Παρουσίαση: Άννα Σταυράκη
Ο συγγραφέας Τζον Βέρντον βρέθηκε πριν λίγες μέρες στην Αθήνα, για να γιορτάσει με τους φίλους αναγνώστες του, την έκδοση του τρίτου του βιβλίου, πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, με τίτλο « Άσε τον διάβολο ήσυχο».
Ο John Verdon είναι πρώην στέλεχος διαφημιστικής εταιρίας του Μανχάταν και ζει με τη γυναίκα του σε ορεινή περιοχή στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Τα δύο πρώτα μυθιστορήματά του «Σκέψου έναν αριθμό» και «Κράτα τα μάτια σου κλειστά» έχουν γίνει διεθνή best seller.
Ο John Verdon είναι βιρτουόζος του αστυνομικού – thriller μυθιστορήματος και έχει πολλούς φίλους στη χώρα μας που τον γνώρισαν μέσω των βιβλίων του.
Ο Ντέιβ Γκάρνεϊ, ο ντετέκτιβ με τις περισσότερες διακρίσεις στην ιστορία της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη ζωή του συνταξιούχου. Αφήνοντας πίσω τη φοβερή ένταση της δουλειάς, ζει πλέον με ηρεμία στο αγρόκτημά του, μακριά από την πόλη και την τρέλα της.
Μια μέρα, δέχεται την απρόοπτη επίσκεψη της παραγωγού ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ η οποία του ζητάει πληροφορίες για τη δράση ενός διαβόητου δολοφόνου. Η μοίρα παίζει το τελευταίο της χαρτί και ο Γκάρνεϊ ρίχνεται στο πιο επικίνδυνο παιχνίδι της καριέρας του. Δύο απανωτές εκφοβιστικές ενέργειες εναντίον της ζωής του, είναι μόνο η αρχή και, καθώς η κατάσταση ξεφεύγει, ο Γκάρνεϊ ψάχνει απεγνωσμένα για στοιχεία στο παρελθόν.
Η αποκάλυψη έρχεται καθώς επανεξετάζει την αινιγματική υπόθεση του «Καλού Ποιμένα» που είχε απασχολήσει την αστυνομία και την κοινή γνώμη πριν από δέκα χρόνια: μια σειρά φόνων που συνοδεύονταν από ένα μανιφέστο ενάντια σε τραπεζίτες και πλούσιους. Όταν η φρενίτιδα των εγκλημάτων καταλάγιασε, οι αναλυτές που ασχολήθηκαν με την υπόθεση είχαν καταλήξει σε μια ερμηνεία που κανείς δεν θα διανοούνταν να αμφισβητήσει – κανείς, εκτός από τον Ντέιβ Γκάρνεϊ.
Ο Γκάρνεϊ τώρα είναι αποφασισμένος να τα παίξει όλα για όλα.
Ο Ντέιβ Γκάρνει μπορεί να γίνει φίλος μας. Άλλωστε όλοι μπορεί να σταθούμε στο πλευρό του, να λύσει τα μυστήρια που προκύπτουν καθημερινά στο επάγγελμά του.
Ο συγγραφέας ο Τζον Βέρντον ένας σύγχρονος κάπως ερημίτης και λίγο καουμπόι, που ζει απομονωμένος συγγράφοντας ένας αλλοτινός Τζον Γουέιν, μας δίνει σπαρταριστές σελίδες δράσεις. Τα μυστήρια είναι η ειδικότητά του. Άλλωστε τον τροφοδοτεί με ιστορίες και ο γιος του που είναι ήδη αστυνομικός εν ενεργεία. Στο τελευταίο βιβλίο υπάρχει και η πολύ ανθρώπινη πλευρά αυτών που μένουν πίσω. Δηλαδή των συγγενών των θυμάτων, και πώς οργάνωσαν τη ζωή τους μετά την απώλεια και δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία. Η όλη προσπάθειά του θα ξαναζωντανέψει τον δολοφόνο που αυτοαποκαλείται «Καλός Ποιμένας» και το προφίλ του παραμένει άγνωστο.
Το πέρασμα του συγγραφέα από την Ελλάδα έδωσε την ευκαιρία να απαντηθούν λίγες ερωτήσεις ίσα για να εξάρει τη φαντασία μας και να μας κάνει να διαβάσουμε και τα υπόλοιπα βιβλία του.
