για τούτα τα χρόνια των πανάκριβων καυσίμων που τύχη κακή το έφερε να τα διαχειρίζονται οι Πούτιν και οι Λουκασένκο. Η πόλη είναι όμορφη, στολισμένη καθώς είναι με τα κίτρινα πεσμένα φύλλα και τη βραδινή χριστουγεννιάτικη φωταψία. Είναι στα φύλλα και τα λαμπιόνια που αναζητάς αντίδοτο στη θλίψη.
Νέα εμβόλια
* ΑΓΙΑ Βαρβάρα, Άι Νικόλας, Άγιος Νεκτάριος (που είναι εσχάτως και... σταρ) η ουσία είναι πως κανένας Άγιος δεν σε λυπάται πια να σε γλιτώσει από ιούς και μεταλλάξεις. Τζάμπα μου φαίνεται τη φάγαμε την τρίτη δόση. Του χρόνου οι συζητήσεις μας θα είναι κάπως έτσι: «Το εμβόλιο για την Μποτσουάνα το ’κανες;» «Τώρααα... Εδώ έκανα και της Ζιμπάμπουε και πάω για του Σουδάν...».
«Όμικρον»
* Η ΝΕΑ μετάλλαξη ονομάστηκε ήδη «Ο». Μου ήρθε στο μυαλό η περίφημη εκείνη ταινία του 1975 με τίτλο «Ιστορία της Ο» που είναι η πρώτη ταινία με θέμα τον σεξουαλικό σαδομαζοχισμό. Πράγματι, επιτυχημένη επιλογή ονομασίας... Κάπως έτσι μας συμπεριφέρεται ο καταραμένος ιός: σαδομαζοχιστικά!
Ουρές να δεις
* ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ είναι ότι στο Γενικό Νοσοκομείο -που είναι και το βασικό εμβολιαστικό Κέντρο της Λάρισας- γίνεται ήδη του... εμβολίου το πανηγύρι... Δεν ξέρω τι τους έπιασε ξαφνικά και σπεύδουν όλοι άρον-άρον να εμβολιαστούν, υποθέτω όμως ότι τους πήγε... πέντε - πέντε βλέποντας γνωστούς και φίλους ανεμβολίαστους να φεύγουν άδικα των αδίκων. Κάποιοι διαμαρτύρονται για τις ουρές, αλλά ας το δούμε θετικά: επιτέλους, γίνονται ουρές για το εμβόλιο. Οι ουρές της σωτηρίας!
Πασοκικά
* ΜΕ τον κορονοϊό δεν βγάζεις άκρη, οπότε ας μιλήσουμε για ιστορίες πάθους και έρωτα, όπως ας πούμε οι εκλογές του ΠΑΣΟΚ την άλλη Κυριακή. Τα γκάλοπ έδειξαν λοιπόν αυτό που όλοι ψυχανεμιζόμαστε.
Ο Λοβέρδος είναι πρώτος στην κοινωνία, ο Ανδρουλάκης πρώτος στην βαθιά ΠΑΣΟΚίλα και ο ΓΑΠ από κοντά επενδύει στη νοσταλγία. Αν στον δεύτερο γύρο περάσουν Λοβέρδος και ΓΑΠ, κλάφτον τον Γιώργη τον λεβέντη τον σταυραετό τον περήφανο... Αν το δίδυμο είναι Λοβέρδος - Ανδρουλάκης, σαν δύσκολα τα πράγματα... καπετάν Ανδρέα Ζέπο.
