σαν κι αυτά του τελευταίου τριημέρου να τα «κουμπώνουμε» στην έννοια αυτή. «Φουσκώνοντας» έτσι μια χιονοστιβάδα που δεν εδράζεται σε καμιά επιστημονική βάση. Αλλά με το πες πες...
Εκλογολογία
* ΤΟ εμπεδώσαμε ! Εκλογές τέλος τετραετίας, και – αν ο Μητσοτάκης κρατήσει τον λόγο του - θα είναι μια ευτυχής εξέλιξη στην πολιτική μας ζωή. Θα είναι δείγμα ωριμότητας του συστήματος. Διότι δεν γίνεται αδερφέ μου σ’ αυτόν τον τόπο να μιλάμε και να ζητάμε εκλογές την ... επομένη της κάλπης επειδή κάποιοι είναι εξουσιομανείς! Πρόωρες εκλογές ζητούσε και το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ και τις επέβαλε μην συμπράττοντας στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Και τα ... χαΐρια μας τα είδαμε στις ουρές των ... κλειστών Τραπεζών του Βαρουφάκη.Ανασχηματισμός
* ΚΙ αφού ο Μητσοτάκης ξέκοψε τις εκλογές, τι ... σκαρφάλωσε στα πρωτοσέλιδα;
Ε, τα ... γνωστά!
Ο... ανασχηματισμός! Δεν μπορεί! Αφού δεν κάνει εκλογές, θα κάνει ανασχηματισμό, διαδικασία λίαν χρήσιμη για τη θερινή ανομβρία ειδήσεων.
Φαίνεται όμως ότι οι εκτιμήσεις για κάποιας μορφής ανασχηματισμό είναι, αυτή τη φορά, βάσιμες. Ήδη, «Τα Νέα» - από τις κυβερνητικές ναυαρχίδες στον χώρο του τύπου – προδιέγραφαν ότι βασικός Θεσσαλός υπουργός θα κάνει φέτος, μετά από πολλά χρόνια ... ανέμελες διακοπές. (Ωχ ...)
Τυχεροί
* ΕΣΕΙΣ, αλήθεια, τι πιστεύετε; Η αναβολή των εκλογών λέτε να ... στενοχώρησε τον Τσίπρα που θα πήγαινε σε κάλπες όντας οκτώ μονάδες πίσω δημοσκοπικά; (Ένας άσχημος χειμώνας αντιθέτως μπορεί και να ψαλιδίσει τη διαφορά).
Άραγε στενοχωρήθηκε ο Ανδρουλάκης; Μια χαρά δεν είναι; Ίσως προλάβει να πάει σε εκλογές οργανωμένα και όχι μ’ αυτό το ενθουσιώδες ... τουρλουμπούκι που είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ;
Μήπως στενοχωρήθηκαν τα λεβεντόπαιδα (οι βουλευτές όλων των κομμάτων) που θα κερδίσουν μια ακόμη χρονιά βουλευτικής θητείας, όταν πολλοί από αυτούς γνωρίζουν ότι με την απλή αναλογική θα πάνε σπίτι τους για .... ξεκούραση;
Όλα καλά, όλα ανθηρά για όλους ... Μια ανακούφισις στην ατμόσφαιρα!
Ζόρια
* ΚΑΜΙΑ ανακούφιση πάντως στον ευρωπαϊκό ορίζοντα για τον ερχόμενο χειμώνα. Το ενεργειακό «καίει». Άσε που έχει πάρει την κατρακύλα και το ευρώ που τείνει να εξισωθεί με το δολάριο ( 1 προς 1 από 1,21 που ήταν το 2021). Επίσης έχει υποτιμηθεί 30% απέναντι στο ρούβλι και – άκουσον!- κατά 10 έναντι του γρίβνα, που είναι το νόμισμα της Ουκρανίας (!), μιας χώρας της οποίας η οικονομία τελεί, υποτίθεται υπό πολεμική κατάρρευση.
