Από τον Λεωνίδα Τζέκα
Οδηγώντας προς το Δέλτα του Πηνειού στα Μεσάγγαλα δεν μπορούσα να φανταστώ το πανέμορφο τοπίο που θα αντίκριζα.
- Θα δοκιμάσεις ένα «θεϊκό μεζεδάκι» - ήταν τα λόγια ενός φίλου όταν του είπα πως ετοιμάζω ένα φωτορεπορταζ για τα μπλε καβούρια στο Δέλτα.
Στην παραλία Κουλούρα με περιμένει ο κύριος Κώστας Παπαϊωάννου. Είναι 67 χρόνων και ερασιτέχνης ψαράς εδώ και πολλά χρόνια.
Μικρό λιμανάκι θυμίζει η περιοχή, καθώς οι καλύβες μια δίπλα στην άλλη απλώνονται κατά μήκος της λιμνοθάλασσας με τις βάρκες να είναι δεμένες.
Η τελευταία μοιάζει με την καλύβα του μπάρμπα – Θωμά, είναι ο χώρος όπου ο κυρ-Κώστας περνάει ώρες αφιερωμένος στο πάθος του μακριά από τον θόρυβο και τη φασαρία της εποχής. Εκεί μέσα φυλά τα δίχτυα και όλα τα σύνεργά του.
- «Άργησες, έπρεπε ήδη να είχαμε μαζέψει τα δίχτυα»– διακρίνω μια αυστηρότητα στα λόγια του.
Είμαστε μέσα στη βάρκα και κατευθυνόμαστε στην περιοχή όπου έχει ρίξει τα δίχτυα.
Η φύση είναι ντυμένη στα φθινοπωρινά χρώματα και τα πουλιά κελαηδούν. Μαγεμένος για μια στιγμή ξεχάστηκα και άρχισα να φωτογραφίζω ασταμάτητα ό,τι έβλεπα γύρω μου.
Η φωνή του ψαρά με επανέφερε στην πραγματικότητα και σκέφτηκα ότι ένα από τα επόμενα θέματα που έπρεπε να κάνω είναι το Δέλτα.
«Τα δίχτυα τα έριξα εχθές το απόγευμα, - αρχίζει την ιστορία του ο κυρ- Κώστας, – συνήθως τα μαζεύω νωρίς το πρωί. Για να πιάσουμε τα μπλε καβούρια χρησιμοποιούμε ειδικά δίχτυα που έχουν μικρά ματιά».
Τα καβούρια είναι παμφάγα και την ημέρα κρύβονται. Η αναζήτηση της τροφής γίνεται συνήθως τη νύχτα. Τρέφονται με ψάρια και φυτικό υλικό, με τις λαβίδες τους τεμαχίζουν την τροφή και ύστερα τη φέρνουν στο στόμα. Είναι μεγάλο και δυνατό, έχει κοφτερές δαγκάνες και χρησιμοποιεί τα πίσω πόδια του ως κουπιά, έτσι μπορεί και κολυμπήσει όταν τα αλλά καβούρια περπατάνε στο βυθό, αλλά μπαίνει στα δίχτυα να βρει τροφή με συνέπεια να τα καταστρέφει».
Τα λόγια του παραστατικά, ενώ ταυτόχρονα τραβούσε και άπλωνε τα δίχτυα στη βάρκα. Για μια στιγμή σήκωσε τα δυο του χεριά ψηλά και πρόσεξα τα καβούρια με την μπλε πανοπλία να προσπαθούν απελπισμένα να ξεφύγουν.
Ο «Ιταλός», έτσι ονομάζονται τα μπλε καβούρια, ζει σε ρηχά νερά θαλάσσιων ακτών, καναλιών, λιμνοθαλασσών και στις εκβολές ποταμών με χαμηλή αλατότητα. Είναι ενδημικό είδος της δυτικής ακτής του Ατλαντικού Ωκεανού, από τον Καναδά μέχρι την Αργεντινή με μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης τον Κόλπο του Μεξικού. Στη Μεσόγειο εισέβαλε στα μέσα του περασμένου αιώνα με τα δεξαμενόπλοια.
Με την κουβέντα ο χρόνος περνά γρήγορα. Μαζεύουμε τα δίχτυα, κάνουμε μια βόλτα στις εκβολές και γυρίζουμε στην καλύβα. Η ψαριά δεν πήγε και άσχημα, αφού γέμισε μια λεκάνη με καβούρια.
- «Και τώρα είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας, μου λέει με χαμόγελο όλο νόημα ο κυρ-Κώστας. Θα βράσουμε στα γρήγορα 3-4 για να δοκιμάσεις».
«Το ξέρεις ότι στην Αμερική θεωρείται πανάκριβος μεζές και πωλείται 35 δολάρια το κιλό. Είναι πεντανόστιμος, εφάμιλλος του αστακού».
Καθώς ο ψαράς προσπαθούσε να με μυήσει στα μυστικά της καβουροκουζινας, έβαλε τέσσερα κιβούρια στην κατσαρόλα με το νερό να βράζει.
ΜΠΛΕ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟ
«Το μπλε καβούρι έχει βαθύ …πράσινο χρώμα και πέντε ζεύγη ποδιών ανοιχτού μπλε χρώματος. Το πρώτο ζεύγος έχει δαγκάνες, οι οποίες έχουν αποχρώσεις του μπλε και όταν μπαίνει σε βραστό νερό γίνεται κατακόκκινο». Το βλέπεις, ρωτάει πιάνοντας πιάνει τον κάβουρα και βγάζοντάς τον έξω από την κατσαρόλα. Πράγματι έχει αλλάξει χρώμα.
Σε λίγα λεπτά το πιάτο με τα καβούρια βρισκόταν στο τραπέζι.
«Το κρέας έχει γλυκιά και απαλή γεύση – συνεχίζει ο κυρ –Κώστας πιάνει τον κάβουρα και του στριβεί τις δαγκάνες – είναι εξαιρετικά νόστιμο και βρίσκεται στα πόδια και τις δαγκάνες. Επειδή έχει σκληρό κέλυφος θέλει αρκετή δύναμη. Θεωρείται γκουρμέ φαγητό. Εκτός από βραστό, γίνεται ψητό στα κάρβουνα, με σάλτσα τσιγαριστό, σούπα αλλά και με πολλές διαφορετικές συνταγές».
Δοκιμάζοντας ένα κομμάτι δεν μπορούσα να μην συμφωνήσω ότι έχει «θεϊκή γεύση».
Επιστρέφοντας στην πόλη θυμήθηκα τα τελευταία λόγια του «στο Περού ο αρχαίος λαός Μότσε είχε θεοποιήσει τα καβούρια, ενώ εμείς στην Ελλαδίτσα μας βρήκαμε έναν νόστιμο μεζέ για να συνοδεύουμε τα κρασιά μας και το ούζο μας!».