Αισιοδοξία
* ΟΙ ΤΡΕΙΣ υποψήφιοι πρόεδροι πέρασαν από τη Λάρισα και είχαν όλοι καλές συγκεντρώσεις, κατά τις οποίες τα πρωτόκολλα για τον κορονοϊό τηρήθηκαν απολύτως (Είναι καιροί να αρρωσταίνει κανείς και να χάνουμε ψήφους;). Από τις παρουσίες βέβαια δεν βγάζεις άκρη. Πολλοί γνωστοί Λαρισαίοι ΠΑΣΟΚοι εμφανίστηκαν σε δυο και τρεις συγκεντρώσεις, οπότε... «συγκεχυμένη η κατάσταση», όπως σχολίαζαν οι επιτελείς του Λοβέρδου στη Λάρισα Κώστας Καραμπάτσας και Λάζαρος Μακρής. Οι δύο τελευταίοι αισιοδοξούν μολαταύτα πως ο δικός τους θα επικρατήσει στο τέλος, διότι εν τέλει αυτόν θέλει η κοινωνία, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Για να δούμε...
Στήριξη σε Ανδρέα
* ΠΕΡΑ από την κοινωνία, τον Λοβέρδο θέλουν και πολλοί γνωστοί πανεπιστημιακοί. Ήδη, εκατό συνάδελφοί του πανεπιστημιακοί υπέγραψαν διακήρυξη υπέρ του και φυσικά δεν μπορώ παρά να σημειώσω την παρουσία - ανάμεσά τους και δυο γνωστών Λαρισαίων: του κ. Γιάννη Στεφανίδη, καθηγητή της Ιατρικής Λάρισας και του κ. Θεόδωρου Πέτσα, ομότιμου καθηγητή της Ιατρικής Πατρών. Αμφότεροι παρόντες στη συγκέντρωση Λοβέρδου στη Λάρισα. Καθόλου τυχαία στήριξη...
Μια ...
Friday στη Λάρισα
* ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ... Black Friday ήρθε στη Λάρισα η Friday (κατά κόσμον Παρασκευή) Δραμαλιώτη, κόρη του παλιού Φαρσαλινού αντινομάρχη Αντώνη Δραμαλιώτη, για να παρουσιάσει το βιβλίο της. Κι έπεσε... ο σχετικός πανικός. Διότι, ναι μεν η γυναίκα παίζει κεντρικά (κοτζάμ πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης είναι), αλλά...
Αλλά, σου λέει ο άλλος, ο πονηρός, για να έρθει κοτζαμάν υπουργός, ο πρωτοκλασάτος Βορίδης στη Λάρισα ειδικά για πάρτη της, δεν γίνεται, κάτι τρέχει... Είναι κι αυτή η φημολογία περί πρόωρων βουλευτικών εκλογών... Είναι και οι Δραμαλιώτηδες οικογένεια... υψηλής εκλογιμότητας, άστα... Πραγματική... Black Friday ξημέρωσε για κάποιους...
Αγορά
* ΠΩΣ πήγε η Black Friday στη Λάρισα;
Για άλλους καλά, για άλλους μέτρια, όλοι κάτι τσίμπησαν.
Στο μεταξύ Black Friday έγινε και... Black Weekend, ενώ Black θα είναι σε πολλά μαγαζιά και αυτήν την εβδομάδα, διότι, όσο να πεις, ένα ταλέντο να ξεφτιλίζουμε το κάθε τι το έχουμε...
Γενικά η αγορά της Λάρισας -τηρουμένων των καιρών που ζούμε- προσπαθεί να ανακάμψει με σχετική επιτυχία.
Και φυσικά δεν περνάει απαρατήρητο ότι μετά από χρόνια στην πλατεία Ταχυδρομείου νέα καταστήματα με είδη ρούχων εκτοπίζουν τα καφέ και τα σουβλατζίδικα...
Βίοι παράλληλοι
* ΚΑΤΑ τα λοιπά... Ερντογάν. Αλήθεια, μου λέει ένας φίλος, είναι τόσο χαζός ο σουλτάνος; Τρελάθηκε; Δεν βλέπει ότι με τη διαρκή υποτίμηση της λίρας πάει κατευθείαν στα βράχια;
Πώς νομίζεις ότι γράφεται η ιστορία φίλε;
Μήπως δεν κοντέψαμε κι εμείς να χρεοκοπήσουμε το μαύρο καλοκαίρι του 2015 επειδή... έτσι την είδε ένας «παλαβός» και ιδεοληπτικός που παρίστανε τον υπουργό Οικονομικών και δίπλα του -Τσίπρας και λοιποί- δεν είχαν καν τη δύναμη να τον εμποδίσουν; Φιουουουου!
