την ξηρασία κάμπο.
Κατά τα λοιπά ο Ερντογάν που ψυχορραγεί πολιτικά και μας (ξανα)απειλεί, διαμορφώνει τη συνηθισμένη ελληνική επικαιρότητα.
Στην Αυστρία πάλι ο 35χρονος καγκελάριος Κουρτς παραιτήθηκε για κάποιο ανθυποσκάνδαλο.
Ναι, υπάρχουν και χώρες όπου οι πολιτικοί παραιτούνται. Διότι ξέρουν ότι και να κατέβουν στις εκλογές δεν θα επανεκλεγούν. Ο λαός θα τους αποδοκιμάσει. Εδώ, απλά συνεχίζουν. Διότι οπαδέ μου εσύ ο ίδιος θα πας να τους ξαναψηφίσεις. Και μετά θα διαμαρτύρεσαι ότι οι πολιτικιοί μας είναι χοντρόπετσοι κλπ. Αμ, βρίσκουν και τα κάνουν καημένε μου…
Μια ζωή…
* ΣΟΒΑΡΑ προβλήματα στα παράλια της Λάρισας από την κακοκαιρία. Αντιγράφω από τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου:
«Όπως εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δήμαρχος Αγιάς, Αντώνης Γκουντάρας, στην περιοχή λόγω της βροχόπτωσης, σημειώθηκαν πλημμυρικά φαινόμενα με αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν τουλάχιστον 30 σπίτια στα παράλια της περιοχής, αλλά και να προκληθούν σοβαρές ζημιές στον παραλιακό δρόμο από Βελίκα προς την Παλιουριά».
(Σαράντα χρόνια… φούρναρης ο Γκουντάρας... Σαράντα χρόνια οι ίδιες πλημμύρες, οι ίδιες ερωτήσεις; και οι ίδιες δηλώσεις… Πώς την παλεύεις ρε Αντώνη;).
Πλίνθοι και κέραμοι
* ΔΥΣΚΟΛΗ μέρα η σημερινή για τα σχολεία…
ΟΙ Ενώσεις των εκπαιδευτικών κήρυξαν απεργία για σήμερα Δευτέρα κατά της αξιολόγησης.
Η Κεραμέως προσέφυγε στα δικαστήρια και πέτυχε να τη βγάλει παράνομη. Οι Ενώσεις ξαναπροσέφυγαν κάνοντας έφεση η οποία εκδικάζεται σήμερα και καλούν τους εκπαιδευτικούς να απεργήσουν κανονικά.
Τι θα γίνει σήμερα στα σχολεία; Το… «έλα να δεις». Θα χάνει η μάνα το παιδί, αφού πολλοί θα απεργούν, και τα παιδιά θα έχουν… κενά. Κι έξω θα βρέχει και δεν θα μπορούν να πάνε καν στην αυλή για να αποφύγουν και τον συνωστισμό όπως πρέπει λόγω Covid.
Με δύο λόγια; Κεραμιδαριό στα χωράφια της Κεραμέως…
Τι κάναμε;
* ΔΗΛΑΔΗ ρε φίλε, αν το καλοσκεφθείς, ζούμε το εξής παλαβό σκηνικό. Έριξαν για μια βδομάδα τη Λάρισα στο κόκκινο, έπεσε σιωπητήριο και απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τη 1 το βράδυ. Κι ενώ τα κρούσματα της Λάρισας παραμένουν σε επίπεδα… Μπέργκαμο, αντί να διατηρήσουν τα μέτρα… άφησαν ελεύθερα… τα πάντα! Τα ντεσιμπέλ, το καλαμπαλίκι και τα σινανάι ξανάρχισαν και… ούτε γάτα ούτε ζημιά! Κάπως έτσι κλείνεις ραντεβού στον ψυχίατρο…
Τρίτη δόση
* ΣΤΟ μεταξύ, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες άρχισε και συνεχίζεται κανονικά στη Λάρισα ο τρίτος κύκλος εμβολιασμών για τους μη «ψεκασμένους». (Από σήμερα δεκτοί και οι 50άρηδες).
