ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Ρεσπέκτ

Σάββατο πρωί, ώρα 7.30. Οι μετεωρολόγοι επιβεβαιώνονται, η θερμοκρασία έχει πέσει σημαντικά στην πόλη της Λάρισας. Ο Όλυμπος από απέναντι δεν χαρίζεται. Κατεβάζει κείνα τα γνωστά ανεμοσούρια του που παγώνουν τον κάμπο και κάνουν τους ανθρώπους να σηκώνουν γιακάδες, να φοράνε σκουφιά και γάντια.
Το κρύο είναι αισθητό σ’ όλη στην πόλη. Ακόμα πιο αισθητό στην ανοιχτωσιά της αυλής του 5ου Λυκείου Λάρισας, όπου έχει συγκεντρωθεί ένα πλήθος κόσμου. Περίεργο για πρωινό Σαββάτου, διόλου περίεργο για όσους ξέρουν. Είναι δεκάδες άνθρωποι, είναι μαθητές μαζί με τους γονείς τους, είναι και νεότερα «παιδιά», τριάντα, τριάντα πέντε, ίσως και σαράντα χρόνων. Έχουν συγκεντρωθεί για να λάβουν μέρος στις εξετάσεις για το Κρατικό Πτυχίο Γλωσσομάθειας. Αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, προσεχώς και... κινέζικα. Ο πλανήτης πάντα σε κίνηση, προχωρά και οι παγκόσμιοι συσχετισμοί των γλωσσών αλλάζουν.
Η ώρα περνάει, η προσέλευση κόσμου αυξάνεται. Τίποτε το περίεργο, τίποτε το θεαματικό, μια τυπική διαδικασία είναι κι αυτή για ένα κομμάτι της Ελλάδας που μαθαίνει απ’ τα μικράτα του ότι πρέπει να κυνηγάει προσόντα κι άλλα προσόντα και ξανά προσόντα σ’ έναν αγώνα που δεν έχει τέλος... Αλλά και για ένα κομμάτι που τρέχει σε μια μεγαλύτερη ηλικία να καλύψει κενά σε πτυχία που δεν ήλθαν στην ώρα τους και που τώρα χρειάζονται.
Ώρα 8 π.μ., έναρξη εξετάσεων, εν μέσω μιας γενικής αγωνίας. Σχηματίζονται γραμμές για να περάσουν τον προβλεπόμενο έλεγχο Covid-19. Αναμονή και χαμηλόφωνες συζητήσεις. «Τι λες, θα είναι εύκολα;». «Άσε ρε συ τον περασμένο Μάιο μάς διέλυσαν... Πανδύσκολα... Κόπηκε πολύς κόσμος...».
Πόσο κλασικοί οι διάλογοι των μαθητών πριν τις εξετάσεις... Πόσο ίδια, πόσο διαχρονικά απαράλλαχτη η αγωνία...
Κι από δίπλα οι γονείς, οι κλασικοί και αιώνιοι γονείς, «άντε, καλή επιτυχία.... Και... κοίτα... Δεν έγινε και τίποτε βρε πουλάκι μου άμα δεν πας καλά...».
«Πουλάκι μου». Πόσο πιστά περιγράφει αυτή η λέξη τη σχέση του γονιού με τα παιδιά του! Τα παιδιά είναι πάντα τα «σπουργίτια» σε μια προστατευμένη φωλιά, ο πατέρας, η μάνα, στη γύρα, κάνει κρύο, δεν κάνει, προέχει η εξασφάλιση τροφής. Στη φωλιά περιμένουν ανοιχτά πολλά πεινασμένα στόματα και κρώζουν...
Είναι πραγματικά μια ηρωική κατηγορία ανθρώπων οι γονείς που στήνονται και περιμένουν σε σχολικά προαύλια τα παιδιά τους να βγουν από την αίθουσα των εξετάσεων. Περπατούν, στέκονται, ξαναπερπατούν, συνήθως με έναν καφέ σε πλαστικό στο χέρι που προμηθεύτηκαν από το απέναντι καφέ. Βρίσκουν κι άλλους γονείς, ανταλλάσσουν πληροφορίες, να, η δικιά μας, καλή, αλλά πολύ αγχωμένη, τι να πεις, παιδιά... έχουν μεγάλο αγώνα...
Η ουρά προχωράει, είναι και μια κοπέλα ανάμεσά τους, τριάντα και κάτι την κάνεις, όχι περισσότερο, διαγωνιζόμενη κι αυτή. Είναι μικροκαμωμένη, ξανθούλα, ομορφούλα, περιποιημένη, αλλά φανερά κουρασμένη. Κρυώνει κιόλας, σφίγγεται στο παλτό της. Είναι έγκυος, η κοιλίτσα είναι πια αρκετά εμφανής. Η δική της αγωνία είναι άλλη. «Έλα μαμά, κοιμήθηκε; Το ήπιε το γάλα; Καλά σε κλείνω, μπαίνουμε...».