Ο Γερμανός καγκελάριος Σολτς μάλλον τα ’χει χαμένα αναλογιζόμενος πιθανές ελλείψεις τον χειμώνα, ο Μακρόν έχει πέσει σε εσωστρέφεια καθώς δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως θέλει με τους αριστερούς και δεξιούς λαϊκιστές απέναντί του, ενώ μέχρι και ο ισχυρός Ντράγκι άρχισε να εκβιάζεται όλο και πιο πολύ από τον βασικό του εταίρο Τζουζέπε Κόντε. Κι απέναντι ο Πούτιν που συντηρεί τον πόλεμο και περιμένει –σχεδόν βέβαιος- ότι η Ευρώπη με τέτοιες τιμές στα καύσιμα θα «σκάσει» οικονομικά και θα πέσει στα πόδια του.
Σύννεφα πολλά και ζοφερά στον ορίζοντα ...
Μουντιάλ – pass
* ΟΛΟ και εντείνονται οι αντιδράσεις των Ελλήνων φιλάθλων για το γεγονός ότι το χειμερινό Μουντιάλ ποδοσφαίρου στο Κατάρ θα το παρακολουθήσουμε επί ... πληρωμή κι όχι τζάμπα από την ΕΡΤ, όπως πάντα.
Λέτε –λόγω και των εκλογικών αναγκών της κυβέρνησης - να υπάρξει καμιά ... «κυβερνητική παρέμβαση», κανένα Moundial –Pass που θα μοιράζει κουπόνια για δωρεάν παρακολούθηση των αγώνων; Όλα πιθανά είναι ...
Κεραμιδέως
* Η ΥΠΟΘΕΣΗ είναι παλιά στα εκπαιδευτικά πράματα της Λάρισας. Κάποτε – επί ΣΥΡΙΖΑ- έγιναν κρίσεις στελεχών Εκπαίδευσης. Ένας κρινόμενος υποψήφιος διευθυντής σχολείου, θεωρώντας ότι αδικήθηκε στη μοριοδότηση, μήνυσε όλο το (τότε) Υπηρεσιακό Συμβούλιο (ΠΥΣΔΕ) με πρώτο και καλύτερο τον διευθυντή Β’θμιας Εκπαίδευσης κ. Γιάννη Καψάλη. Το λάθος δεν φαίνεται να ήταν εσκεμμένο, άλλωστε το διέπραξε όλο σχεδόν το Συμβούλιο. Ήταν απλώς λάθος. Ο προσφεύγων αποκαταστάθηκε. Και ξαφνικά ήρθε η ... «κεραμίδα». Τουτέστιν, αρκετά χρόνια μετά, η Κεραμέως «θυμήθηκε» να θέσει τέσσερα από τα μέλη του τότε Συμβουλίου σε αργία!
Τι λένε ήδη στην τοπική εκπαιδευτική πιάτσα γι αυτό το ... ξέθαμα της υπόθεσης; Πολλά... Αν σκεφτείς μάλιστα ότι –πέραν του ΣΥΡΙΖαίου τ. διευθυντή κ. Καψάλη αυτός που κυρίως την πληρώνει είναι εκπαιδευτικός που κάποτε ήταν η ...σημαία της τοπικής ΔΑΚΕ, πριν αποχωρήσει και φτιάξει δική του παράταξη, με την οποία τους πολεμάει συνεχώς στα δικαστήρια ...
Φυσικά, το εύλογο ερώτημα αν ο λεγάμενος θα τιμωρούταν έτσι και είχε παραμείνει στη ΔΑΚΕ, θα παραμείνει σαν ένα από τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα που φέρνει ο μάταιος τούτος βίος...
Για ποιους;
* ΜΑΣ έχουν ... τρελάνει τα τηλεοπτικά κανάλια. Απανωτά τα ρεπορτάζ που κάνουν λόγο για ... «πλημμυρίδα» τουριστών που έχει επιλέξει φέτος Ελλάδα.
