Είναι Δευτέρα πρωί και κανονικά θα έπρεπε να βρίσκομαι στο γραφείο. Όχι όμως σήμερα. Η Λάχεσις είχε από την προηγούμενη μέρα διαλέξει έναν άλλο λαχνό για μένα και η Κλωθώ είχε πιάσει από νωρίς δουλειά –εγώ, πάντως, από τις τρεις Μοίρες, στην Άτροπο είχα ευχηθεί να μην κοπεί το νήμα της περιπέτειας που ξανοιγόταν μπροστά μου: ένα θαλάσσιο «οδοιπορικό», από τον Αγιόκαμπο μέχρι την Νταμούχαρη και πάλι πίσω.
Δεν είχα ακολουθήσει ποτέ ξανά αυτή τη διαδρομή. Παρά το «τεσσαράκι» των κυμάτων, ήμουν αποφασισμένη να μετατρέψω το «έλλειμμα» της γνώσης μου σε «πλεόνασμα», βέβαιη ότι θα τα καταφέρω πολύ καλύτερα από τον Στουρνάρα. Τα βήματά μου –και η πρόσκληση του Νίκου Ντάγκα, αντιπροέδρου του ΕΒΕΛ, υπεύθυνου για τον τουρισμό- με οδηγούν στο λιμάνι του Αγιοκάμπου, για να καταγράψω την εμπειρία της διαδρομής, με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα. Μαζί μας θα είναι και έξι Γάλλοι, εκ των οποίων τρεις δημοσιογράφοι που έχουν τον ίδιο σκοπό: να πουν στον κόσμο για τις ομορφιές των παραλίων της Λάρισας και του Πηλίου.
Η Σαντρίν, η Ζενεβιέβ, η Άνν, ο Ντενίς, ο Πιέρ και ο Υβ έχουν έρθει από το Παρίσι και τη Λοζέρ –και είναι πιο τυχεροί από εμένα, μιας και θα κάνουν κι άλλες τρεις-τέσσερις διαδρομές τις επόμενες μέρες. Η Ιζαμπέλ, ζει εδώ και 26 χρόνια στην Ελλάδα και την Αγιά, έχει αναλάβει τη μετάφραση, η Αθηνά και η Μίνα (Μυρσίνη) την παρέα και η Σοφία με τον Νίκο την πλοήγηση. Τα πολυτιμότερα υπάρχοντά μου είναι τα μάτια μου και μια πολύ σταθερή φωτογραφική μηχανή. Λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι, το ταξίδι μας ξεκινά.
ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ
Προορισμός μας είναι οι Σπηλιές του Βένετου, ένα χωριό που βρίσκεται σκαρφαλωμένο στις παρυφές του Πηλίου, στα σύνορα των νομών Λάρισας και Μαγνησίας. Μετά το λιμάνι του Αγιοκάμπου, αφήνουμε τις παραλίες του Πολυδενδρίου και κατευθυνόμαστε αρχικά προς το λιμανάκι-καταφύγιο του Κεραμιδίου, του πρώτου λιμανιού που φτιάχτηκε από τούτη την πλευρά των παραλίων και έδινε καταφύγιο στα ψαράδικα.
Λίγο πιο κάτω, συναντάμε τις ερειπωμένες εγκαταστάσεις ενός παλιού ορυχείου ταλκ –ναι, από αυτό φτιάχνεται και η πούδρα- και πολλές «κρυφές» παραλίες και ορμίσκους, γεμάτους χαλαζία. Σε κάποιες από αυτές υποτίθεται ότι καταλήγουν κάποια βουνίσια μονοπάτια, άλλες πάλι, είναι προσβάσιμες μόνον από τη θάλασσα. Λίγο πριν τον μεγάλο κάβο, συναντάμε και τον Γλαρόβραχο, όπου οι γλάροι και τα θαλασσοπούλια μαζεύονται για να διαιωνίσουν το είδος τους. Ο κυματισμός δυναμώνει και το τεσσάρι οδεύει προς πέντε μποφόρ. Το προσέχω μόνον όταν κάποιο λίγο πιο δύστροπο κύμα τα βάζει με την πλώρη μας και μας κάνει μούσκεμα.
