Η Ομικρον-κρατούμενη Λάρισα ψιλομαζεύτηκε την Πρωτοχρονιά, καθώς πληροφορίες για μυστικά κορονοπάρτι κι άλλες τέτοιες εξαλλοσύνες δεν ακούστηκαν. Η απειλή προστίμων μάλλον έπιασε τόπο. Έτσι, τα νιάτα πήγαν νωρίς για ύπνο (ε, ναι, για νωρίς λογίζεται η ώρα 3 τα ξημερώματα τη σήμερον).
Οι πρωτοχρονιάτικες πίτες κόπηκαν το μεσημέρι σε οικογενειακά τραπέζια ελεγμένων με σελφ τεστ. (Μην κολλήσουμε και τη γιαγιά, ε;).
Ουφ, πάει κι αυτό. Άντε, Καλό… Πάσχα τώρα.
Μέλλον αόρατον
* ΣΩΤΗΡΙΟΝ έτος δύο χιλιάδες είκοσι δύο μετά Χριστόν λοιπόν…
Σωτήριον; Θα δείξει. Σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, ιστοσελίδες οι αναλυτές επιχειρούν για μία ακόμα χρονιά να αξιολογήσουν τα σημερινά δεδομένα και να προβλέψουν την εξέλιξη της νέας χρονιάς. Τι να κάνουν; Είναι κι αυτή μια επαγγελματική υποχρέωση. Διότι στο τέλος του ’22, συντάσσοντας απολογισμούς θα διαπιστώσουν πόσο έξω έπεσαν. Πέρυσι ας πούμε, προεξοφλούσαν το τέλος της πανδημίας το πολύ ως το φθινόπωρο του ’21! Να το πούμε εις την αργκό; «Την έφαγαν». (Καλή χώνεψη).
Για να αποδειχθεί το ορθόν της ρήσεως ότι εις την ζωή… «μόνη βεβαιότης η αβεβαιότης». Ή, επί το ορθότερον: «Κοινή γαρ η τύχη, το δε μέλλον αόρατον».
Με τις υγείες μας σύντροφοι!
Τι άλλαξε;
* ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΚΩΣ το 2022 μπήκε με μία «έξαρση της πανδημίας» (στην Όμικρον εκδοχή της), με μια «μαφιόζικη εκτέλεση Γεωργιανού στο Μοσχάτο» και με «αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Γάζα…».
Τίποτε καινούργιο, τίποτε ενδιαφέρον… Η ζωή σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη γη, όπως και σε κάθε γωνιά του πλανήτη εξακολουθεί να κυλάει μέσα στα προδιαγεγραμμένα πλαίσια και εμείς απλοί παρατηρητές των γεγονότων κάνουμε δήθεν πως εκπλησσόμαστε!
Σοφία πάνω απ’ όλα
* ΠΕΡΙΣΣΕΨΑΝ οι ευχές αυτές τις μέρες, σε σημείο που να λες «όχι άλλες ευχές παιδιά», όχι άλλες ευχές. Παλιά σε βομβάρδιζαν μέσω τηλεφώνων. Τώρα, σε πυροβολούν με ευχές μέσω SMS, Messenger, Viber, Facebook, Insta κι από πού να πρωτοφυλαχτείς;
Με την πανδημία «στο πικ» λογικό εντελώς οι άνθρωποι να εύχονται «υγεία πάνω απ’ όλα», διότι «άμα υπάρχει υγεία…» κ.λπ. κ.λπ. Πάει εκείνη η vintage ευχή για «Ευτυχές και αίσιον το νέον έτος». Τώρα υγεία και μόνο υγεία.
Υγεία, εντάξει. Αλλά να έχουμε και τη… σοφία να καταλαβαίνουμε πόσο ευτυχισμένοι είμαστε που έχουμε υγεία. Διότι μάλλον το ξεχνάμε. Και συνήθως, κατηφείς και μουρτζούφληδες, γυρίζουμε γύρω από την ουρά μας, μηρυκάζουμε φανταστικά και όχι πραγματικά προβλήματα και νιώθουμε δυστυχείς χωρίς εμφανή αιτία.