Μπορεί στην Αθήνα πράγματι να υπάρχει μεγάλη αύξηση. Ίσως και σε μερικά νησιά. Η υπόλοιπη Ελλάδα, με το ... δάχτυλο στο στόμα, κάθεται και κοιτάζει απορούσα, πού είναι όλοι αυτοί οι τουρίστες και γιατί δεν τους βλέπουμε.
Τελικά, από την αύξηση του τουρισμού ποιος επωφελείται; Τι πραγματικά κερδίζει η ηπειρωτική, ας πούμε, Ελλάδα; Όταν οι Έλληνες τουρίστες σε λίγο θα είναι το πιο σύντομο ... ανέκδοτο;
Οδικός άξονας
* ΝΑ και μια είδηση που μα ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Το Υπουργείο Υποδομών έδωσε στη δημοσιότητα το χρονοδιάγραμμα κατασκευής μεγάλων οδικών αξόνων της χώρας. Μεταξύ αυτών και ο δρόμος Τρικάλων - Γρεβενών μήκους 70,47 χιλιομέτρων, τον οποίο στη Λάρισα τον περιμένουν πολλοί πώς και πώς καθώς συντομεύει τη διαδρομή προς τα βλαχοχώρια.
Τι προβλέπεται; Παράδοση στο δεύτερο μισό του 2024 λένε.
Μακάρι, αρκεί να μην μπλέξουμε με τίποτε καθυστερήσεις, τόσο συχνές άλλωστε στα δημόσια έργα της Ελλάδας
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Χάσαμε τον Μπόρις στοπ
Το... γνωστό κλασικό κλισέ λέει ότι στην πολιτική δεν έχει σημασία πώς μπαίνεις, αλλά πώς βγαίνεις. Ποια θα είναι δηλαδή η εικόνα που θα σε συνοδεύει χρόνια μετά, ποια συναισθήματα θα αφήνει στους συμπολίτες σου, - θετικά; αρνητικά;- η ανάμνησή σου. Περί υστεροφημίας λοιπόν ο λόγος.
Προσέξτε μία σύμπτωση : Την ημέρα που ένας παρανοϊκός δολοφονούσε τον Ιάπωνα πρώην πρωθυπουργό Σίνζο Άμπε, στην άλλη άκρη του πλανήτη, στη «Γηραιά Αλβιόνα», ο Άγγλος πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον εξαναγκαζόταν σε παραίτηση.
Ο πρώτος πέθανε από τις σφαίρες ενός δολοφόνου, ο δεύτερος «πέθανε» πολιτικά. Για τον πρώτο κλαίει αυτές τις μέρες μια ολόκληρη χώρα. Σύμπας ο πλανήτης καταθέτει τον σεβασμό και τη λύπη του. Για τον δεύτερο, γελάει όλη η Αγγλία, ανακουφισμένη που απαλλάχτηκε από αυτόν τον «κλόουν», τον «τσαρλατάνο», το «καρτούν», όπως είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που του προσάπτουν. Και το ιδιότυπο αυτό «γιουχάισμα» είναι σχεδόν παγκόσμιο, αφού μάλλον δεν υπάρχει μέσο ενημέρωσης ανά τον κόσμο που να γράφει κάτι θετικό για τον άμοιρο τον Μπόρις.
Λογικό και δίκαιο. Ο Σίνζο Άμπε πέρασε στην ιστορία και στη συλλογική συνείδηση των συμπατριωτών του ως ένας μεταρρυθμιστής. Κράτησε επί εννιά χρόνια το τιμόνι της χώρας, προώθησε εκσυγχρονιστικές πολιτικές και σε συνθήκες παγκοσμίως δύσκολες ενίσχυσε τη διεθνή θέση της Ιαπωνίας, όπως διαβάζουμε σε πλείστες όσες αναλύσεις του διεθνούς τύπου.