Ενας κωδικός αρκεί
* «ΠΡΑΜΑΤΑ και θάματα» κάνει τελικά αυτός ο Πιερρακάκης, υπουργός Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Πράγματα αυτονόητα για ιδιωτικό τομέα, αλλά καθόλου αυτονόητα όταν μιλάμε για δημόσιο.
Ο αρχηγός πασών των... πλατφορμών, διαβάζω, είναι έτοιμος να ανακοινώσει ότι οι αγοραπωλησίες και μεταβιβάσεις αυτοκινήτων θα γίνονται πλέον ηλεκτρονικά μεταξύ πωλητού και αγοραστού. Το δημόσιο απλώς θα ενημερώνεται (για να παίρνει τα φράγκα - μην ξεχνιόμαστε). Τόσο απλά.
Η γραφειοκρατία λοιπόν μειώνεται, αλλά πρέπει να λύσουν ένα ακόμα πιο βασικό πρόβλημα: Με τόσες πλατφόρμες ο πολίτης είναι χαμένος στους Κωδικούς. Πρέπει να θεσπιστεί ένας και μοναδικός αριθμός, όπως ο ΑΜΚΑ με τον οποίο θα έχουμε πρόσβαση σε όλες τις πλατφόρμες. Υποθέτω ότι ο Πιερρακάκης και η ομάδα του θα το αντιμετωπίσουν σύντομα.
Πλέαμε, με ένα τοπικό καΐκι, σε ήρεμα βαθυγάλανα νερά, αλλά και σε μια θάλασσα προκαταλήψεων. Στο μυαλό των Ελλήνων τότε η Τουρκία ήταν το μεγάλο ανατολίτικο καθυστερημένο Κράτος, μια παχιά αγελάδα που μασουλούσε χόρτο παραδομένη στη νιρβάνα της. Η εικόνα αυτή επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Και δεν έφταιγαν μόνο τα ισχυρά αρνητικά στερεότυπα που προϋπήρχαν στο μυαλό μου, διαμορφωμένα από το Δημοτικό σχολείο ακόμη, από δασκάλους... τουρκοφάγους, που σου μιλούσαν για τους «προαιώνιους εχθρούς» και σε πότιζαν με εχθρότητα.
Το «Μπόντρουμ» που αντίκρισα απεδείχθη πράγματι τότε μια βρώμικη ανατολίτικη μικρή πόλη. Ακόμη θυμάμαι τα βρωμόνερα να τρέχουν σε δρόμους δίχως αποχέτευση, την άσχημη μυρωδιά, τους κακοντυμένους με ανατολίτικη αμφίεση ανθρώπους και τα χασάπικα με τα κρεμασμένα κρέατα που τα έτρωγαν οι μύγες. Σε σύγκριση με την Κω, τους καθαρούς της δρόμους, την πεντακάθαρη παραλία τα περιποιημένα της πάρκα και τα πολυτελή της μαγαζιά η εικόνα ήταν μέρα με νύχτα. Αντικειμενικά μιλώντας...
