Από τον Λεωνίδα Τζέκα
Αυλές κατασκεπείς με κληματαριές, βουκαμβίλιες, γιασεμιά, μουριές και πλατάνια... Ισκιος βαθύς και μυρωδάτος.
Η «Ελευθερία της Δευτέρας» περιηγήθηκε σε στενά και γραφικά σοκάκια κι ανέπνευσε ένα κοκτέιλ μυρωδιών, σε ένα χωριό του νομού μας. Βρίσκεται μόλις μισή ώρα από τη Λάρισα και απέχει δύο χιλιόμετρα από την Αγιά: Είναι το Μεταξοχώρι. Ένα χωριό με πλούσια ιστορία και πανέμορφα τοπία.
Ο φακός μας εστίασε στις αυλές του Μεταξοχωρίου, προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε αυτό που σιγά-σιγά εξαφανίζεται από τα μεγάλα αστικά κέντρα, και δη από την πόλη μας.
Πριν τη βόλτα μας στα λιθόστρωτα καλντερίμια ας δούμε και το ιστορικό πλαίσιο του χωριού.
Το Μεταξοχώρι, από τα ωραιότερα χωριά στην περιοχή του Κισσάβου, πήρε το όνομά του από την παραγωγή μεταξιού. Εξέτρεφαν μεταξοσκώληκες για την παράγωγη του, ενώ υπήρχαν τα καζάνια και οι κλίβανοι που χρησιμοποιούνταν για το ψήσιμο και κατόπιν για την αποξήρανσή τους. Η αλλαγή του ονόματος ήρθε το 1929, διότι μέχρι το 1927 ονομαζόταν Ρέτσιανη, που σημαίνει χωριό πλάι στο ποτάμι, ενώ για δυο χρόνια λεγόταν Μελίσσι. Η βασική ενασχόληση των κατοίκων ήταν η σηροτροφία αλλά και η καλλιέργεια βαμβακιού. Κατά την περίοδο 1935 – 1955 η παραγωγή άρχισε σταδιακά να περιορίζεται, λόγω της εμφάνισης συνθετικών υλών, όπως το νάιλον και το ακρυλικό. Οι Μεταξοχωρίτες άρχισαν να ασχολούνται με τις δεντροκαλλιέργειες, με μήλα και κεράσια, φουντούκια, ροδάκινα και ελιές.
Ένα χωριό με φιλόξενους κατοίκους που δεν αρνούνται να σου μιλήσουν και να φωτογραφηθούν μπροστά στα πετρόχτιστα σπίτια τους. Σπίτια με λουλουδιασμένες αυλές, καθιστούν αδύνατη την αντίσταση σε όποιον τις δει και τις μυρίσει.
Πέτρινες αυλές που προσπαθούν να διατηρήσουν το παραδοσιακό ρυθμό, σπίτια γεμάτα χρώματα και μυρωδιές από τα άνθη. Τριανταφυλλιές, μολόχες, ντάλιες, γιασεμιά, γλάστρες με γαρίφαλα, βασιλικό και κρίνο αποτελούν κομμάτι του σκηνικού. Σε μερικές αυλές υπάρχουν καρποφόρα δέντρα όπως κερασιές, καρυδιές, μουσμουλιές, λεμονιές. Και φυσικά δεν λείπουν οι κληματαριές, που κάτω από τον ίσκιο τους απολαμβάνουν την πρωινή ανάγνωση της «Ελευθερίας», όπως η κυρία – Σταυρούλα ενώ ο κύριος – Δημήτρης ανάβει το τσιγαράκι του και πίνει τον καφέ του.
Οι αυλές με τα πέτρινα παγκάκια και τα σκαμπό φιλοξενούν τις κυράδες που μαζεύονται να πιουν το καφεδάκι τους και να... μιλήσουν.
Μια διαφορετική πινελιά στις αυλές προσδίδουν τα παραδοσιακά αντικείμενα όπως οι ρόδες από κάρα, πήλινες γλάστρες, αγροτική μηχανή που τη χρησιμοποιούν ως γλάστρα. Ενώ το πέτρινο πηλοφόρι συμπληρώνει την όμορφη διακόσμηση του χώρου.
Με τον... σκληρό δίσκο του μυαλού μας γεμάτο από χρώματα κι αρώματα και την κάρτα της μηχανής μας γεμάτη κι αυτή, αφήνουμε πίσω μας τα διάσπαρτα παλιά αρχοντικά, τα τεράστια πλατάνια και το γεφυράκι στο ρέμα του ποταμού Αμυρου.
