Του Κ. Γκιάστα
Συνήθως όταν περνάει ο άνθρωπος τα 50 του χρόνια, σκέφτεται πιο πεζά πράγματα. Κοινωνικές υποχρεώσεις, πληρωμές, σπουδές και γάμους για τα παιδιά, καμιά φορά φάρμακα...
Ωστόσο τρεις Βερδικουσιώτες και ένας Λαρισαίος αποφάσισαν πως δεν θα το βάλουν κάτω και δεν θα τους «φάει» η καθημερινότητα. Τι έκαναν; Έφυγαν για τα... Ιμαλάια!
Ο 67χρονος Δημήτρης Δαούλας, ο 58χρονος Νίκος Σούμας και ο 54χρονος Νίκος Σινάπαλος από το ιστορικό χωριό δεν είχαν ανάλογη ορειβατική εμπειρία αν και μέλη της «Υπαιθρίου Ζωής» αλλά με τη βοήθεια του 63χρονου Νίκου Ξηρομερίτη από τη Λάρισα τα κατάφεραν.
«Όταν το είπαμε στις οικογένειές μας δεν μας πίστεψαν καθώς και εμείς στην αρχή δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Όταν όμως μας είδαν αποφασισμένους δεν μπορούσαν να μας μεταπείσουν. Είπαν βέβαια και κάποιοι για την ηλικία αλλά εμείς το κάναμε».
Προετοιμάστηκαν λιγάκι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Μάζεψαν τα απαραίτητα ρούχα, έκαναν τις οικονομίες που έπρεπε, οργάνωσαν το ταξίδι σε συνεργασία με ένα τοπικό ταξιδιωτικό πρακτορείο και ξεκίνησαν.
Στην αρχή έφτασαν στο Κατμαντού του Νεπάλ «Εκεί επικρατεί ένα χάος το οποίο δεν μπορεί να αντιληφθεί ο Έλληνας και γενικότερα ο Ευρωπαίος. Ρύπανση, κυκλοφοριακό, φωνές, κόρνες, ζώα και ακαθαρσίες. Όμως παρ’ όλα αυτά η ζωή των ντόπιων είναι ήρεμη. Αν για παράδειγμα οι οδηγοί ήταν Έλληνες θα είχαμε δει πολλά τροχαία» μας λένε και γελάνε.
Έπειτα πέρασαν στο διάσημο βουνό όπου και παρέμειναν για 15 ημέρες, 9 να ανέβουν και 6 να κατέβουν. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα συνολικά περπάτησαν 150 χιλιόμετρα γεμάτα υψομετρικές διαφορές «Αυτό ήταν και το κύριο πρόβλημα του εγχειρήματος. Στα 5.000 μέτρα και πλέον, έχεις πονοκεφάλους, κάποιοι δεν έχουν όρεξη να φάνε, άλλοι δεν μπορούν να κοιμηθούν και πόσο μάλιστα όταν δεν είσαι συνηθισμένος και έχεις και κάποια χρονάκια...».
Ανέβηκαν στη Λούκλα αρχικά στα 2.850 και είδαν το εντυπωσιακότερο ίσως αεροδρόμιο στον κόσμο που βρίσκεται πάνω σε μια βουνοκορφή. Από εκεί και αφού έκαναν ειδικές διαδρομές για την προσαρμογή στο υψόμετρο ξεκίνησαν για τους δύο μεγάλους τους στόχους. Το Everest Base Camp στα 5.365 και το Calapatan στα 5.600 περίπου «Είχαμε μαζί μας τους Σέρπα που πραγματικά μας εντυπωσίασαν με τις δυνατότητές τους. Άνδρες αλλά ακόμα και γυναίκες και νεαρά παιδιά που ζύγιζαν δεν ζύγιζαν 40 κιλά κατάφερναν να σηκώνουν πράγματα που ξεπερνούσαν τα 50 κιλά, φορώντας μόνο κάτι παντόφλες και μάλιστα σε δύσκολες διαδρομές».
Μας μίλησαν και για άλλες δυσκολίες όμως που τις περίμεναν «Όταν είσαι σε τόσο μεγάλο υψόμετρο δεν ψάχνεις παροχές που τις θεωρείς δεδομένες στη χώρα σου και στην καθημερινότητά σου. Το φαγητό ήταν πολύ διαφορετικό, οι τουαλέτες με τα κρεβάτια ήταν άλλου πολιτισμού και γενικά η ζωή είναι δύσκολη εκεί πάνω...».
Για το αν μετάνιωσαν την επιλογή τους «Όχι καθώς μας έκανε να φύγουμε λίγο από την καθημερινότητά μας και θα είναι κάτι που θα μπορούμε να διηγηθούμε αργότερα».
* Τι προτιμάτε τελικά; Ιμαλάια ή Βερδικούσια λοιπόν;
-Βερδικούσια για πάντα...
