ΚΑΤΙ σαν Πάσχα... Το δεύτερο Πάσχα του κορονοϊού θύμισε κάτι από παλιές Πασχαλιές, αλλά στο πιο... βιαστικό.
Αγχωμένοι, πιεσμένοι οι άνθρωποι βγήκαν έξω και το έκαναν σχεδόν με μανία, θυμό και οργή. Ειδικά οι νεότεροι, σαν σε «αναζήτηση του χαμένου καιρού» αγνοώντας κάθε σύσταση κατέκλυσαν κατά χιλιάδες τις πλατείες, χωρίς μάσκες και ... όποιον πάρει ο Χάρος. Ήταν μια συλλογική αντίδραση μάλλον ενστικτώδης, που ελπίζουμε να μην γίνει μόδα. Από χθες άλλωστε τα μαγαζιά άνοιξαν, μπορούν να κάθονται εκεί.
Χαμούλης
ΕΙΔΙΚΑ στον Λόφο του Φρουρίου, το συγκεντρωμένο νεολαιίστικο πλήθος, όλα σχεδόν τα βράδια της Μεγάλης Εβδομάδας, θύμιζε πολιτική συγκέντρωση δεκαετίας του ’80. Ποιες συστάσεις, ποιοι περιορισμοί; Τα μαγαζιά σέρβιραν κανονικότατα τους ορθίους, ενώ πολλοί κατέφταναν με το ποτό τους αγορασμένο από κοντινές κάβες. Ας ελπίσουμε πως με τη λήξη των μέτρων η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί.
Ρεκόρ
ΜΕΤΑΞΥ 9 και 10 το βράδυ έγιναν οι περισσότερες τελετές Αναστάσεως στον Νομό Λάρισας, όπως όριζε και η εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου... Μερικοί χαλάστηκαν για τη φαλκίδευση του εθίμου, άλλοι πάλι βολεύτηκαν – τρως μιαν ώρα αρχύτερα τη μαγειρίτσα.
Το ρεκόρ πάντως πρέπει να το σημείωσε ορεινή Κοινότητα του Κισσάβου όπου η Ανάσταση έγινε στις 11 το βράδυ...
Πάσχα της πιλοτής
ΜΙΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ από το F/B όπου οι περισσότεροι έσπευσαν να μοστράρουν τις ικανότητές τους στο σουβλίζειν κατέδειξε ότι οι περισσότεροι Λαρισαίοι συμμορφώθηκαν και δεν μετακινήθηκαν εκτός Νομού. Παρέμειναν σπίτι και έψησαν κανονικά αρνάκι στην πιλοτή ή στην αυλή. Όχι ένα απλό μπούτι αρνίσιο στον φούρνο και τραπέζι στη βεράντα όπως πέρυσι. Δικαίως θα πρέπει να αποκαλέσουμε το φετινό Πάσχα ως το Πάσχα της πιλοτής.
Αχώνευτο
ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ Πάσχα ο κόσμος ψήνει αρνιά, τα τρώει και μετά χωνεύει πίνοντας σόδες.
Με τα αμνοερίφια όμως στα 12 ευρώ φέτος, το αρνί ... μας έψησε, μας «έφαγε», το δε γεγονός δεν χωνευόταν ούτε με ... σόδες.
Και δεν είναι λογοπαίγνιο... Εκατόν είκοσι ευρώ για ένα αρνάκι δέκα κιλών; Σαν πολύ, ε;
Ποιο χωριό;
ΠΑΣΧΑ στο χωριό... «Φαγωθήκαμε» μερικοί να φύγουμε... Τι καταλάβαμε; Οι παλιές ειδυλλιακές εικόνες που όλοι αναζητούμε δεν υπάρχουν πια. Τα περισσότερα χωριά μας, λόγω της οικονομικής κρίσης και της γενικότερης εγκατάλειψης είναι πια κακάσχημα. Είναι η αποθέωση του κιτς από τα χρόνια του νεοπλουτισμού μας ακόμη, μόνο που τώρα όλες αυτές οι «παρεμβάσεις» πάλιωσαν κιόλας και δεν βλέπονται. Ήταν και κλειστά τα καφενεία, πόσο να αντέξεις τους συγγενείς έρμε μου;
Βρε βρε...
ΑΝΟΙΞΕ χτες και επίσημα η εστίαση (γιατί ...ανεπίσημα ...). Αλήθεια πώς είναι να κάθεσαι σε τραπέζι, να πίνεις καφέ, να σου σερβίρουν και να τρως; Περίεργο φαίνεται ... Σχεδόν το ξεχάσαμε... Πόσο κοστίζει ένας καφές; Κοντεύουμε πια να γίνουμε ... Ιταλία. Ένας γρήγορος καφές των δύο ευρώ στο πόδι ... κι έξω απ’ την πόρτα. Nonejusto!