Μας αξίζει; Άρα, μία ας είναι η πραγματική ευχή για το 2022.
- Η νέα χρονιά να μας κάνει σοφότερους…
Ο άλλος τζόγος
* ΠΑΛΙΑ, το πρώτο φύλλο της νέας χρονιάς που έβγαζε η «Ελευθερία» καταμετρούσε τα (χοντρά) ποσά που παίχτηκαν στη Λάρισα στα μεγάλα τραπέζια με τις πράσινες τσόχες σε καφενεία και Χαρτοπαιχτικές Λέσχες της πόλης. Όλο και διέρρεαν σχετικές πληροφορίες.
Σήμερα το «έθιμο» της χαρτοπαιξίας -πολλώ δε μάλλον τα ζάρια- έχει ατονήσει. Οι μεγάλοι παίχτες δεν υπάρχουν πια, ούτε και οι συνοικιακοί «μαχαλόμαγκες» να ρίξουν τις μεγάλες ζαριές. Σήμερα όλα έχουν γίνει «Στοίχημαν» και το κινητό έχει αντικαταστήσει την πράσινη τσόχα. Ο τζόγος είναι ηλεκτρονικός και ταυτόχρονα… μοναχικός, αφού τα τραπέζια των χαρτοπαιχτών εμπεριείχαν και μια μορφή κοινωνικότητας…
Άλλες εποχές, άλλα ήθη… Καλύτερα; Χειρότερα; Σίγουρα πάντως διαφορετικά.
Πρεμούρα
* Η ΕΠΟΜΕΝΗ μεγάλη συζήτηση στη χώρα θα είναι για το άνοιγμα -ή μη- των σχολείων. Κανείς πραγματικά δεν κατανοεί την πρεμούρα του Υπουργείου Παιδείας να μη δοθεί ούτε μέρα παράταση, παρά τις συστάσεις των ειδικών. Οι τελευταίοι αναφέρουν ότι αυτήν τη στιγμή ένα στα επτά παιδιά είναι ενεργά κρούσματα. Τουτέστιν, στα 250 παιδιά -που είναι η μέση δύναμη των ελληνικών σχολείων- θα υπάρχουν 40 πάνω - κάτω μαθητές που θα νοσούν. Και τι περιμένουν; Ότι δεν θα νοσήσουν τα υπόλοιπα μέσα στην επόμενη εβδομάδα; Απλή λογική - είδος που όμως σπάνια συναντάται στην «αυλή» του συγκεκριμένο Υπουργείου.
Πόσο μπροστά…
* ΜΑΛΛΟΝ καλά άρχισε η χρονιά για τον παραιτηθέντα καγκελάριο της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς, ο οποίος -διαβάζουμε- προσελήφθη από μια εκ των μεγαλυτέρων και πιο μυστικοπαθών εταιρειών… διαχείρισης δεδομένων στην Αμερική έναντι 500.000 ευρώ ετησίως.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, διαβάζοντας την είδηση, θα σταθούν στην πρόσληψη και στον μισθό του Κουρτς, αλλά το πραγματικό ενδιαφέρον είναι άλλο:
Ότι στην Αμερική το χοντρό παιχνίδι παίζεται πια από εταιρείες διαχείρισης των δεδομένων (μας) που έχουν αναπτυχθεί και είναι ικανές να πληρώνουν τεράστιους μισθούς έχοντας προφανώς και υπερ-τεράστια κέρδη.
Και φυσικά όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι τρομακτική εξουσία έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους αυτές οι εταιρείες.
Τόσες ώρες κάθε μέρα σκυμμένοι πάνω απ’ το κινητό είμαστε πια καλά εκπαιδευμένοι ψηφιακοί πολίτες.
