Μια βιτρίνα με πολλή ιστορία. Βγαλμένη από τη Λάρισα του χθες, έστω και σε μικρή κλίμακα, σε μια κάβα στο κέντρο της πόλης. Διακοσμημένη με τις δημιουργίες ενός παλαιού καροποιού. Λέξη άγνωστη στην εποχή των σύγχρονων δικτύων και μέσων μεταφορών, ήταν όμως πρωταγωνίστρια στη Λάρισα του μεσοπολέμου, αλλά και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.
Του 87χρονου σήμερα Χρήστου Τσιάπαλου, οι μινιατούρες των κάρων. Με μεράκι, σημασία στη λεπτομέρεια, φρεσκοβαμμένες και γυαλισμένες οι δημιουργίες του καροποιού, που δραστηριοποιείτο στο επάγγελμα αυτό μέχρι το 1953, σε καροποιείο επί της οδού Βύρωνος.
Μας τα παρουσίασε ένα-ένα με περηφάνια:
- Το διπλοκάρο, ήταν το εργαλείο του αγρότη. Με αυτό μετέφερε το αλεύρι, τα εργαλεία του αλλά και τα «γεννήματα». Το έσερναν δύο άλογα και μπορούσε να το δει κανείς ακόμη και στη δεκαετία του ’60.
- Η σούστα, ήταν το μέσο μεταφορά του αμπελουργού και του περιβολάρη. Την έσερνε ένα άλογο.
- Η υδροφόρα, χρησιμοποιείτο μέχρι το 1933 από τους σακατζήδες (νερουλάδες) για τη μεταφορά νερού μέσα σε κιούπια από τον Πηνειό μέχρι τα σπίτια των Λαρισαίων. Εκεί οι νοικοκυρές έριχναν τη στύψη για να γίνει η καθίζηση και να είναι πόσιμο το βρόμικο νερό του ποταμού. Εννοείται ότι για το πλύσιμο τα σπίτια διέθεταν πηγάδια.
- Το μακρύ κάρο ήταν για εμπορικές μεταφορές, κάτι σαν το σημερινό φορτοταξί δηλαδή.
- Υπήρχε τέλος και το «μεταφορικό Κατοχής», ή «καρότσα με ράδιο», ήταν το μοναδικό μέσο της περιόδου αυτής. Συρόταν με τα χέρια αφού δεν υπήρχαν άλογα...
Δ. Χατζ.
