Διότι, το χειρότερο στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, είναι ακριβώς αυτό: δεν έχουμε απωλέσει μόνο τη δυνατότητα να αποφασίζουμε με ποια εργαλεία και μέσα θα διευθετήσουμε τα οικονομικά μας προβλήματα, αλλά, η αντιμετώπισή τους, εκτός του ότι εξαρτάται από τρίτους (ΔΝΤ, ΕΕ), επηρεάζεται και από ετερογενείς παράγοντες, όπως είναι η πολιτική κατάσταση στις άλλες χώρες της Ε.Ε., ακόμη δε και οι προσωπικές πολιτικές επιδιώξεις ενός εκάστου των πρωταγωνιστών της.
Ενώ λοιπόν οι περισσότεροι «παίκτες» μάς παραπέμπουν στους αριθμούς, ζητώντας, σχεδόν μονότονα, «αυτοί να βγαίνουν», προσπερνώντας τις ελληνικές θεωρήσεις και επιθυμίες για πολιτική λύση, όταν έρχεται η ώρα να λάβουν εκείνοι τις αποφάσεις που πρέπει ή να υλοποιήσουν ότι έχουν ήδη δεσμευτεί, τότε επικαλούνται ή προφασίζονται πολιτικούς λόγους.
Το σημερινό δημοψήφισμα στην Ιταλία, οι εκλογές του επόμενου χρόνου σε Γαλλία, Γερμανία, είναι θέματα ικανά για να αναβάλουν αποφάσεις, είτε πρόκειται για το αυριανό «γιούρογκρουπ» είτε για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς και τις διαφορές μεταξύ ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών, που φαίνεται να υπάρχουν ακριβώς για να κάνουν πιο δύσκολη τη ζωή των Ελλήνων, τότε αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι κάποιοι επιμένουν να τιμωρούν την ελληνική κοινωνία, παραβλέποντας τις συνέπειες –έστω- των δικών τους λαθών.
* * *
ΑΠΟ την άλλη δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς ότι και η ελληνική θεώρηση των πραγμάτων λαμβάνει, εσκεμμένα προφανώς, λάθος δεδομένα. Είτε πρόκειται για την ευκολία με την οποία η κυβέρνηση ωραιοποιεί καταστάσεις πιστεύοντας ότι έτσι θα μεταβάλει ψυχολογία και κλίμα είτε πρόκειται για υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις που όμως βασίζονται περισσότερο σε δικές της επιθυμίες παρά υπαρκτές καταστάσεις.
Για να μην συνυπολογίσουμε σε όλα αυτά τη χρόνια ελληνική ασθένεια: την εμφύλια έριδα για το ποιο μνημόνιο ήταν το επαχθέστερο, ποια διαπραγμάτευση η σθεναρότερη, ποια μέτρα τα λιγότερο επώδυνα.
Σ΄αυτό το θολό τοπίο η αυριανή συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ δεν αποκλείεται παρά να είναι μια από τα ίδια, διαιωνίζοντας μια κατάσταση που σέρνεται καιρό τώρα.
Το μόνο νέο στοιχείο που έχει προκύψει είναι η πρόταση του ESM (ενός εκ των τεσσάρων θεσμών) για ρυθμίσεις-μέτρα που θα «ανακουφίσουν» το ελληνικό χρέος, βελτιώνοντας τη βιωσιμότητά του. Μέτρα που θα έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση κατά 21,8% του χρέους ως το 2060!
Και να σκεφτεί κανείς αυτά είναι το «δώρο». Αφού στην άλλη μεριά της πλάστιγγας ΔΝΤ και Ευρωπαίοι ζητούν «γη και ύδωρ» προκειμένου να συναινέσουν …μεταξύ τους!
Με το ΔΝΤ να ζητά πρόσθετα μέτρα ύψους 4,2 δισ. ευρώ (από περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο), προκειμένου να δεχτεί τα απλησίαστα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5%.
Ποια επιστροφή στην κανονικότητα; Κανονικός εφιάλτης…
Δ.Χατζ.
