρόνια, να περπατήσουμε ξανά στα σοκάκια και να πιούμε ρακές στα ίδια καφενεία; Τι να σου πω, κουραστήκαμε πια. Αλλά βγάζεις άκρη με τον Ερντογάν και κείνες τις μούρες που ’χει δίπλα του; Κι ο δικός μας πάλι, μόλις πήγε να ψελλίσει κάτι για λύσεις με αμοιβαίες υποχωρήσεις, τιμώντας τις βενιζελικές του καταβολές, όρμηξαν να τον φάνε. Βγήκαν», όλοι αυτοί οι κατ’ επάγγελμα «πατριωτάρες» με τις περικεφαλαίες και τις φουστανέλες κι αρχινήσαν τις κατάρες. Θα τρίζουν ορέ τα κόκαλα του Γέρου του Μοριά … Πού να πάμε έτσι;
Και η ζωή συνεχίζεται για τα ανθρωπάκια στις δυο άκρες του Αιγαίου ίδια κι απαράλλαχτη, ήσυχη, απλή, νωχελική. Με μελιτζάνες και πιπεριές τα καλοκαίρια στις λαϊκές για πεντανόστιμο «τουρλού», με καμπάνες απ’ τη μια και μεγάφωνα μιναρέδων να αναπέμπουν δεήσεις σε Χριστό κι Αλλάχ, με ούζα και ρακές να γιατρεύουν καημούς και να θρέφουν προσδοκίες.
Πολύ θα θέλανε τ’ ανθρωπάκια να ζουν καλά και φιλιωμένα και να θυμούνται πού και πού τα παλιά… Οι παππούδες τους κάποτε, πριν ξεσπάσει το κακό, δούλευαν μαζί στους ελαιώνες και τα ονομαστά σαπουνάδικα του χωριού, τα κουτσοπίνανε παρέα, κάνανε φιλίες, κάνανε κουμπαριές, κοινά γλέντια και χαρές. Αλλά ποιος ποτέ ρώτησε τ’ ανθρωπάκια τι θέλουν, τι λαχταρούν και τι τραβάει η ψυχή τους;
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
