Γνωστός στον φιλολογικό κόσμο δια τα ωραία και πρωτότυπα ποιήματά του. Δημοσιεύει τοιαύτα εις διαφόρους εφημερίδας, εις περιοδικά και εις όλα σχεδόν τα ημερολόγια. Δεν διήκουσε μαθήματα εις ανώτερα κλασσικά σχολεία. Η πνευματική του μόρφωση είναι δημιούργημα εαυτού. Είναι πεπροικισμένος με ιδιαίτερα διανοητικά χαρίσματα και φαντασίαν αιθερίαν. Γνωρίζει κάλλιστα την αγγλικήν, γαλλικήν, ιταλικήν και εν μέρει την γερμανικήν» [1]. Με αυτά τα λόγια ο Λαρισαίος εκδότης της εφημερίδας «Μικρά» Θρασύβουλος Μακρής, παρουσίασε στην κοινωνία της Λάρισας τον διευθυντή του Ταχυδρομείου της πόλης Γεώργιο Α. Πολίτη.
Πράγματι, όταν ο τελευταίος διορίσθηκε στα τέλη Απριλίου του 1899 διευθυντής του Ταχυδρομείου της Λάρισας, κανείς από όλους τους κατοίκους της πόλης δεν γνώριζε απολύτως τίποτα για την προσωπική του ζωή, αλλά πολύ περισσότερο για τον πνευματικό θησαυρό που έκρυβε μέσα του. Ποιος ήταν όμως στ’ αλήθεια ο 35χρονος τότε δημόσιος λειτουργός;
Ο Γεώργιος Α. Πολίτης γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 14 Νοεμβρίου 1864 και ήταν ένα από τα πέντε παιδιά του Αντώνιου Πολίτη και της Ιωάννας Μαρίνου από τη Σύρο. Η οικογένεια του πατέρα του, εμφανίζεται κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας στα κατάστιχα των ευγενών της Ζακύνθου (1675). Κατά τη διάρκεια της Βρετανικής κατοχής των Ιονίων Νήσων, ο Αντώνιος Πολίτης υπήρξε ριζοσπάστης «πολλά υποστάντος χάριν της Ενώσεως». Ο νεαρός Γεώργιος παρακολούθησε τα εγκύκλια μαθήματα στη γενέτειρά του, ασχολούμενος παράλληλα με την εκκλησιαστική μουσική ψάλλοντας σε ναούς της νήσου. Στη συνέχεια εγγράφθηκε στο Γυμνάσιο της Ερμούπολης (Σύρος) στο οποίο δίδασκε ο θείος του Διονύσιος Μαρίνος [2], ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του. Μετά από τον θάνατο του πατέρα του (1884), η μητέρα του εγκαταστάθηκε μαζί με τα άλλα αδέλφια του στη Σύρο. Στο νησί αυτό των Κυκλάδων, ο νεαρός Γεώργιος ξεδίπλωσε το έμφυτο ταλέντο του στην ποίηση και στη λογοτεχνία. Μετέφρασε σε δημώδη γλώσσα την «Κόλαση» (La Divina Commedia - Πρώτο μέρος) του Dante Aligheri, εξέδωσε Ημερολόγιο (1889) και άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά. Την ίδια περίοδο εξελέγη αντιπρόσωπος Κυκλάδων του «Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου του Άμστερνταμ» που εξέδιδε το περιοδικό «Ελλάς». Το διάστημα αυτό συνδέθηκε με φιλία με τον μετέπειτα Επίσκοπο Τήνου και Μυκόνου Φραγκίσκο di Mento (1899-1904).