Τι διαβάζουμε γα τον Τζόνσον; Οχετούς αρνητικών σχολίων και αναλύσεων. Αλλά χρειάζονται ... αναλύσεις; Μερικές φορές «μιλάει» η ίδια η φάτσα των ανθρώπων και μας δείχνει πόσο αλλοπρόσαλλοι είναι. Η βασική εικόνα του Τζόνσον είναι αυτή που βγαίνει από την πρωθυπουργική κατοικία της Ντάουνινγκ Στριτ βιαστικός, χαζοxαρούμενος, αναμαλλιάρης, με εκείνο το ... ανάκατο κιτρινωπό μαλλί να το παρασέρνει μονίμως ο αέρας και να θυμίζει τον ... «τρελό που χάσαμε». Παρατηρώντας τον Τζόνσον είχες την εντύπωση ότι έβλεπες περισσότερο μια άλλη εκδοχή του ... Μπένι Χιλ, του θρυλικού δηλαδή Άγγλου κωμικού, παρά τον πρωθυπουργό της Αγγλίας. Αδύνατο να δεχτείς ότι αυτή η κωμική φιγούρα κάθισε στην καρέκλα που κάποτε τίμησε ένας Τσόρτσιλ ή μια Θάτσερ για να διαχειριστεί τις τύχες αυτού του σπουδαίου Έθνους. Αλλά ποιος έβγαλε ποτέ άκρη με τα παιχνίδια της ιστορίας...
Φυσικά, στην περίπτωση του Τζόνσον το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η εμφάνιση. Ούτε τα ψέματα, τα σκάνδαλα, τα κορονοπάρτι ή η προκλητική γαμήλια δεξίωση που σχεδίαζε να δώσει αυτές τις μέρες στην προεδρική κατοικία για τον τρίτο ή τέταρτο γάμο του. Ήταν η οργή όλων στην Αγγλία καθώς βλέπουν ότι το περιβόητο Brexit στο οποίο ο Τζόνσον πρωτοστάτησε δεν τους έχει οδηγήσει πουθενά. Η διεθνής θέση της χώρας έχει υποχωρήσει, η οικονομία το ίδιο και το σύστημα υγείας παραπαίει. Και ο Τζόνσον τον ... χαβά του. Ρόδα, τσάντα και κοπάνα…
Έχω συχνά αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε αν ο Τζόνσον ήταν Έλληνας πολιτικός κι είχε «κατσικωθεί» στο σβέρκο των Ελλήνων, διότι ο –κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου- «σοφός ελληνικός λαός» δεν το ’χε σε πολύ να φέρει στην εξουσία τους λαϊκιστές. Το τι έγινε τα τελευταία χρόνια το ξέρουμε όλοι. Έφτασε να εξαρτάται το μέλλον της χώρας και το ξωπέταγμά της από την ΕΕ (τι τραγικό!) από την παλαβομάρα ενός ... Βαρουφάκη. (Για να μην θυμηθούμε πιο ... γλαφυρές περιπτώσεις όπως αυτή του ... θρυλικού Πανίκα Ψωμιάδη, που έβγαινε Νομάρχης με ποσοστά άνω 60% πριν διεκδικήσει την αρχηγία της ΝΔ. (Αν μη τι άλλο θα είχε γούστο να έχουμε για πρωθυπουργό έναν ... Ζορό).
