Γιος της Αγγελικής [1] και του Γεωργίου Θ. Ζαρίμπα [2], ο Μιλτιάδης Ζαρίμπας γεννήθηκε στον Δομοκό το 1867. Ήταν το μοναδικό άρρεν τέκνο της οικογένειας, αφού είχε ακόμα έξι αδελφές, για τις οποίες θα αναφερθούμε στη συνέχεια.
Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο της Λαμίας (1880-1886) [3], εγγράφθηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1890. Την επόμενη χρονιά (1891) διορίσθηκε στα δικαστήρια της Λάρισας [4], ασχολούμενος κυρίως με υποθέσεις ποινικού δικαίου. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης και διετέλεσε επί σειρά ετών μέλος της διοικούσας επιτροπής και αργότερα γραμματεύς (1906) [5] και πρόεδρος του Συλλόγου μέχρι το 1926.
Από όλες τις υποθέσεις που ανέλαβε ως δικηγόρος, δύο είναι αυτές που τον έκαναν πανελληνίως γνωστό. Η πρώτη ήταν τον Απρίλιο του 1894, όταν ανέλαβε την υπεράσπιση των αδελφών Γιαννούσιου Τάκη (βουλευτή Καλαμπάκας), Κωνσταντίνου Τάκη (κτηματία) και Αλεξάκη Τάκη (κτηματία) στη μεγάλη δίκη η οποία μονοπώλησε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Οι αδελφοί Τάκη και άλλοι πολίτες των Γρεβενών, της Καλαμπάκας και της Καστοριάς είχαν κατηγορηθεί ότι τον Αύγουστο του 1892, με τη συνεργασία του λήσταρχου Τσανάκα, απήγαγαν πλησίον των Γρεβενών τον Οθωμανό κτηματία Χαϊρεδίν βέη Οσμάν αγά και τον κράτησαν αιχμάλωτο μέχρι τον Νοέμβριο του ιδίου έτους αφού τους καταβλήθηκαν ως λύτρα 650 χρυσές Τουρκικές λίρες. Εκτός από τον Μιλτιάδη Ζαρίμπα οι συνολικά εννέα κατηγορούμενοι είχαν ως συνηγόρους υπεράσπισης και άλλους δικηγόρους από τη Λάρισα, τον Βόλο και τα Τρίκαλα. Το Κακουργιοδικείο της Λάρισας αθώωσε ομόφωνα τους κατηγορουμένους τον Μάιο του 1894 [6].
Η δεύτερη δίκη ήταν εκείνη της 10ης Νοεμβρίου 1903, όταν ανέλαβε την υπεράσπιση των Α. Πολυχρόνου και Ι. Κεφαλά. Οι τελευταίοι κατηγορήθηκαν ότι συμμετείχαν στην απαγωγή του Γάλλου μηχανικού Σεβαλιέ (Chevalier), διευθυντή των μεταλλείων Αλλατίνι στη Χαλκιδική. Ο Σεβαλιέ απήχθη τον Ιούνιο του 1899 και για την απελευθέρωσή του καταβλήθηκε από το Τουρκικό Δημόσιο το ιλλιγγιώδες ποσό των 15.000 χρυσών τουρκικών λιρών. Ο Μιλτιάδης Ζαρίμπας με την αγόρευσή του στο Κακουργιοδικείο Λαρίσης απέδειξε την αθωότητα των κατηγορουμένων [7].
Στις 21 Ιουνίου 1910 διορίστηκε από τον τότε υπουργό των Εσωτερικών Εμμανουήλ Μαυρομάτη ως μέλος της συσταθείσας «εν Λαρίση επιτροπής προς συλλογήν εράνων υπέρ των εκ θεομηνίας παθόντων κατοίκων των χωρίων των δήμων Θαυμακών και Ξυνιάδος» (ΦΕΚ 213/Α/24-6-1910). Ως μέλη της επιτροπής ορίστηκαν επίσης: ο ιατρός Νικόλαος Φίλιος, ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Τράπεζας Αθηνών στη Λάρισα Κωνσταντίνος Μάτσας, ο δικηγόρος Στέφανος Αναστασιάδης, ο έμπορος Γρηγόριος Αντωνιάδης και ο κτηματίας Απόστολος Χαροκόπος.
