Του Λεωνίδα Τζέκα
Το όχημα της «ΕτΔ» συνεχίζει τις διαδρομές ανά την Ελλάδα και μας ταξιδεύει στο χωριό Αμάραντος, ένα από τα ομορφότερα του Δήμου Ιτάμου κάτω από τη δασωμένη κορυφή Ανυφαντή στον ορεινό όγκο των Αγράφων.
Η μοναδική του αμφιθεατρική τοποθεσία και τα καταπράσινα δάση από καστανιές και έλατα που το περιβάλλουν αιχμαλωτίζουν το βλέμμα κάθε επισκέπτη.
Μετά από αρκετές στροφές στο βουνό μια πανέμορφη θέα ξεδιπλώνονται μπροστά μας, δασωμένες πλαγιές και χαράδρες με τις κορυφογραμμές να χάνονται μακριά στον ορίζοντα.
Στην πλατεία του χωριού μάς περιμένει ο Θεοδόσης, που για την επόμενη ώρα θα είναι ο ξεναγός μας.
«Αμάραντος είναι αγριολούλουδο της ελληνικής υπαίθρου, με την επιστημονική ονομασία Λειμώνιο το Κολπωτό – ακούω τη φωνή του ξεναγού μας – όμως η παλιά ονομασία του χωριού είναι Μαστρογιάννη (προφανώς από κάποιον μαστρά-Γιάννη σιδερά). Το χωριό μεταφέρθηκε σε αυτή τη θέση το 1650 από τη Θέση Παλαιοχώρι. Στην πλατεία του χωριού το σχολείο έγινε ξενώνας, καθώς το σκηνικό συμπληρώνουν ταβερνάκια και καφενεδάκια. Ενώ δίπλα από την πλατεία βρίσκεται ο Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου – λέει ο Θεοδόσης και απαθανατίζω με την φωτογραφική μου μηχανή το τοπίο – είναι κτισμένος στη θέση παλιότερου ναού από τον όποιο προέρχεται το ξυλόγλυπτο τέμπλο του 18 αι. Λέγεται ότι το τέμπλο μεταφέρθηκε από την Πόλη φορτωμένο σε σαράντα μουλάρια».
Περπατώντας στα δρομάκια προσέχουμε τα σπίτια και τις αυλές με τα μποστάνια, τους λαχανόκηπους και τις πήλινες γλάστρες γεμάτες λουλούδια.
«Πάνω από το χωριό, εκεί που βρίσκεται η ράχη του βουνού, είναι η Κούλια (τουρκικό φυλάκιο) – υπερθεματίζει ο συνοδοιπόρος μου – πήρε το όνομά της από μια εγκατάσταση που έκαναν μετά την οριοθέτηση των συνόρων με την Ελλάδα το 1832 οι Τούρκοι για τη φύλαξη και τον έλεγχο του χώρου τους. Μέχρι εκείνο το σημείο έφτανε η ελληνική επικράτεια και όλη η Θεσσαλία παρέμεινε κάτω από τον τουρκικό ζυγό ως το 1881, τότε για τελευταία φορά εμφανίστηκαν Τούρκοι στρατιώτες στην Κούλια. Σήμερα είναι σωρός από πέτρες. Υπάρχει το παλιό μονοπάτι που συνδέει το χωριό με την Κούλια, μια πεζοπορική διαδρομή μιας ώρας. Ευτυχώς τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Καρδίτσας και του Πολιτιστικού Συλλόγου Αμάραντου το καθάρισαν και μάλιστα σηματοδότησαν το μονοπάτι για να μπορεί κάποιος να ανέβει ως την Κούλια χωρίς να συνοδεύεται απαραίτητα από ντόπιο οδηγό». Υπάρχουν και άλλα μονοπάτια που οδηγούν σε διάφορες τοποθεσίες και εκκλησάκια. Όποιος ανέβει στην Κούλια μπορεί να επιστρέψει από το μονοπάτι που οδηγεί στην τοποθεσία Καλογριά στο δρόμο προς τη Νεράιδα και το Σαραντάπορο. Δίπλα σε αυτό το μονοπάτι υπάρχει ακόμα η Τουρκόβρυση, το όνομά της το πήρε μάλλον από τους Τούρκους συνοριοφύλακες. Έχει καταγραφεί στην παράδοση ότι κοντά στη βρύση έγινε μια συμπλοκή με Τουρκαλβανούς το 1805 όπου σκοτώθηκε ο καπετάν Δίπλας, ένας από τους σπουδαίους οπλαρχηγούς των Αγράφων και νονός του Αντώνη Κατσαντώνη. Το μνημείο του διακρίνεται στο δρόμο προς το Σαραντάπορο.
Περπατώντας στο χωριό συναντάμε τρεις γραφικές βρύσες με τα κρυστάλλινα νερά, την Καλαφούτω που βρίσκεται στην κορυφή του χωριού, τη Μαλαγάρι που βρίσκεται δίπλα στον δρόμο που οδηγεί προς την Ευρυτανία και τη βρύση του Καραλή στην άκρη του χωριού.
Τους καλοκαιρινούς μήνες ο Αμάραντος αποκτά ζωή, καθώς τα σπίτια γεμίζουν με τις φωνές τον χωριανών και επισκεπτών, συναντάς και καλλιτέχνες που προσπαθούν να αντλήσουν νέες ιδέες από το μαγικό τοπίο.
Αμάραντος ένα μικρό και ορεινό χωριό με τα καφενεδάκια του και τον παραδοσιακό ξενώνα του, μα πάνω από όλα με τους φιλόξενους κατοίκους που σε κάνουν να αισθάνεσαι κομμάτι αυτού του όμορφου κόσμου!