Πόσο μπροστά… Τελικά το αμερικάνικό κεφάλαιο βλέπει πολύ μπροστά… Και μερικοί αφελείς νομίζουν πως η Κίνα είναι υπερδύναμη επειδή η Δύση της επέτρεψε να κατασκευάζει φτηνά ρούχα, παπούτσια και κάθε άλλο φτηνό τσιριτσάντζουλο…
Τι έμαθα
* ΤΕΛΙΚΑ -λέει ένας θυμόσοφος- κάθε χρονιά που φεύγει, όλο και κάτι αφήνει πίσω της. Κάθε χρονιά όλο και κάτι μαθαίνεις. Εγώ ας πούμε, το 2021 έμαθα επιτέλους απ’ έξω το… ΑΜΚΑ μου... (Λίγο είναι;).Ευχές
* Η ΠΙΟ επίκαιρη γιορτή για το 2022;
Χρόνια Πωλλά! Καλή χρωνιά. Χωρίς ώμικρον!
Το ευρώ μας
* ΕΙΚΟΣΙ χρόνια -πότε κιόλας!- κλείνει το ευρώ. Το ευρωπαϊκό νόμισμα που τόσο πολύ… αγαπήσαμε να μισούμε οι Έλληνες στην εποχή της κρίσης μέχρι να πειστούμε ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα μάς αναβάθμισε σε πολλά επίπεδα.
Αλλά πάντοτε αυτό δεν συνέβαινε με την Ελλάδα; Για χρόνια διαδηλώναμε κατά της ΕΟΚ, όταν άλλοι… εκλιπαρούσαν να μπουν. Για χρόνια σηκώναμε γροθιές κατά των αμερικάνων «φονιάδων των λαών» και απαιτούσαμε «έξω οι βάσεις» για να φτάσουμε να πανηγυρίζουμε σήμερα για την υπογραφή της μεγάλης ελληνοαμερικανικής συμφωνίας.
Τη μοίρα της χώρας τη χάρασσαν αριστερές αντιπολιτεύσεις που κυνηγούσαν χίμαιρες και δεξιές κυβερνήσεις που δίσταζαν υπό τον φόβο μη χαρακτηριστούν προδοτικές. Το συμφέρον της Ελλάδας δεν το έβλεπαν παρά μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Πάλι καλά που μείναμε στην Ε.Ε., πάλι καλά που μείναμε στο ευρώ…
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Η ζωή που αλλάζει...
Κι αν τα χρόνια περνούν, παραμένω ένας παλιομοδίτης. Να φανταστείς, κάθομαι Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και διαβάζω ακόμη Παπαδιαμάντη, βυθισμένος σε μια αναπαυτική μπερζέρα και πίνοντας τσάι του βουνού. Βεβαίως, πολύ θα ’θελα το ντεκόρ να συνοδεύεται κι από χιονοθύελλες και λευκά τοπία, αλλά στα χρόνια της κλιματικής αλλαγής καλύτερα να μην καλλιεργούμε ψεύτικες ελπίδες. Οι μελλούμενες γενιές -ποιος ξέρει;- μπορεί να κάνουν Χριστούγεννα με βερμούδες και σαγιονάρες στον Πλαταμώνα κι ο Άι Βασίλης να καταφτάνει στο «Σταβέντο» με κότερο που, αντί για τάρανδοι, θα το σέρνουν δελφίνια.
Παρέα με τον «κυρ - Αλέξανδρο» περπατώ σε σοκάκια σκιαθίτικα, σε παλιές γειτονιές της Αθήνας, σε μια Ελλάδα κι έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια και που μπορώ, άνετα, προσθέτοντας και τη δική μου φαντασία, να τον πλάσω κατά πώς τον επιθυμώ. Να αμβλύνω τις γωνίες του, να καθαρίσω τα σκοτεινά του σημεία. Είναι ένας κόσμος κατά βάση σιωπηλός. Έχει κάτι από τη σιωπή του χιονιού σαν πέφτει τα βράδια του χειμώνα στα βουνά, στον Όλυμπο, στο Πήλιο, στα Τζουμέρκα… Άλλοτε πάλι, στον φανταστικό αυτόν κόσμο, λυσσομανάνε πελαγίσιοι αέρηδες και παφλασμοί κυμάτων, σαν σκάνε πάνω στα βράχια στην υπερυψωμένη χώρα κάποιου νησιού.