Ξανά Τουρκία καλοκαίρι του 2000. Προορισμός Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη με ένα τουριστικό Πρακτορείο... Δεν μετέβαλα άποψη. Η Τουρκία του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ εξακολουθούσε να είναι μια καθυστερημένη μουσουλμανική χώρα... Δρόμοι και υποδομές της κακιάς ώρας, σπίτια παλιά ή κακοφτιαγμένα, κόσμος που «φώναζε» τη φτώχεια του. Η Πόλη είχε ανατολίτικη όψη. Θύμιζε απέραντο παζάρι, όπου ένα πλήθος μικροπωλητών σε πολιορκούσε για να σου πουλήσει οτιδήποτε, από... βραστά αβγά μέχρι... ένα κουπάκι ρύζι. Δύσκολη η ζωή, στοίχημα η επιβίωση. Ξέραμε έτσι κι αλλιώς ότι οι μισθοί τους ήταν στα Τάρταρα, το κοινωνικό Κράτος ανύπαρκτο και τα αγαθά πάμφθηνα για μας... Ήταν η εποχή που οι Έλληνες... ξεσήκωναν ό,τι υπήρχε σε δερμάτινο στα τούρκικα παζάρια... Και καθώς η ξιπασμένη τότε Ελλάδα ετοιμαζόταν να διοργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες και το (δανεικό) χρήμα έρρεε μπόλικο, το αίσθημα υπεροχής του Έλληνα έναντι του Τούρκου χτυπούσε κόκκινο.
Επέστρεψα στην Τουρκία το 2013, μεσούσης της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Ταξιδεύω τώρα σε μια χώρα που έχει παραγκωνίσει εμφανέστατα τον Κεμάλ και αποθεώνει πλέον τον «πατερούλη» Ερντογάν. Ταξιδεύω με κατεβασμένα τα αφτιά. Πριν φύγω, το ξενοδοχείο όπου θα διέμενα απαίτησε να προκαταβάλω όλο το ποσό, διότι, είπε, για την Ελλάδα ισχύουν «ειδικοί όροι». Τρίχες. Φοβούνταν πως οι Έλληνες ήμασταν τόσο χρεοκοπημένοι που δεν θα είχαμε καν να πληρώσουμε το δωμάτιο, όπως μου εξομολογήθηκε αργότερα ένας Τούρκος ρεσεψιονίστας, με τον οποίο πιάσαμε φιλίες και κάθε που με έβλεπε μου φώναζε «Γκεια σου καρντάς».
Αλήθεια, ήμουν στην Τουρκία; Στην καθυστερημένη ανατολίτικη μουσουλμανική χώρα; Το έβλεπα και δεν το πίστευα. Η Κωνσταντινούπολη δεν διέφερε πια σε τίποτε από μια σύγχρονη μεγάλη δυτική πόλη επιπέδου Λονδίνου και Παρισίων τουλάχιστον. Και πολύ... καινουργίλα. Καινούργιοι δρόμοι υψηλών προδιαγραφών, σύγχρονο τραμ και μετρό, υπόγειες διαβάσεις και γέφυρες, άριστα φροντισμένα πάρκα και δημόσιοι χώροι... Μια χώρα και μια κοινωνία που απέπνεε οικονομικό δυναμισμό και αισιοδοξία. Τρελή ανάπτυξη και οι ξένες επενδύσεις στα ύψη. Και νιάτα. Παντού νιάτα, στα μαγαζιά, στα μέσα μεταφοράς, στα καφέ, στα παζάρια... Η χώρα γεννάει παιδιά και τα κρατάει. Την ίδια στιγμή τα δικά μας νιάτα φυλλορροούσαν... Σαν κυνηγημένα έφευγαν με τα πτυχία στο χέρι να πάνε Ευρώπη να ψάξουν για δουλειά. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε πια ζωή.
Η Τουρκία που αντίκρισα το 2013, πραγματικά σε «ψάρωνε». Σκεφτόμουν πως αν ποτέ εμπλεκόμασταν σε πόλεμο μαζί τους -ο μόνιμος φόβος του Έλληνα- δεν θα μας έβλεπαν καν... Τι να συγκρίνεις; Η διαφορά με τη μαραζωμένη τότε Ελλάδα έδειχνε χαοτική και φαινόταν από το... Τελωνείο ακόμη. Το δικό μας στον Έβρο ήταν ένα αχούρι που -τι ειρωνεία!- είχε και σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το τούρκικο, απέναντι, τεράστιο και πολυτελέστατο. Και το είχαν φτιάξει μόνοι τους, χωρίς τις επιδοτήσεις της Ε.Ε.