Τα εμβόλια είναι κατά βάση της Pfizer (αλήθεια, ποιος θυμάται πια τα περιβόητα…Astra Zeneca;). Επίσης, ραντεβού βρίσκεις μέσα στη Λάρισα και μέσα σε μία - δύο μέρες. (Αλήθεια πού πήγαν εκείνες οι ηρωικές μέρες του… «τουρισμού» στο… Λιτόχωρο;).
Η Λάρισα των 500 χιλιάδων
* ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ο δήμαρχος Απ. Καλογιάννης μία Λάρισα… 500.000 κατοίκων;
Ναι, και το ομολόγησε ο ίδιος στην παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Τσαντίλη με τίτλο «Αυτά που θέλω να σου πω…».
- Όταν αναμείχθηκα στα δημοτικά πράγματα, εξήγησε ο κ. Καλογιάννης, έβλεπα ότι αυτή η πόλη μπορεί μελλοντικά να προσεγγίσει πληθυσμούς της τάξεως των 500.000 κατοίκων. Τότε με πλησίασε ο Κώστας ο Τσαντίλης και μου λέει: Αποστόλη, άστα αυτά τα νούμερα. Να κοιτάξουμε την πόλη των 150.000 να την κάνουμε καλύτερη. Δεν θέλει πολύ κόσμο για να είναι μία πόλη αξιοβίωτη. Και ομολογώ, κατέληξε ο δήμαρχος, ότι η σκέψη του αυτή με επηρέασε…
(Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία των πόλεων, τι νομίζεις;).
Βιβλιοφάγοι
* ΣΤΟ βιβλίο του πάντως, ο πολιτικός μηχανικός Κώστας Τσαντίλης – ο οποίος για δεκαετίες εργάζεται και γράφει γι’ αυτήν την πόλη, διασώζει και την εξής παρατήρηση: ότι στη Λάρισα της δεκαετίας του 50, μέσα σε μερικά κεντρικά οικοδομικά τετράγωνα εύρισκε κανείς οκτώ τουλάχιστον μεγάλα βιβλιοπωλεία! (Σήμερα τα ψάχνουμε με το… κιάλι). Το γεγονός έχει την εξήγησή του. Οι Λαρισαίοι διάβαζαν. Αλλά, κυρίως οι Λαρισαίοι γονείς στη μεταπολεμική Λάρισα, αγόραζαν πολλά βιβλία για τα παιδιά τους, για να τα μορφώσουν και να δημιουργήσουν γι’ αυτά καλύτερες προϋποθέσεις ζωής.
Και πραγματικά, δεν υπήρχε τότε σοβαρό αστικό σπίτι που να μη διαθέτει τη βιβλιοθήκη του. Ήταν μάλιστα ένα από τα πρώτα έπιπλα που φρόντιζε να φτιάξει κάθε νέο ζευγάρι…
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη, τώρα όλα αυτά συμπυκνώθηκαν σε ένα… τάμπλετ, σε ένα στικάκι που μπορεί να χωρέσει χιλιάδες αποθηκευμένα βιβλία για τους λίγους που διαβάζουν ακόμη…
Γκρίνιες
* ΤΙ σχέση έχει ο αποπεμφθείς βουλευτής Μπογδάνος με τη Λάρισα;
Τίποτε ιδιαίτερο αν δεν υπήρχαν στο Facebook κάτι αναρτήσεις παλιών ιστορικών στελεχών της ΝΔ Λάρισας που «βράζουν» - και καλά- γιατί ο Κυριάκος μετατοπίζει το «μαγαζί» προς το Κέντρο. Και τι γράφουν; Ότι είναι έτοιμοι να πάνε σε ένα νέο κόμμα «πατριωτικό» και όλοι αντιλαμβανόμαστε πώς το εννοούν.
(Σε άλλο κόμμα με τον… Μπογδάνο και τον...Τράγκα. Μα, το πρόβλημα θα είναι πρωτίστως… αισθητικό !).