Και μετά η πραγματική ζωή επιστρέφει και σε γειώνει. Το κινητό κουδουνίζει με αξιοσημείωτη συνέπεια. Έχεις μήνυμα στο Messenger. Και αρκετά αδιάβαστα SMS. Μπλινγκ. Και ξανά μπλινγκ, μπλινγκ. Ένα μήνυμα, κι άλλο ένα, μηνύματα όχι από φίλους καρδιακούς, αλλά «GIF» από γνωστούς της υποχρέωσης. Στο πλαίσιο πάντα των δημόσιων σχέσεων αγαπητέ μου κύριε, διότι είμεθα όντα κατεξοχήν κοινωνικά.
Ο φίλος όμως, ο φίλος ο αληθινός, δεν σου στέλνει μηνύματα στις γιορτές. Η φιλία δεν μπορεί να είναι επετειακή. Τι μήνυμα να μου στείλει ας πούμε ο Χρήστος; Τα λέμε κάθε μέρα, διηγούμαστε προβλήματα, καημούς, αλλά και μικροχαρές, άστα ρε φίλε, κόλλησε κορονοϊό η γυναίκα που κρατάει τη μάνα, μπήκε σε καραντίνα και τώρα τραβολογιόμαστε εμείς χριστουγεννιάτικα. Και τι ευχές να ανταλλάξεις με τον Τάκη που τον τρώει μέσα του το σαράκι του ξενιτεμού των παιδιών, μα δεν θα στο δείξει ποτέ από αξιοπρέπεια; Ναι, δεν λέει, προοδεύει η κόρη στη Γερμανία κι αυτός καμαρώνει, ναι πολύ καλά λεφτά κι εξαιρετικές προοπτικές καριέρας, και… και… Ε, και; Τι παρηγοριά να σου δώσει μια βιαστική βιντεοκλήση μέσα στην αμηχανία και την εορταστική τυπικότητα; Να ’χαμε να λέγαμε… Τάχα μου δήθεν γιορτινό τραπέζι, τάχα μου χαμόγελα, ευχές, θαλπωρή και πίτα πρωτοχρονιάτικη. Κόψαμε κι ένα κομμάτι για σένα Μαράκι μου… Ναι, καλά είμαστε όλοι, κι ο παππούς κι η γιαγιά. Φιλάκια, να προσέχετε… Μα πώς να πεις, μέσα από την απόσταση που θέτει το γυαλί, να πάνε όλα στον διάτανο και οι καριέρες και οι υψηλές αποδοχές σας, εγώ παιδί μου εσένα θέλω και σε θέλω εδώ, να σε βλέπω κάθε μέρα, να σ’ αγκαλιάζω κάθε μέρα, γιατί η ζωή φεύγει, χάνεται. Θέλω να μου τηλεφωνείς και να με στέλνεις στο χασάπικο να σου πάρω άλλο ένα κιλό χοιρινό για τηγανιά γιατί «δεν θα μου φτάσει μπαμπά» και «δεν προλαβαίνω, έχω να φτιάξω τις σαλάτες»…
Αλλά τα πράγματα καλύτερα να τα παίρνεις όπως έρχονται, αυτή είναι η μόνη μεγάλη αλήθεια που έμαθες καλά στη ζωή. Σε μια ταινία, από τις πολλές «χριστουγεννιάτικες» που είδες στην τηλεόραση, μια μητέρα «πλακώθηκε» με την κόρη της επειδή έμαθε πάνω στο γιορτινό τραπέζι ότι «τα έχει με τη Μάρθα», μια νεαρή Νέγρα ομοφυλόφιλη και πως συγκατοικούν σε μια κακόφημη κάπως γειτονιά του Λονδίνου. «She is my girlfriend!» είπε αποφασισμένα η κόρη! Κεραμίδα για τη συμβατική μάνα, τελικά το… πνεύμα -υποτίθεται- των Χριστουγέννων βοήθησε στην αποδοχή της διαφορετικότητας. Σημασία έχει να είσαι εσύ ευτυχισμένη γλυκιά μου…
Στην πραγματική ζωή όλες αυτές οι καταστάσεις κρύβουν πολύ στενοχώρια.
