Του Δημήτρη Βάλλα
Ο Νίκος Μαρούδας, ήταν ο άνθρωπος της γειτονιάς, μεροκαματιάρης, τεχνίτης μεταλλικών κατασκευών, σιδεράς, όπως λένε, και το μάτι σου μόνο για… καλλιτέχνη δεν τον «έκοβε».
Χρόνια στο ευκαιριακό μεροκάματο, μια από δω και μια από κει, μέχρι που σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς βρέθηκε να είναι άνεργος…
Όμως, καλά δεν του καθότανε του Νίκου να μην κάνει τίποτα και αποφάσισε, μια που χρόνο τώρα είχε, εκτός από του να ασχολείται με τα τρία του παιδιά να βγάλει στην επιφάνεια και τον άλλο του εαυτό!
Αυτόν του καλλιτέχνη που λίγο-πολύ, όλοι κρύβουμε μέσα μας και που περιμένει την ευκαιρία για να εκδηλωθεί…
Πεταγμένα ρουλεμάν, ελατήρια, λαμαρίνες, λαμάκια, χαλασμένα ηλεκτρόδια και ό,τι άλλο ήταν για πέταμα επιστρατεύτηκαν…
Μεγάλος, αγιάτρευτος καημός και παιδική αγάπη του Νίκου, οι ακριβές μηχανές, που από μικρός τις θαύμαζε και όταν αργότερα μεγάλωσε, τα χρήματα δεν έφταναν ποτέ για να τις αγοράσει.
Το παιδικό όνειρο, στα χέρια του ώριμου πια άνδρα γίνεται μινιατούρα και δημιουργία που ξαφνικά αναβιώνει μέσα από τα άχρηστα παλιοσίδερα.
Παιδικές αναμνήσεις και παλιές φωτογραφίες από τα αντικείμενα του πόθου ξεσηκώνονται για να φτιάξουν τα πρώτα σχέδια και να στήσουν ένα συνεργείο αλλιώτικο από τα συνηθισμένα, εκεί στη μικρή ταράτσα του σπιτιού του.
Τροχός, φαντασία
και ηλεκτροκόληση!
«Ο τροχός, ο κόφτης, ο τόρνος, η ηλεκτροκόληση, υπήρχαν, εργαλεία της δουλειάς μου, θα μας πει ο καλλιτέχνης-σιδεράς, όμως έλλειπε αυτό το κάτι …άλλο!
Θές ο ελεύθερος χρόνος -που δεν είμαι μαθημένος να κάθομαι- θές αυτή η μελαγχολία του άνεργου που ξαφνικά βρίσκεται σπίτι του και κοιτά το υπερπέραν, όλα αυτά βοήθησαν…
Οι παιδικές αναμνήσεις βγήκαν στην επιφάνεια, στον «αέρα», όπως θα έλεγες και εσύ ο δημοσιογράφος, και έγιναν ένα νέο αντικείμενο απασχόλησης, κάτι σα μανία, σαν οίστρος που σε πιάνει από το πουθενά.
Βίδες, παλιά ρουλεμάν, λαμάκια και ό,τι άλλο σου περνάει από το νου έγιναν κυριολεκτικά ένα μεταλλικό «πάζλ» που έπρεπε να πάρει μορφή.
Ο τροχός, η ηλεκτροκόληση, ο τόρνος, πήραν πάλι μπροστά και όλα αυτά άρχισαν να μετατρέπονται σε ρόδες, τιμόνια, ντεπόζιτα, σέλλες, φαντασία.
Έπειτα συνδέθηκαν με προσοχή μεταξύ τους και μετά ξεκίνησε το λιμάρισμα, το γυάλισμα, το βάψιμο και στο τέλος το βερνίκι για την ολοκλήρωση της κατασκευής.
Γειτονιά, αγάπη μου.
Τη δουλειά του Νίκου, την είδαν πολλοί, άνθρωποι με καλλιτεχνικό αισθητήριο και γνωριμίες σ’αυτούς τους χώρους της προβολής και των δημοσίων σχέσεων που θα τον βοηθούσαν και θα του «χάριζαν» ίσως και τον τίτλο του «δημιουργού της τέχνης».
Αυτός όμως, μάλλον κοιτούσε αλλού…
Μεγάλη του αγάπη η γειτονιά και οι άνθρωποί της που τον εμπνέουν, εκεί να κάθεται να καίγεται στην ηλεκτροκόληση παλεύοντας να περάσει με το μεγεθυντικό φακό μια ρόδα-ρουλεμάν στον άξονα των τριών χιλιοστών.
-Έχω μέχρι τώρα φτιάξει πάνω από δέκα τέτοιες μηχανές.
Κάποιος μου πρότεινε να τις αγοράσει με πολλά λεφτά, όμως εγώ είπα όχι…
Τώρα θα μου πεις τι τις κάνω;
Κάθομαι και τις κοιτάω με τις ώρες και φεύγω μαζί τους ταξίδια μακρινά…
Ενώ, αν αρέσει καμιά και σε κανένα φιλαράκι, γιατί όχι, του τη χαρίζω…