Το ένα μωρό στο σπίτι, το άλλο στην κοιλιά και η μαμά στα... θρανία της αγωνίας για λήψη πτυχίου ξένης γλώσσας. Σε μια διπλανή της κοπέλα, γνωριμία της στιγμής, εξηγεί πως κάνει το μεταπτυχιακό της και το πτυχίο της ξένης γλώσσας τής είναι απαραίτητο... Είναι πολύ κουρασμένη, λέει και φαίνεται, «το άλλο μωρό ξυπνούσε συνεχώς τα βράδια δεν πρόλαβε να διαβάσει όσο ήθελε».
Υπέθεσα, καθώς άκουγα -εκών άκον- τη συζήτηση, ότι το περασμένο βράδυ θα διάβαζε ως αργά. Οπότε, μάλλον δεν θα ασχολήθηκε με τον... τελικό του τηλεπαιχνιδιού «Bachelor», όπου ένα τσούρμο από συνομήλικές της χαριεντίζονταν για μήνες με ένα τηλεμοντέλο - γαμπρό προσπαθώντας... «να κερδίσουν την καρδιά του». Φρου-φρου κι αρώματα, και ροζ συννεφάκια δίπλα στην πισίνα, καυτά φιλιά, ίντριγκες και ξεκατινιάσματα και ρομαντικά γεύματα, με ημιδιαφανή ρούχα, να διαγράφεται μπούτι και στήθος. Στη νεοελληνική αργκό τις έχουν βαφτίσει «ξέκωλα», «τούμπανα» κι άλλα τέτοια που θα ’καναν τον Μπαμπινιώτη να κοκκινίζει, αλλά ποιος νοιάζεται; Ένα διαγώνισμα είναι κι αυτό, ο καθένας όπως αξιολογεί τα πράγματα, με έπαθλο φράγκα και μια εφήμερη δημοσιότητα. Να, καμιά δουλίτσα στο μόντελιγκ, καμιά φωτογράφιση σε περιοδικά καλλιτεχνικού κουτσομπολιού, άσε που μπορεί να κάτσει και κανένας καλός γαμπρός, τόση τεστοστερόνη κυκλοφορεί στην πιάτσα.
Η διαγωνιζόμενη υποψήφια μανούλα πέρασε τον έλεγχο για Covid. Οι επιτηρητές των εξετάσεων της χαμογέλασαν, «άντε καλή λευτεριά», «αχ, πολύ σας ευχαριστώ», η ανθρωπιά και η ευγένεια ποτέ δεν λείπουν. Καθώς προχωρούσε προς την αίθουσα των εξετάσεων, έβλεπα μπροστά στα μάτια μου την πραγματική ζωή. Τη ζωή του κόπου, της αγωνίας και του αγώνα να βελτιώσεις τη θέση σου και η οποία, τις περισσότερες φορές, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σε εποχές όπου το πρότυπο είναι το ανέμελο εργενιλίκι υπάρχουν ακόμη νέοι άνθρωποι που μικροπαντρεύονται και αναλαμβάνουν νωρίς - νωρίς ευθύνες που δεν αναλογούν στην ηλικία τους. Ρεσπέκτ!
Ρεσπέκτ σ’ όλα αυτά τα παιδιά, που γεννούν και μεγαλώνουν άλλα παιδιά με τη βοήθεια μιας μάνας ή μιας πεθεράς που έχουν πέσει καταπάνω ή του παππού που θα τα πάει και θα τα φέρει απ’ τον Παιδικό Σταθμό.
Ρεσπέκτ σ’ όσους δεν τα παρατάνε παρά σπρώχνουν όλοι μαζί το κάρο να ξεκολλήσει απ’ τη λάσπη και το κάνουν αγόγγυστα, χωρίς παράπονο.
Ρεσπέκτ σ’ όσους δεν υποκύπτουν στην πλαστική ζωή και τις ροζ ουτοπίες που καλλιεργεί το κάθε «Bachelor». Ρεσπέκτ και πάλι ρεσπέκτ.
Προς το μεσημέρι οι εξετάσεις έληξαν. Βγήκαν οι διαγωνιζόμενοι, άλλοι γελώντας, άλλοι προβληματισμένοι, όλοι πάντως κουρασμένοι από την προσπάθεια. Τα κλασικά. Δεν την ξανάδα τη μικροκαμωμένη ξανθούλα. Μάλλον θα τελείωσε νωρίτερα και πήγε σπίτι ν’ αναλάβει βάρδια... Στο μεταξύ ο καιρός είχε, ευτυχώς, καλοσυνέψει και ο ήλιος είχε ανεβάσει κάπως τη θερμοκρασία. Πάλι καλά... Πάλι καλά που μετά από κάθε παγωνιά βγαίνει πού και πού κανένας ήλιος να ζεστάνει κάπως τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]