Ρινίσματα
* ΓΕΝΙΚΑ, όλοι αυτοί οι παλιοί σκληροί δεξιοί θα την είχαν κάνει την αποκοτιά, αν εύρισκαν καμιά στοιχειωδώς σοβαρή προσωπικότητα να ηγηθεί. Ρινίσματα σιδήρου είναι που ψάχνουν για μαγνήτη. Οι… διαθέσιμοι (από Βελόπουλους μέχρι Τράγκες) είναι… εγνωσμένου βίου και πολιτείας και μάλλον… δεν τραβάνε. Και ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος στον οποίο πήγαν κάποια στιγμή να επενδύσουν δεν απετόλμησε το… απονενοημένο, σκεφθείς ότι δεν θα έχει καμιά σοβαρή τύχη. Έτσι, για την ώρα πορεύονται… «ορφανοί».
Οι μεν και οι δε
* Η ΕΙΔΗΣΗ από τη χτεσινή «Ε» δεν είναι καινοφανής. Τείνει να γίνει συνήθεια. Αντιγράφω:
Στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού Προγράμματος «Erasmus plus», στην περιοχή του Δήμου Τεμπών, Πολωνοί και Ούγγροι μαθητές και μαθήτριες, με ειδικότητα Τεχνίτες Οικοδομής, κάνοντας την πρακτική τους άσκηση, πραγματοποίησαν εργασίες ελαιοχρωματισμού σε δημοτικά και σχολικά κτίρια της περιοχής.
(Έτσι, τα διδακτήρια θα είναι πλέον απολύτως… καθαρά, ώστε οι Έλληνες συμμαθητές τους να τα ξαναγράψουν, να τα μουτζουρώσουν, να κάνουν γκράφιτι και γενικώς να… εκφραστούν ελεύθερα…).
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Ντουλάπες γεμάτες ρούχα…
Νομίζω ότι ζούμε ένα φθινόπωρο απ’ τα παλιά… Κανονικό φθινόπωρο όμως. Με βροχές, αέρα, λασπούρα και πεσμένα φύλλα… Τους τελευταίους Οκτώβρηδες, συνήθιζα να κατεβαίνω στην Κουτσουπιά για μπάνιο. Kαι μετά για ούζα στου Τάσου. Έχει ένα ταβερνάκι στον γειτονικό Αγιόκαμπο. Εκεί, παραδομένος στη χινοπωριάτικη θαλπωρή, τις γλυκές θερμοκρασίες, με τα μαλλιά βρεγμένα ακόμη απ’ τη θάλασσα και την αλμύρα στο πρόσωπο, συλλογιζόμουνα πως όλα αυτά περί κλιματικής αλλαγής και «δραματικής ανόδου της θερμοκρασίας» δεν πιάνουν χαρτωσιά μπροστά στους αξεπέραστους μεζέδες του Τάσου, δίπλα στη θάλασσα, με θέα τη Χαλκιδική και τις πλαγιές του Πηλίου.
Αλλά φέτος, ούτε λόγος για παραλιακές εξορμήσεις. Πάνε μέρες που φόρεσα ζακέτα, τα βράδια και σακάκι, ενώ από τον Αγιόκαμπο μάς ήλθαν κιόλας οι πρώτες… κλασσικές φωτογραφίες, ξέρεις, αυτές με τα λασπωμένα νερά των χειμάρρων που κατεβαίνουν απ’ το βουνό, που παρασέρνουν κλαδιά δέντρων, που πλημμυρίζουν και καταστρέφουν το οδόστρωμα της παραλιακής οδού και προκαλούν απελπισία στους τοπικούς αρμόδιους που σπεύδουν «επί τόπου» να επιδείξουν το ενδιαφέρον τους για το πρόβλημα, το οποίον, οπωσδήποτε, «θα πρέπει να τύχει των αναλόγων αποζημιώσεων από την Πολιτεία». Συνήθως αυτές τις φωτογραφίες τις περιμένεις Δεκέμβριο, φέτος ήρθαν πρόωρα.