Την απορία πώς γίνεται να μεταμορφωθεί μια χώρα σε τόσο μικρό διάστημα δεν την έλυσα ποτέ. Respect, είπα μέσα μου, στον Ερντογάν. Το παραδεχόταν αυτό και η Τανσού, μια Τουρκάλα φίλη πανεπιστημιακή, που είχα γνωρίσει σε ένα Συνέδριο Ιστορίας στο Παρίσι. Δεν τον πήγαινε τον Ερντογάν και τους Ισλαμιστές του. Προοδευτική και σπουδαγμένη στη Δύση, θεωρούσε οπισθοδρόμηση το «γλίστρημα» της χώρας της σε ισλαμικά μονοπάτια. Παραδεχόταν ωστόσο πως ο Ερντογάν απεδείχθη πολύ ικανός ηγέτης και αναμορφωτής. Ο άνθρωπος πήρε μια φαλιρισμένη χώρα από το χέρι και την ξανασύστησε στον κόσμο σαν μια χώρα σύγχρονη, δυνατή, ευημερούσα, με πολίτες που -επιτέλους- είδαν και πέντε ... λίρες στην τσέπη τους.
Μετά, κάτι έγινε. Το Πραξικόπημα τον άλλαξε, τον έκανε αλαζόνα, αυταρχικό, εκδικητικό συμφεροντολόγο, φιλοχρήματο - δεκάδες τα σκάνδαλα που του καταμαρτυρούν. Και μεγαλοϊδεατισμός. Ο άνθρωπος -κοινώς- την ψώνισε, αλί στον Τούρκο που καθημερινά υποφέρει από την πολιτική του.
Τη συνέχεια τη διαβάζουμε καθημερινά στα... οικονομικά ρεπορτάζ που καταγράφουν την κατακρήμνιση της τούρκικης λίρας. Κάποιοι δικοί μας επιχαίρουν και πετάνε κουβέντες του τύπου «εδώ δεν έχουν ζάχαρη και καφέ και ονειρεύονται Οθωμανική Αυτοκρατορία!». Αλλά είναι μια προσέγγιση εντελώς καφενειακή και λανθασμένη.
Δεν ταξίδεψα έκτοτε στην Τουρκία του Ερντογάν κι ούτε θέλω να ξαναπάω. Μπορεί η πτώση της λίρας να έχει καταστήσει το ταξίδι εξαιρετικά συμφέρον, αλλά δεν είμαι τόσο κυνικός, τόσο απαθής, ώστε να μπορέσω να αντικρίσω την Αγιά Σοφιά μασκαρεμένη σε τζαμί και να μην οργισθώ. Κάτι ράγισε μέσα μου και δεν έχω πια καμία διάθεση. Φαντάζομαι τα ίδια αισθήματα διακατέχουν όλους μας.
Λυπάμαι μονάχα. Λυπάμαι τον λαό της όλες αυτές τις μυρμηγκιές της φτωχολογιάς που τριγυρίζουν στα παζάρια και αγκομαχούν να βγάλουν το ψωμάκι τους. Λυπάμαι και για τη φίλη μου την Τανσού. Για όλες αυτές τις χιλιάδες των μορφωμένων Τούρκων που θέλουν μια χώρα προσηλωμένη στις σύγχρονες ευρωπαϊκές αξίες, αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν, φιμωμένοι άλλοτε από τους πασάδες του βαθέος Κράτους και σήμερα από τους μουλάδες του Ερντογάν.
Κάνει νύχτα στην Τουρκία... Λένε πως το πιο πηχτό σκοτάδι το κάνει λίγο πριν ξημερώσει... Λένε... Μακάρι να γίνει έτσι...
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