Η Ελλάδα ειδικά στο σημερινό «παγκόσμιο χωριό» δεν έχει περιθώρια να μην είναι σοβαρή και να μην έχει σοβαρές ηγεσίες. Η Αγγλία, όσο κι αν πήγε πίσω με τον Τζόνσον, δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Θα είναι πάντα η Αγγλία. Βασικός πυλώνας του παγκόσμιου συστήματος, ένας παγκόσμιος παίχτης, με δυο λόγια μια υπερδύναμη. Περιφερειακές χώρες σαν κι εμάς όμως είχαν και έχουν «θέμα». Γι’ αυτό, είτε ψηφίζει κανείς είτε όχι τον Μητσοτάκη, οφείλει να αναγνωρίσει ότι στην παρούσα εποχή των διαδοχικών παγκόσμιων κρίσεων είναι στον διεθνή στίβο μια σοβαρή και μετρημένη παρουσία. Όταν έδωσε συνέντευξη στο BBC, πολλοί Άγγλοι παρουσιαστές, συγκρίνοντάς τον με τον τρελο-Μπόρις, μελαγχόλησαν. Και είναι μέσα από αυτήν την α λα Μητσοτάκη σοβαρότητα και μετριοπάθεια που χτίζεις αργά αλλά σταθερά φιλίες, συμμαχίες και ενισχύεις τη χώρα σου. Το παιχνίδι σήμερα δεν παίζεται με τους περιβόητους «χαρισματικούς ηγέτες». Προσωπικότητες επιπέδου Καραμανλή πρεσβύτερου ή Ανδρέα Παπανδρέου σε μας και ηγέτες επιπέδου Ντε Γκολ, Μιτεράν, Θάτσερ, Σμιτ και Κολ ήταν γεννήματα άλλων καιρών. Ήταν γεννήματα μιας Ευρώπης εθνικών Κρατών, όπου τις αποφάσεις λάμβαναν οι ηγεσίες τους. Και μέσα από τις εθνικές αυτές πολιτικές «ψήνονταν» και αναδεικνύονταν οι μεγάλοι ηγέτες.
Στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο σκηνικό, όπου βήχει ο Πούτιν και στα επόμενα πέντε λεπτά κρυολογεί ο μισός πλανήτης και σε εποχές όπου ένας ιός που ξέφυγε από εργαστήριο στη Γιουχάν της Κϊνας, έριξε όλο τον πλανήτη σε μια απίστευτη υγειονομική κρίση, χρειάζεσαι ηγέτες που να είναι πρώτα απ’ όλα σε θέση να καταλάβουν τι παίζεται παγκοσμίως. Χρειάζεσαι ηγέτη που να είναι «διεθνής παίκτης» κι όχι απλώς ένας από αυτούς τους ταλαντούχους ρήτορες και δημαγωγούς, που το μόνο που ξέρουν είναι να κολακεύουν με όρους καφενείου τα αυτιά του εγχώριου ακροατηρίου. Τα εσωτερικά προβλήματα σήμερα έχουν οριστικά περάσει σε δεύτερη μοίρα αφού εξαρτώνται από τη διεθνή κατάσταση. Οι κρίσεις είναι κυρίως εισαγόμενες. Όσο κι αν πονάει όλους μας η ακρίβεια, ο πληθωρισμός και η κρίση των καυσίμων, εκείνο που προέχει είναι πώς στέκεσαι διεθνώς. Μπορεί η Αγγλία, έστω και με τον αλλοπρόσαλλο Τζόνσον, να κατάφερε να αντιμετωπίσει μόνη της την πανδημία, αλλά ποια θα ήταν η δική μας θέση αν ένας Τζόνσον, ένας Βαρουφάκης ή όποιος άλλος μας είχε βγάλει από τη ΕΕ και την ασπίδα προστασίας που μας εξασφαλίζει; Ακόμη και τα ελληνοτουρκικά δεν είναι απλά ένα εθνικό μας ζήτημα. Ο ρόλος του διεθνούς παράγοντα και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αποτελούν για μας βασική προτεραιότητα.
Μπόρις Τζόνσον τέλος. Ένας ακόμη λαϊκιστής θα πάει σπίτι του. Η πολιτική σοβαρότητα – λογικά- θα επιστρέψει στην Αγγλία. Μπορεί το παγκόσμιο φιλοθεάμον κοινό να θρηνεί ήδη την απώλεια ενός διεθνή ... διασκεδαστή με τα νάζια και τα καμώματά του, αλλά τα πράγματα διεθνώς είναι πολύ σοβαρά για να παρατραβήξει αυτό το αστείο.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