Όσο κι αν η κινηματογραφική παραγωγή της εποχής προσπαθεί να αμβλύνει διαφορές και στερεότυπα δεν είναι εύκολο να δεχτούν οι παλιότερες γενιές τις κατακλυσμιαίες αλλαγές στα ήθη των νεότερων, πόσο μάλλον την ομοφυλοφιλία. Κι αν καμωνόμαστε τους «κουλ», στο βάθος μας στενοχωρεί που τα παιδιά μας αλλάζουν μορφή, χτυπάνε αβέρτα τατουάζ, στα χέρια, στα πόδια, στο πρόσωπο και βάφουν τα μαλλιά τους πράσινα, μπλε ή πλατινέ. Πάλι καλά που ο δικός μας έμεινε μόνο στο σκουλαρίκι. Το σκουλαρίκι δεν είναι ανεξίτηλο, υπάρχει ελπίδα να το βαρεθεί κάποια στιγμή και να το πετάξει. Οι τρύπες στα αυτιά ίσως επουλωθούν με τον χρόνο… Μα τι λέω; Τι κάθομαι και λέω; Αυτά είναι ανομολόγητα. Κρύψ’ τα, θάψε τα μέσα σου πριν το χάσμα γίνει ανεπανόρθωτο.
Ένας άλλος κολλητός πάλι, πάνω σε κάτι τσίπουρα, του βγήκε το μαράζι… Ρε παιδί μου ούτε να ακούσουν για γάμο… Συζεί με κάποιον, «είμαι καλά» σου λέει, αλλά τι καλά δεν μπορώ να καταλάβω… Δεν παντρεύονται, δεν θέλουν παιδιά, τρώνε κυρίως ντελίβερι καθισμένοι στον καναπέ, δεν πολυμιλούν, μοναχά σερφάρουν στα κινητά, ειλικρινά αναρωτιέμαι αν θα κάτσουν αυτοί ποτέ σε ένα κανονικό τραπέζι σαν οικογένεια…
Ερωτήματα που τίθενται για να τίθενται…
Οι μεγάλες αλλαγές έχουν δρομολογηθεί και δεν είναι μόνο τεχνολογικές. Δεν είναι ότι η ΝΑΣΑ στέλνει Drones στον Άρη και τον Ποσειδώνα αναζητώντας εθελοντές κατοίκους. Είναι που στον πλανήτη αλλάζουν ήθη και συνήθειες με ταχύτητες που δεν είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. Μοναδικό κέρδος μας ότι γίναμε σιγά - σιγά εξασκημένες γενιές και τα στομάχια μας μπορούν να αλέθουν τα πάντα σε χρόνο dt. Να καταλάβεις η ογδόντα - φεύγα πια μάνα μου, που θυμάται -έστω και αχνά- τους Γερμανούς και την Κατοχή, μου φώναξε τις προάλλες ενώ έφευγα:
- Α, και να μην ξεχάσεις να μπεις στο σάιτ (sic!) που δηλώνουν το επίδομα θέρμανσης… (Η γενιά της Κατοχής… πάτησε υπερήφανη τα… σάιτ, ανέβηκε στο τρένο της τεχνολογίας και «στέλνει υπερήφανο χαιρετισμό» στη νέα εποχή.« Ιt’s a new era buddy!»
Ο κόσμος αλλάζει κι αυτό εξηγεί το κόλλημά μου με τον Παπαδιαμάντη, το κόλλημα τόσων ανθρώπων με το παρελθόν. Άρνηση είναι. Και φόβος. Φοβισμένος για τις καταιγίδες που φέρνει ο βαρυφορτωμένος ορίζοντας του μέλλοντος, ψάχνω σπηλιά για να κρυφτώ σαν άλλος πρωτόγονος. Γιατί πάντα ένας αδιόρατος αρχέγονος φόβος θα μας κατατρέχει και γιατί τα νοήμονα όντα πάντα θα διακατέχονται από κενά, φόβους, ανασφάλειες, ανησυχίες. Μα δεν υπάρχει διέξοδος. Η πόρτα της σπηλιάς είναι μόνο μία και το θηρίο που μουγκρίζει και παραμονεύει έξω από αυτήν, ή θα βγεις να το παλέψεις ή θα πεθάνεις εκεί μέσα. Από φόβο. Ή και από μοναξιά…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
