* ΘΕΛΩ να σας δείξω το δράμα των μικρότερων οργανισμών της πολιτικής, πίσω από την πλάτη (κυριολεκτικά) των μεγάλων θηρίων. Ζωγραφίζοντας ως ‘’Φαληρεύς’’, με το απαράμιλλο στυλ της πένας του, χωρίς να αμφισβητείται η φίλα προσκείμενη στάση του στη ΝΔ, ο Στέφανος Κασιμάτης γράφει χθες στην Καθημερινή.
Στις τρεις πρώτες θέσεις κάθονται δεξιά ο αρχηγός, στο μέσον ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και, αριστερά, ο αρμόδιος για το νομοσχέδιο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Στην πίσω σειρά κάθονταν είτε οι παλιοί είτε εκείνοι τους οποίους ο αρχηγός ενδεχομένως χρειάζεται για τη συζήτηση. Στο σημείο αυτό, αρχίζει το ντοκιμαντέρ να γίνεται ενδιαφέρον, γιατί αυτές είναι οι προνομιακές θέσεις (σε πιάνει η κάμερα και μπορείς μετά να κοκορεύεσαι στους ψηφοφόρους ότι ο αρχηγός σε θέλει κοντά...) και γίνονται το αντικείμενο του άγριου, αλλά και κωμικού, ανταγωνισμού μεταξύ μιας ομάδας φρέσκων και φιλόδοξων βουλευτών.
***
*ΚΑΙ συνεχίζει, περιγράφοντας γλαφυρά τη σκηνή στη Βουλή την Κυριακή, λίγο πριν μιλήσει ο Κυριάκος… Όταν κατέβηκε ο Δένδιας, ο Βρούτσης του παραχώρησε τη θέση που κρατούσε ζεστή όσο ο άλλος αγόρευε και πήγε στη δεύτερη σειρά, όπου ζήτησε από τους νέους να σηκωθούν. Ανταποκρίθηκαν δύο, ο Κέλλας και ο Κυριαζίδης. Δύο, γιατί την ίδια στιγμή κατευθυνόταν προς τα εκεί και ο Κ. Χατζηδάκης. Όμως ο Χατζηδάκης προχώρησε παραπάνω, με αποτέλεσμα, αφού είχε καθίσει ο Βρούτσης, να μένει μια κενή θέση για δύο αρπακτικά κοντά στη βάση της διατροφικής αλυσίδας: Κέλλας και Κυριαζίδης.
***
*Ο δεύτερος, μάλλον ογκώδης, είχε το πλεονέκτημα. Έκανε λοιπόν να πιάσει τη θέση και, για να περάσει ύψωσε τα χέρια περίπου στο ύψος των ώμων, για να γλιστρήσει ευκολότερα ανάμεσα στους καθισμένους. Ήταν όμως αυτό το μοιραίο λάθος του, διότι δημιούργησε ένα άνοιγμα που το εκμεταλλεύθηκε ο Κέλλας. Πώς τινάζεται η δηλητηριώδης μαύρη μάμπα της Αφρικής; Πώς το γεράκι αρπάζει το ποντίκι μέσα από τα νύχια της κουκουβάγιας; Κάπως έτσι, αγαπητοί μου, ο βουλευτής Κέλλας εκτινάχθηκε κάτω από τη μασχάλη του Κυριαζίδη και του βούτηξε τη θέση.
Το ωραιότερο ακολούθησε μετά. Επί είκοσι δευτερόλεπτα ο Κυριαζίδης καθόταν και κοίταζε τον Κέλλα. Τι να σκεφτόταν; Μήπως τι τύπου κεφαλοκλείδωμα θα του έκανε αν είχε την ευκαιρία; Έχω ακούσει, λ.χ., ότι στο Τάι-τσι υπάρχει το «βλέμμα της αλλήθωρης πέρδικας», που υποτίθεται ότι παραλύει τον αντίπαλο. Μπορεί κάτι τέτοιο να δοκίμαζε...
Ζ.