Με τη βοήθεια του θείου του, προσλήφθηκε στην Ταχυδρομική και Τηλεγραφική Υπηρεσία της Σύρου και τον Μάιο του 1898 προήχθη σε προϊστάμενο και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Λίγες ημέρες αργότερα (12 Ιουνίου 1898), απεβίωσε η μητέρα του, η απώλεια της οποίας θα επηρέαζε για πάντα την ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία του. Στην τελευταία, αφιέρωσε τα επόμενα χρόνια, πολλά από τα ποιήματά του. Όπως προαναφέρθηκε, τον Απρίλιο του 1899 διορίσθηκε διευθυντής του Ταχυδρομείου της Λάρισας. Στις 26 Οκτωβρίου 1899, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, περιδιαβαίνοντας τη Λάρισα, αποτύπωσε στο χαρτί ενθυμήσεις της παιδικής του ηλικίας και τις εντυπώσεις του από την πόλη:
«Ημέρα ευήλιος και ωραία, ημέρα ανοίξεως μάλλον ή [= παρά] φθινοπώρου. Και ανεμνήσθην και αύθις των ωραίων εκείνων ημερών της νεότητος και της ανθοστολισμένης Ζακύνθου, των ημερών καθ’ άς [= κατά τας οποίας] αμέριμνος και ζωηρός ανέμενον την χαράν της εορτής, την χαράν της πανηγύρεως [...]. Του Αγίου Δημητρίου του 1899 ευρίσκομαι εις την καλήν Λάρισαν και περί αυτής πρέπει να είπω ολίγα. Εις την Λάρισαν ναι, την έχουσα τόσον ωραίον κλίμα και τόσην υγείαν. Την περιβρεχομένην υπό του Πηνειού ού τινός ο ρους ακατανόητος κατ’ αρχάς δι’ εκείνους οίτινες ενδιαφέρονται διά την πρόοδον του τόπου τούτου, τον δυστυχώς εισέτι μη προοδεύσαντος ως έπρεπε [...]. Ο Όλυμπος, ο θαυμάσιος και πανύψηλος, ο πλαισιούμενος υπό λεπτοτάτης χιόνος καλυπτούσης την κορυφήν του ποιητικώτατα και καθιστώσης αυτήν μάλλον σεβαστήν και η γείτων του [= η γειτονική] η υπερήφανος και ποιητική Όσσα [...]. Εις την καλήν Λάρισαν του αγίου Δημητρίου του 1899. Αι περικαλλείς και ωραίαι δέσποιναι της πόλεως ταύτης αι εν τη απλότητι και τη αφελεία έχουσαι τόσην χάριν και τόσα θέλγητρα και αι καλλιπάρειαι και αβρόταται παρθένοι διέσχιζον τας οδούς και τας συνοικίας, αι μεν υπό των συζύγων, αι δε μετά των μητέρων και των μνηστήρων. Και εγένετο μία παρέλασις αξιοθαύμαστος αναμιμνήσκουσά μοι τας παρελάσεις των γυναικών και των παρθένων της Προβηγκίας κατά τους χρόνους τους μεσαιωνικούς, τους χρόνους τους ποιητικωτέρους ίσως διά την Ιταλίαν και τον κόσμον όλον» [3].
Κατά το διάστημα της παραμονής του στην πόλη συνδέθηκε φιλικά με τις οικογένειες του Σωτηρίου Πατσουρίδη, του Παναγιώτη Οικονομίδη και του Θρασύβουλου Μακρή. Δημοσίευσε δεκάδες ποιήματα, χρονογραφήματα και ταξιδιωτικές εντυπώσεις στις εφημερίδες «Όλυμπος» και «Μικρά». Τις εντυπώσεις του από την περιήγησή του στα Τέμπη θα τις παρουσιάσουμε την επόμενη Κυριακή (Β΄ μέρος).
Τον Ιούλιο του 1902 προήχθη και μετατέθηκε στη Γενική Διεύθυνση των Ταχυδρομείων στην Αθήνα [4]. Αναχώρησε από τη Λάρισα στις 11 Σεπτεμβρίου 1902 [5]. Μετά από την αναχώρησή του, τη διεύθυνση του Ταχυδρομείου Λαρίσης ανέλαβε ο Κλεάνθης Γερογιώκας, ο οποίος μετατέθηκε από τον Βόλο όπου υπηρετούσε για πολλά χρόνια [6]. Η μετάβασή του στην Αθήνα συνέπεσε με τον θάνατο του Γενικού Διευθυντού των Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων της Ελλάδος Αριστείδη Ρούκη, ο οποίος ήταν παράλληλα δημοσιογράφος και συγγραφέας [7]. Εργάστηκε σε διευθυντικές θέσεις μέχρι το 1920 και στη συνέχεια παραιτήθηκε από την υπηρεσία για λόγους υγείας. Επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Απεβίωσε στα μέσα της δεκαετίας του 1930.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Μικρά (Λάρισα), φ. 11 (2 Απριλίου 1900).
[2]. Εγγονός του Διονυσίου Μαρίνου είναι ο κύριος Γιάννης Μαρίνος (γεν. 1930), ο οποίος διετέλεσε Διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου, αρθρογράφος του Βήματος της Κυριακής και ευρωβουλευτής.
[3]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 82 (30 Οκτωβρίου 1899).
[4]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 241 (12 Ιουλίου 1902).
[5]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 250 (13 Σεπτεμβρίου 1902) και Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 647 (15 Σεπτεμβρίου 1902).
[6]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 251 (20 Σεπτεμβρίου 1902)
[7]. Βλ. «Νεκρολογία: Αριστείδης Ρούκης», Όλυμπος (Λάρισα), φ. 271 (8 Φεβρουαρίου 1903).