Βροχερό Σαββατοκύριακο. Επωφελήθηκα έτσι της αναγκαστικής κλεισούρας μήπως και βάλω καμιά τάξη στην ντουλάπα- μάταιος κόπος, αλλά πρέπει. Κατέβασα κούτες ολόκληρες με χειμερινά ρούχα, και αναρωτήθηκα πώς να τα χωρέσω πια στις ξέχειλες ντουλάπες, δεδομένου ότι, στο μεταξύ, στις εκπτώσεις του Αυγούστου, παρασύρθηκα και αγόρασα μερικά ακόμη κομμάτια που θεώρησα ότι μου έλειπαν – για να είμαι ειλικρινής τα πήρα γιατί τα βρήκα σε τιμές ξεφτίλας.
Μου άρεζε πάντα αυτή η διαδικασία προετοιμασίας του σπιτιού για τον χειμώνα. Έπιανε η μάνα και μπουγάδιαζε ό,τι υπήρχε σε καλοκαιρινό – με θλίψη αποχαιρετούσα τα κοντά παντελονάκια μου- μετά πιανόταν για γενική καθαριότητα, να κατεβάσει χαλιά, να τα αερίσει, να τα στρώσεi. Το σπίτι γινόταν ένας κόσμος πολύχρωμος και μαγικός. Αλλά, τότε, τα έκανε η μάνα. Με υπομονή, αγόγγυστα, σχεδόν με στωικότητα. Η εποχή κινούταν έτσι κι αλλιώς σε ρυθμούς slow motion. Τώρα, τα κάνω εγώ. Και τρελαίνομαι απλά τρελαίνομαι!- στη σκέψη ότι πρέπει να χάσω ένα πολύτιμο Σαββατοκύριακο για τακτοποιήσεις. Υπομονή; Καρτερία; Τι είν’ αυτά; Μάλλον λήμματα στις σελίδες ενός ξεχασμένου λεξικού.
Κυρίως νευριάζω με την αναποφασιστικότητά μου. Εντάξει, είμαι εκ φύσεως τύπος αναβλητικός, δεν παίρνω ποτέ εν θερμώ αποφάσεις, αλλά – διάβολε!- κάποια στιγμή έρχεται και η ωριμότητα. Δεν είναι δυνατόν να… αδυνατείς να αποχωριστείς ένα ρούχο! Και να τα στοιβάζεις για χρόνια αφόρετα στις ντουλάπες!
Αν ψάξω για δικαιολογίες, θα καταφύγω στον τρόπο που μεγάλωσε η γενιά μου. Αφού τα λέω στην κόρη μου και δεν με πιστεύει. Ναι, αγαπητή Άλκηστις, ο μπαμπάς σου είχε δύο μακριά παντελόνια και δύο μπλούζες όλες κι όλες τις οποίες άλλαζε ανά εβδομάδα. Επίσης είχε και μία αλλαξιά ρούχα «για καλά», για κανένα γάμο, για τους αρραβώνες του θείου Χρήστου ή το μνημόσυνο της γιαγιάς Αμαλίας. Και κάθε φορά – Πάσχα συνήθως- που αγοραζόταν κάτι καινούργιο δεν πετιόταν ποτέ το παλιό. Το ρούχο ήταν τότε ακριβή υπόθεση. Άλλωστε, περίμενε στη σειρά ο μικρότερος αδερφός ή εξάδελφος για να το φορέσει. Την πρώτη φορά που, κατάφερα έφηβος, με αιματηρές οικονομίες να αγοράσω το πρώτο (και μοναδικό εννοείται) μπλουτζίν απ’ το διάσημο «Pano’s shop», της οδού Βενιζέλου, νομίζω ότι… δάκρυσα από συγκίνηση. Έκτοτε, μέχρι να πάω φοιτητής, δεν το έβγαλα από πάνω μου ούτε μια μέρα, «βγάλτο να στο πλύνω- λίγδα έπιασε» με κυνηγούσε απελπισμένη η μάνα και γιαγιά σου. Γι’ αυτό γλυκιά μου Άλκηστις θα πρέπει κι εσύ κάποια στιγμή να μαζέψεις τα πενήντα οκτώ -Zara τύπου- μπλουζάκια που μέτρησα τις προάλλες στο συρτάρι σου, κατάλαβες; Αν εμείς τα παιδιά της στέρησης παθαίνουμε ένα ψυχολογικό στην ιδέα αποχωρισμού ενός ρούχου, εσείς, η γενιά των φτηνών ρούχων – τιμή και δόξα στην κινέζικη εργατιά!- δεν έχετε καμία δικαιολογία.
