ΤΩΡΑ το τι θα περισώσουν από την επερχόμενη φθινοπωρινή «καταιγίδα» στα εργασιακά κυβέρνηση και κοινωνικοί φορείς, παραμένει ασαφές.
Όταν το εθνικό μέτωπο «προστασίας» των εργασιακών σχέσεων βάλλεται εκ των έσω (βλέπε ΣΕΒ), αν και χθες έκανε μια προσπάθεια να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, τι προσδοκίες να υπάρχουν;
Όταν ζητείται η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, υπερίσχυση των επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, ο δραστικός περιορισμός των απεργιών, δηλαδή όλα όσα ζητούν και οι δανειστές, πώς μπορεί το μέτωπο να είναι αρραγές; Και με τους μεν και με τους δε, γίνεται;
Από πού να (προ)φυλαχτούν οι εργαζόμενοι;
Γ.Ν.