Συναντάμε και τις καλύβες του Αλφόνσο, ενός κατασκόπου αυστριακής καταγωγής που βρέθηκε σε τούτα τα μέρη εξαιτίας ενός πολέμου, αλλά αποφάσισε να μείνει και να ζήσει εδώ, φτιάχνοντας τα πρώτα καταφύγια για περιπατητές στην Ελλάδα. Με αυτές τις υποτυπώδεις δομές, έφερε πολλούς ξένους επισκέπτες στα παράλια του Πηλίου. Ο θρύλος του λέει πως όταν, πριν από δέκα περίπου χρόνια, διαισθάνθηκε πως τέλειωσε ο χρόνος του πάνω στη γη, ανέβηκε στο βουνό κι άφησε την τελευταία του πνοή, κοιτάζοντας το Αιγαίο.
ΣΠΗΛΙΕΣ-ΦΛΑΜΠΟΥΡΙ
Οι βραχώδεις σχηματισμοί και εσοχές, που αποτελούν το σύμπλεγμα των θαλάσσιων σπηλαίων που θα συναντήσουμε, φαίνονται από μακριά. Καθώς πλησιάζουμε, τα νερά αφήνουν το βαθυπράσινο σκούρο χρώμα του βυθού και μετατρέπονται στο γαλανό που συναντά κανείς μόνον στα ελληνικά νερά. Ο κυματισμός έλκει το σκάφος προς τα βράχια και ο πλοηγός μας κάνει μανούβρες με τη σιγουριά ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να κάνει τη διαδρομή ακόμη και με κλειστά μάτια. Πλησιάζουμε στην είσοδο της μεγαλύτερης σπηλιάς κι εγκαταλείπουμε το σκάφος.
Ο μύθος θέλει τον θνητό Πηλέα να παντρεύεται την αθάνατη Νηρηίδα Θέτιδα σε τούτες τις σπηλιές. Για να την κερδίσει, ο Πηλέας αναγκάστηκε να παλέψει μαζί της και να την κρατήσει όσο εκείνη άλλαζε μορφές, καθώς μεταμορφωνόταν σε λιοντάρι και σε σουπιά. Η θεά Θέμις είχε δώσει χρησμό σύμφωνα με τον οποίο η Θέτιδα θα έφερνε στον κόσμο έναν γιο, που θα ήταν δυνατότερος από τον πατέρα του. Ο Δίας ήθελε τη Θέτιδα, αλλά εκείνη αρνείτο τις προσφορές του. Ωστόσο, όταν ο Δίας έμαθε για τον χρησμό, φοβούμενος για την εξουσία του, έδωσε στη Θέτιδα ως σύζυγο τον θνητό Πηλέα. Στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδας παρευρέθηκαν όλοι οι θεοί, εκτός από την Έριδα. Η Θέτις, από τον Πηλέα, γέννησε τον Αχιλλέα –επιβεβαιώνοντας τον χρησμό, προσπαθώντας να κάνει τον γιο της αθάνατο στα νερά της Στύγας, κρατώντας τον από τη φτέρνα. Όλα τα σημεία που άγγιξε ο ποταμός έγιναν άτρωτα. Η φτέρνα μας έμεινε στεγνή και ο Αχιλλέας απέκτησε το τρωτό σημείο του, έμβλημα της θνητότητάς του.
Λίγο μετά τις Σπηλιές, υπάρχει μία από τις ομορφότερες παραλίες της Ελλάδας –αν και αυτό το γνωρίζουν μόνον όσοι την έχουν επισκεφθεί. Είναι μια παραλία στην οποία καταλήγει ένα από τα μονοπάτια της Μονής Φλαμπουρίου. Βραχώδεις σχηματισμοί γύρω-γύρω, ψιλό βότσαλο λευκό και καταγάλανα νερά –και παντελής έλλειψη ανθρώπινης παρουσίας. Είμαι μια ξένη στον παράδεισο (stranger in paradise).
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Στο λιμανάκι της Νταμούχαρης μας περιμένει ο Αποστόλης και το γεύμα μας. Μια μικρή επίσκεψη στη διπλανή παραλία κι ένας αποχαιρετιστήριος καφές ολοκληρώνουν την παραμονή μας εκεί. Στο δρόμο της επιστροφής μετράω τα κύματα που αφήνουμε πίσω μας. Ο ήλιος χαμηλώνει στη βουνοκορφή και στα παράλια σχηματίζονται ίσκιοι. Είμαστε πιο σιωπηλοί, όλοι μας. Μένει μια τελευταία δοκιμή: να οδηγήσουμε το σκάφος. Αρκετές οργιές πριν φανεί το λιμάνι του Αγιοκάμπου αναζητούμε τα δελφίνια. Δεν ήρθαν σήμερα, αλλά σίγουρα θα τα δω την επόμενη φορά…
Μ.Μ.