Πρέπει να πετάξω ρούχα. Θα μου ήταν πιο βολικό να τα δωρίσω, διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα εξακολουθούν να ζουν, αλλά δεν τα θέλει πια κανείς. Μια οικογένεια που θεωρούσα οικονομικώς αδύνατη, όταν διακριτικά προσπάθησα να τα δώσω, με κοίταξαν σχεδόν με περιφρόνηση. Πρέπει να πετάξω ρούχα! Πρέπει να πετάξω ρούχα! Επί της ουσίας μάλλον φοβάμαι να αποχωριστώ τις αναμνήσεις μου. Τι κρύο έκανε τότε στη Στουτγκάρδη όταν πήρα το επιβλητικό εκείνο παλτό… Και τα καμπαρτινάκια που «χτύπησες» αρχές του 2000 στο Λονδίνο; Θυμάσαι; Για Barbour γνήσια μιλάμε, όχι τίποτε μαϊμούδες. Στα μαγαζιά στο κέντρο του Λονδίνου άκουγες τότε πολύ συχνά ελληνικές κουβέντες. «Σπύροοο; Τι σου λέει αυτό το Burberry; Σκίζει ε;». Λεφτά υπήρχαν βλέπεις- δανεικά ή όχι ποιος νοιαζόταν; Και συ αναγκάστηκες σ’ ένα από αυτά να παραστήσεις τον Άγγλο γιατί βρήκες πολύ κιτς να ’σαι ένας από ακόμη από τα πλήθη των Ελλήνων που παίρνανε το αεροπλάνο και πήγαιναν για πλάκα στο Λονδίνο κάθε τρεις και λίγο για ψώνια… Τι χρόνια και κείνα! Κι έτσι ξανάβαλα τα καμπαρτινάκια στην ντουλάπα….
Νομίζω εν τέλει πως δεν θα απαλλαγώ ποτέ. Τύποι σαν κι εμάς, θα ζούμε με τα ίδια ρούχα και τις ίδιες αναμνήσεις στοιβαγμένες στις γεμάτες ντουλάπες. Τουλάχιστον έχουμε απαλλαγεί από το άγχος ότι πρέπει καλά και σώνει να φορεθούν. Πρώτα η κρίση, μετά η ωριμότητα, φτάνεις σε ένα σημείο που την ψυλλιάζεσαι, ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που φοράει, αλλά αυτό που λέει, η συμπεριφορά του, η ευγένεια ή η αγένεια, η λεπτότητα ή η χοντροκοπιά του, είναι ο τρόπος που πιάνεις το μαχαιροπήρουνο όταν τρως, αν είσαι ενεργητικός και αισιόδοξος ή κανένας μίζερος, σκέτη «μούχλα».
Παρ’ όλα αυτά, χαίρομαι, κάνω μεγάλο χάζι όλα αυτά τα σημερινά παιδιά που κάνουν ολόκληρο styling πριν βγουν για καφέ. Έχουν βαμμένα τα μαλλιά, ξανθά, άλλοι με γκρι πράσινες ή μπλε ανταύγειες, χτυπάνε τατουάζ και φοράνε τα πιο εξτρήμ ρούχα, όπως τα σχισμένα τζιν και τα ξεχειλωμένα μακό μπλουζάκια. Ζουν τον δικό τους μύθο, κι έτσι πρέπει, αυτό είναι το σωστό, έχουν καιρό να το σκεφτούν κάποτε και να τη δουν αλλιώς. Η ζωή είναι ένας δρόμος… Αλίμονο σ’ όσους δεν τον διαβαίνουν και στέκονται ακίνητοι να τον κοιτούν.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