* Είναι δύσκολο ή πιο εύκολο το να ακολουθείς τον ίδιο ήρωα εν προκειμένω τον Ντέιβ Γκάρνει;
- Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που ακολουθούν έναν συγκεκριμένο ήρωα, αλλά που τον αφήνουν λίγο πολύ αναλλοίωτο. Δεν θα είχε ενδιαφέρον για μένα αυτό. Μου αρέσει που αλλάζει ό ήρωάς μου και αυτό τον κάνει και αγαπητό. Στην αρχή στο πρώτο βιβλίο, ξεκίνησε σαν ιδέα δεν ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο. Όσο προχωράνε τα βιβλία και διαδέχεται το ένα το άλλο, δένομαι όλο και περισσότερο μαζί του. Ωστόσο, δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι εγώ προσωπικά και με αυτό τον τρόπο να δίνω κομμάτια του εαυτού μου στον ήρωά μου. Κρύβομαι στην ντουλάπα με δυο λόγια. Μου είναι δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου, ακριβώς όπως συμβαίνει και στον ντετέκτιβ. Από την άλλη, ο ήρωάς μου έχει άλλες δυναμικές που εγώ δεν τις έχω.
* Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μπείτε στο μυαλό ενός κατ’ εξακολούθηση δολοφόνου;
- Παρομοιάζω τον δολοφόνο με την ένταση του ήχου. Ο δολοφόνος έχει μέσα του θυμό. Ο θυμός είναι φυσιολογικό συναίσθημα που το έχουμε όλοι. Αν τον θυμό σου τον βάλεις στην ένταση τρία είσαι ΟΚ. Όσο ανεβάζεις την ένταση, φτάνεις στην αλλοίωση σε κάτι που δεν είναι φυσιολογικό. Και στο δέκα πια έχεις ξεφύγει. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τους δολοφόνους. Όλοι οι δολοφόνοι κρύβουν πολύ θυμό. Ακόμα και οι επαγγελματίες δολοφόνοι, που σκοτώνουν κατά παραγγελία και φαίνονται πολύ ψύχραιμοι, έχουν ένα βαθμό θυμού μέσα τους. Η αντίδρασή τους έφτασε σε ανώμαλα επίπεδα.
* Έχετε ξεκινήσει από τη διαφήμιση. Ένας διαφημιστής ξέρει πολύ καλά τι θέλει το κοινό. Αυτό σας έχει βοηθήσει και στη συγγραφή, ή τελικά γράφετε για ό,τι αρέσει;
- Όσοι διαφημιστές γράφουν, ξέρουν ή έχουν στο μυαλό τους, ότι αυτό που θα βγάλουν, είναι ένα προϊόν. Εγώ ποτέ δεν το είδα ως τέτοιο. Μάλιστα, το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα χωρίς να ξέρω αν θα εκδοθεί κι αν θα το δεχθεί το κοινό. Όταν βγήκα στη σύνταξη, διάβαζα πολύ και μάλιστα αστυνομική λογοτεχνία. Μου άρεσαν τα μυστήρια. Με συνέπαιρνε η δομή η πλοκή, άρχισα να καταλαβαίνω τον συγγραφέα και μάλιστα τότε ζάλιζα τη γυναίκα μου με αναλύσεις ατέλειωτες περιγραφές αλλά και πλοκές δικές μου. Τότε μου είπε, μάλλον για να με ξεφορτωθεί, «γιατί δεν τα γράφεις όλα αυτά;». Το να έχεις συνέχεια στο μυαλό σου ότι πρέπει να κάνεις επιτυχία, οδηγεί σε αδιέξοδο. Εγώ έγραψα το πρώτο βιβλίο για τη γυναίκα μου. Από εκεί και πέρα είχα την ίδια έμπνευση. Όταν γράφεις για έναν άνθρωπο μόνο τότε μπορείς να κάνεις γενικότερο καλό, θ’ αρέσει και στους πολλούς.
* Ανατρέχετε συχνά στα αρχεία της αστυνομίας ζητάτε πληροφορίες για να γράψετε τις ιστορίες σας;
- Έκανα τη σχετική μου έρευνα όταν ξεκίνησα να γράφω το πρώτο βιβλίο το «Σκέψου έναν αριθμό», διάβασα βιβλία, πήγα σε αρχεία αστυνομίας στην ακαδημία αλλά παράλληλα είναι αστυνομικός και ο γιός μου. Όπως καταλαβαίνετε τον πήρα πολλές φορές τηλέφωνο. Τώρα τελειώνω και το τέταρτό μου βιβλίο κομμάτια του οποίου έγραφα ακόμα και στο ξενοδοχείο στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν έχει ελληνικό στοιχείο, αλλά ξέρω ότι αφορά έναν τρελαμένο δολοφόνο.