Ίσως το μεγαλύτερο «λάθος» (όπως αποδείχθηκε αργότερα) που «διέπραξε» ο Μιλτιάδης Ζαρίμπας ήταν το γεγονός ότι έξι φορές έθεσε υποψηφιότητα ως βουλευτής στην επαρχία Δομοκού [8] (1899, 1902, 1905, 1906, 8/1910 και 10/1910) αλλά και στις έξι εκλογικές αναμετρήσεις απέτυχε να εκλεγεί [9]. Όπως ανέφεραν δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου, εάν «κατέβαινε» ως υποψήφιος στη Λάρισα θα εκλεγόταν βουλευτής σε όλες τις αναμετρήσεις με ευρεία πλειοψηφία, αφού ήταν ιδιαίτερα αγαπητό πρόσωπο στην πόλη. Ό,τι όμως δεν κατάφερε ως βουλευτής, το πέτυχε αργότερα ως δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Λάρισας, όπου επί σειρά ετών (όπως θα αναφερθούμε στη συνέχεια), ξεδίπλωσε τις πτυχές της προσωπικότητάς του, το ήθος, την εντιμότητα και την ευγένεια του χαρακτήρα του.
Ο Μιλτιάδης Ζαρίμπας υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της «Τράπεζας Λαρίσης» που ιδρύθηκε το 1925 με κεφάλαιο 9.500.000 δρχ. Ως άλλα ιδρυτικά μέλη αναφέρονται ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Οικονομίδης (ο οποίος ορίστηκε Διοικητής και Γενικός Διευθυντής κατά την πρώτη γενική συνέλευση των μετόχων), ο Βασίλειος Αρσενίδης, ο Κωνσταντίνος Δημητριάδης, ο κτηματίας Κωνσταντίνος Σκαλιώρας και πολλοί άλλοι.
(συνεχίζεται)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Γεννήθηκε το 1844. Απεβίωσε στη Λάρισα στις 21 Οκτωβρίου 1924.
[2]. Γεννήθηκε στον Δομοκό το 1835. Όταν ενηλικιώθηκε ο πατέρας του Θεόδωρος, τον έστειλε στη Ρωσία για να σπουδάσει Ιατρική. Εκεί όμως ο Γεώργιος ασχολήθηκε με το εμπόριο ζώων δημιουργώντας μία μικρή περιουσία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ασχολήθηκε με τη διαχείριση κτημάτων στον Δομοκό και στο χωριό Αλήφακα (σημ. Κάστρο). Τον Νοέμβριο του 1877 ευρισκόμενος στον Δομοκό συνελήφθη από Τούρκους Γκέκιδες και μεταφέρθηκε αρχικά στο φρούριο του Δομοκού και αργότερα σιδηροδέσμιος στις εξεταστικές φυλακές της Λάρισας ως δήθεν υποκινητής επαναστατικών πράξεων κατά των Τουρκικών αρχών. Βλ. Ευνομία (Λαμία), φ. 36 (24 Νοεμβρίου 1877). Μετά από το 1885 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Λάρισα. Απεβίωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1918 και ετάφη στο Παλαιό Νεκροταφείο της πόλης.
[3]. Το 1882 αναφέρεται ως μαθητής της Γ’ τάξεως του Γυμνασίου Λαμίας στον κατάλογο συνδρομητών του πονήματος του Γάλλου πλοιάρχου Ch. Chabeaud Arnault: «Το Ναυτικόν κατά τους υπέρ της ανεξαρτησίας της Ελλάδος πόλεμον» (Μετάφραση: Κωνσταντίνος Νεστορίδης). Εν Αθήναις: εκ του τυπογραφείου της Ενώσεως, 1882, σ. 198.
[4]. Αριστείδης Παπαχατζόπουλος [επιμ.], Συμβολή στην ιστοριογραφία του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης, τ. Α’ (1881-1940). Λάρισα: ΔΣΛ, 2016, σ. 122.
[5]. Μικρά (Λάρισα), φ. 65/215 (11 Ιουνίου 1906).
[6]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 231 (8 Απριλίου 1894) και φ. 238 (29 Μαΐου 1894).
[7]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 709 (30 Νοεμβρίου 1903). Οι απαγωγείς του Σεβαλιέ συνελήφθησαν και βρέθηκε ένα μέρος των λύτρων που είχαν καταβληθεί.
[8]. Μετά από την προσάρτηση της Θεσσαλίας (1881) η επαρχία Δομοκού εντάχθηκε στον νομό Λαρίσης. Από το 1899 έως το 1909 εντάχθηκε στον νομό Φθιώτιδας. Την περίοδο από το 1909 έως το 1911 επανήλθε στον νομό Λαρίσης και στη συνέχεια εντάχθηκε οριστικά πλέον στον νομό Φθιώτιδας.
[9]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 586 (22 Ιουλίου 1901), φ. 771 (30 Ιανουαρίου 1905), φ. 828 (5 Μαρτίου 1906), Μικρά (Λάρισα), φ. 9/463 (28 Ιουλίου 1910), φ. 28/482 (24 Νοεμβρίου 1910.
(*) Εκφράζονται ιδιαίτερες και θερμές ευχαριστίες στις κυρίες Αικατερίνη, Κλεοπάτρα και Ανθή Ζαρίμπα για την παραχώρηση αρχειακού και φωτογραφικού υλικού.
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
