Ειμαρμένη

ΑΝΤΕ τώρα εσύ να χλευάσεις όποιον πιστεύει στο πεπρωμένο…

Να επιλέξεις την Κωνσταντινούπολη για Πρωτοχρονιά και να βρεθείς, στην αλλαγή του χρόνου, σε ένα από τα νυχτερινά κλαμπ της Πόλης, διασκεδάζοντας μαζί με ντόπιους αλλά και άλλους τουρίστες. Κι εκεί να σε συναντήσει ο θάνατος. Ξαφνικά και αναπάντεχα, από το οπλισμένο χέρι ενός νέου ανθρώπου, διαποτισμένου από το μίσος. Εκπορευόμενο (όπως όλα δείχνουν) από τον φανατισμό, τον θρησκευτικό εν προκειμένω, και τον εθνικισμό.
Πόσο κενές περιεχομένου ηχούν οι δηλώσεις των αξιωματούχων περί αποτελεσματικής αντιμετώπισης της τρομοκρατίας.
Και πόσο ανώφελα δείχνουν τα επιδεικνυόμενα μέτρα ασφαλείας, με τους πάνοπλους αστυνομικούς ή στρατιώτες να φρουρούν δημοφιλή αξιοθέατα και τόπους που αποτελούν σημεία συναθροίσεων τουριστών, όταν η βόμβα βρίσκεται στο κεφάλι κάθε απλού, ανώνυμου, περαστικού; Το κακό δεν ξεριζώνεται με καταστολή, ιδίως όταν είναι κρυμμένο στα δαιδαλώδη μονοπάτια της σκέψης, όταν φωλιάζει στο μυαλό και την καρδιά. Ούτε πολεμιέται με εκστρατείες εκδημοκρατισμού, ειδικά σε χώρες με τελείως διαφορετικές απόψεις για τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα, εντελώς άλλη φιλοσοφία για την αξία της ίδιας της ζωής.
Ο δυτικός κόσμος και πολιτισμός αδυνατεί να καταλάβει τη βαρύτητα των δικών του –συχνά ωμών- παρεμβάσεων σε κοινωνίες με ιδεώδη ξένα προς εκείνον. Ούτε η δημοκρατία ούτε η ειρήνη επιβάλλονται με εξαναγκασμό, πόσο μάλλον όταν πίσω από τις έννοιες αυτές κρύβεται η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και τα γεωπολιτικά συμφέροντα. Θερίζει δυστυχώς ό,τι έσπειρε.
Δ.Χ.