Ο κόμβος
ΚΙ όμως! Υπάρχει εν Λαρίση κάποιος που ακόμη ασχολείται με ένα στοιχειωμένο θέμα του Ν. Λάρισας, αυτό της σύνδεσης του νέου αυτοκινητόδρομου με τα παράλιά μας. Οι άλλοι, απλώς απηύδησαν. Και το παράτησαν.
Πληροφορούμαι λοιπόν ότι ο δημοτικός σύμβουλος Αγιάς από το Ομόλιο κ. Θανάσης Ολύμπιος απέστειλε μία ακόμα επιστολή προς τον Πρόεδρο Κυριάκο για το εν λόγω θέμα και ... αναμένει.
Να το ξέρετε: αν ποτέ κατασκευαστεί αυτός ο έρμος κόμβος, κανονικά θα πρέπει να ονομαστεί... «Κόμβος Ολύμπιου»! Δικαιωματικά!
Αλλαγή εικόνας
ΜΕ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ τρόπο και οργάνωση συνεχίζονται οι εμβολιασμοί κατά του Covid-19 στην Ελλάδα. Το επίτευγμα αυτό αλλάζει την εικόνα της χώρας μας και στο εξωτερικό. Λαρισαίος, από χρόνια εγκατεστημένος στον προηγμένο Καναδά, σε τηλεφωνική επικοινωνία μαζί μας για το Πάσχα, μάς ανέφερε πως βρίσκονται όλοι σε ένα ατέλειωτο και σκληρό λοκντάουν. Κι αυτό γιατί δεν προχώρησαν αρκετά οι εμβολιασμοί όπως στην Ελλάδα. Κάνουν στον κόσμο μία δόση από το εμβόλιο της Pfizer και αντί να τους φωνάξουν σε 21 μέρες για τη δεύτερη δόση, τους βάζουν ραντεβού μετά από 3 μήνες. Επειδή δεν έχουν επαρκή αριθμό εμβολίων, προτιμούν να κάνουν από μία δόση σε πολλούς, παρά δύο δόσεις σε λιγότερους. Ο άνθρωπος ακουγόταν πραγματικά να έχει νεύρα σπασμένα, σχεδόν σε απόγνωση.
- Έλα να το κάνεις εδώ στην πατρίδα, τον πειράξαμε.
- Το γελάς; Αυτό πριν χρόνια θα ακουγόταν σαν ανέκδοτο, αλλά σήμερα είναι μια πολύ σοβαρή προοπτική...
Μια παλιά ιστορία ...
ΠΡΟΒΛΗΜΑ με τα Δημόσια Ουρητήρια έχει προκύψει ως γνωστόν στη Λάρισα. Και θυμηθήκαμε μια παλιά ιστορία, τη δεκαετία του ’90, με τον αείμνηστο Γιώργου Δουβαλόπουλο, επί σειράν ετών Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης που κείνη την εποχή είχε θέσει υποψηφιότητα για δήμαρχος Λάρισας.
Ευπατρίδης, άριστος νομικός αλλά χωρίς πολιτική πείρα ο Δουβαλόπουλος ξεκίνησε την κεντρική προεκλογική του ομιλία λέγων με το απαράμιλλο δικηγορικό του στυλ:
«Συμπολίται μου... Όσοι εξ υμών ταξιδέψατε εις την πολιτισμένην Ευρώπην, αντιλαμβάνεσθε οπόσον οπισθοδρομικώς διακείμεθα εν Λαρίση εις ό,τι αφορά εν μέγιστον θέμα. Τα δημόσια ουρητήρια. Πρώτο μας μέλημα ως Δημοτική Αρχή θα είναι λοιπόν να αποκτήσει η πόλις ημών σύγχρονα και αρτίως λειτουργούντα ουρητήρια, τας επονομαζόμενας και «Βεσπασιανάς» προς τιμήν του Ρωμαίου αυτοκράτορος όστις τας καθιέρωσε. Διότι λέγω, οι μεν άντρες, προικισμένοι εκ της φύσεώς των να ουρούν ορθίως, τρόπον τινί βολεύονται. Ερωτώ όμως υμάς, αγαπητές Λαρισαίες. Τίνι τρόπω θα ικανοποιήσετε την ανάγκη υμών, εάν αύτη σας καταλάβει εξ’ απήνης;»
Σούσουρο από κάτω, κάγκελο οι δικοί του, δεν περίμεναν να ξεκινήσει κεντρική ομιλία με τα ... ουρητήρια, χαχανητά οι αντίπαλοι χαμός...
Και ο μεν Δουβαλόπουλος έχασε τις εκλογές (ήταν μάλλον υπερβολικά ... μεγαλοαστός για την ... αγροτική Λάρισα), αλλά με τα χρόνια κατεδείχθη πως επί της ουσίας είχε δίκαιο. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το πρόβλημα παραμένει εν πολλοίς άλυτο!