* Πόσο χρόνο σας παίρνει η διαδικασία για να γράψετε ένα βιβλίο;
- Προσωπικά, χρειάζομαι δύο χρόνια για να βγάλω ένα βιβλίο, αν και ο εκδότης μου στη Νέα Υόρκη θα προτιμούσε να έχει ένα βιβλίο τον χρόνο, κάτι που ζητάει και ο Έλληνας εκδότης. Ο τρόπος που δουλεύω και χτίζω την ιστορία μου είναι κάπως πρωτότυπος. Στην αρχή γράφω ιδέες μου σε διάφορα μικρά χαρτάκια. Είναι σκέψεις μου, σκηνές, λόγια. Στην αρχή όλα είναι χαώδη. Κάποια από αυτά μπαίνουν στο βιβλίο που γράφω, κάποια πηγαίνουν στο επόμενο ή και στο μεθεπόμενο. Μετά από ένα διάστημα όλα παίρνουν σχήμα.
* Τι πιστεύετε ότι η πραγματικότητα τροφοδοτεί τη λογοτεχνία ή το αντίθετο, και σε τελική ανάλυση μπορεί από τις σελίδες ενός βιβλίου να ξεπεταχτεί ένας δολοφόνος;
- Όχι δεν το πιστεύω. Τα βιβλία επηρεάζονται από την πραγματικότητα, παρά το αντίστροφο. Υπάρχουν πολύ βαθύτερα αίτια που σπρώχνουν έναν άνθρωπο να γίνει δολοφόνος. Ένα βιβλίο δεν μπορεί να επηρεάσει τόσο.
* Aπό τη στιγμή που οι δολοφόνοι είναι θύματα του θυμού τους αισθάνεστε κάποιο είδος συμπάθειας και γι’ αυτούς;
- Σκέφτομαι συχνά τους δολοφόνους για το πώς ήταν κάποτε, πώς ήταν στα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια. Δεν είναι πια παιδιά αλλά προσπαθώ να τους σκέφτομαι έτσι. Όταν έχω μεγάλο πρόβλημα με κάποιον τον φέρνω στον νου μου πώς ήταν στα 40 του.
* Δίνετε προσωπικά σας στοιχεία στους χαρακτήρες των δραστών;
- Ναι κάποια στοιχεία τους τα δίνω. Τα πιο επιφανειακά που είναι κοινά τα έχουν. Είναι εύκολο να μιλήσουν για το περιβάλλον ή τις εμμονές τους. Το σπίτι του ντετέκτιβ είναι σαν το σπίτι μου. Περιγράφω τον χώρο το δικό μου. Ο ντετέκτιβ έχει μεγάλη δυσκολία στη συναισθηματική επαφή και το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμένα. Ωστόσο έχει μια μεγάλη βοήθεια αυτή της γυναίκας του και εγώ το ίδιο. Σε όλη την αστυνομική λογοτεχνία, είναι ο μόνος παντρεμένος αστυνομικός που ξέρουμε. Όλοι οι άλλοι ήταν αλκοολικοί, χαμένοι και χωρισμένοι. Είναι πρωτότυπο το ότι ο ντετέκτιβ μου είναι παντρεμένος αλλά το θεωρώ πολύ αναγκαίο. Δεν αποκλείεται στο μέλλον να υπάρξει μια σειρά στην τηλεόραση με ήρωα κεντρικό τον ντετέκτιβ μου. Μάλιστα υπάρχει πρόταση από έναν πολύ μεγάλο ηθοποιό να τον ενσαρκώσει. Όμως το Χόλιγουντ είναι μυστήριο από μόνο του και δεν ξέρω όλες αυτές οι προτάσεις πού θα καταλήξουν.
* Ποιες οι επιρροές σας από άλλους παλαιότερους συγγραφείς ιστοριών μυστηρίου;
- Μια κατηγορία από μόνη της είναι ο Σέρλοκ Χολμς. Είναι από τους αγαπημένους μου. Και πολλοί άλλοι Αμερικανοί και Βρετανοί.
* Γιατί και τα τρία βιβλία σας έχουν τίτλους στην προστακτική;
- Στις άλλες χώρες δεν έχει επιλεγεί ο ίδιος τίτλος. Όμως η προστακτική είναι πιο επιτακτική και θεωρητική. Το να δίνεις τίτλους στα βιβλία είναι πολύ σύνθετη υπόθεση. Δεν είναι θέμα συγγραφέα αλλά των εκδοτών και τι αυτοί πιστεύουν ότι θα τραβήξει αναγνώστες. Κακά τα ψέματα, υπάρχει πολύς ανταγωνισμός .Για το «Σκέψου έναν αριθμό», έπεσαν στο τραπέζι περίπου 400 τίτλοι. Μου αρέσει η προστακτική. Δίνει την αίσθηση μιας οικογένειας έναν σύνδεσμο ανάμεσα στα βιβλία.
