Απ΄ όλους τους αναγνώστες ελάχιστοι θα απαντήσουν θετικά. Ακόμη λιγότεροι με σιγουριά. Εμείς ωστόσο ξέρουμε κάποιον Λαρισαίο που όχι μόνο γνωρίζει πού βρίσκονται οι περιοχές αλλά μιλάει πολύ καλά και τις γλώσσες τους. Όχι, δεν έχει ταξιδέψει ποτέ εκεί, όμως τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για τη γεωγραφία και τις ξένες γλώσσες και δη αυτές που κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
«Πάντα μου άρεσαν ιστορίες για περιοχές που είχαν κάποιες ιδιαιτερότητες». Κι αυτές, αν μη τι άλλο, έχουν…
Ο Δημήτρης Πανδρεμμένος, σπούδασε Δημοσιογραφία και Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αφού ακολούθησε ένα μεταπτυχιακό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π.) πάνω στις Σύγχρονες Δημοσιογραφικές Σπουδές αποφάσισε (σ.σ. και ορθά έπραξε) πως δεν… πρέπει να ακολουθήσει τη δημοσιογραφία για βιοπορισμό. Το άφησε στην άκρη, ως ένα πάθος. Και από δαύτα έχει… πολλά.
Αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, ρουμάνικα είναι τα βασικά, αλλά τα πιο «μερακλίδικα» είναι τα καταλανικά, τα οξιτανικά και τα γαλικιακά, για να μην προσθέσουμε και κάποια βλάχικα, παρά το γεγονός πως δεν έλκει την καταγωγή του από κάποιο αντίστοιχο μέρος.
«Μου αρέσει πολύ η γεωγραφία και φυσικά λατρεύω την εκμάθηση άλλων γλωσσών εκτός από τα ελληνικά που είναι αναμφισβήτητα, μια από τις πιο πλούσιες γλώσσες στον κόσμο. Αυτό που με γοητεύει στον παραπάνω συνδυασμό είναι το γεγονός πως κάθε περιοχή έχει ξεχωριστά γλωσσολογικά χαρακτηριστικά».
Για τα καταλανικά δεν χρειάζεται να πούμε πολλά καθώς είναι γνωστή η ιδιαιτερότητα της περιοχής. Αν δεν υπήρχε μάλιστα η περιπέτεια με τον κορονοϊό, ο Δημήτρης θα ετοίμαζε τα χαρτιά του, με σκοπό να πάει στο εξωτερικό για να πιστοποιήσει τις γνώσεις του. Ως άνθρωπος με αισιοδοξία, ενέργεια και χιούμορ ελπίζει πως κάποια στιγμή θα… τα καταφέρει.
Αντίθετα, για τα οξιτανικά και τα γαλικιακά, όχι μόνο δεν υπάρχει φορέας πιστοποίησης αλλά πρόκειται για γλώσσες που κινδυνεύουν με αφανισμό. «Ειδικά τα οξιτανικά τα ομιλούν άνθρωποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνω των 50 ετών» τονίζει, ένα στοιχείο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
«Η περιοχή της Γαλικίας ανήκει στην Πορτογαλία, ενώ η Οξιτανία κυρίως είναι γαλλικό έδαφος. Είναι επίσημες γλώσσες, όχι διάλεκτοι, αλλά δεν έχουν επίσημη χρήση μέσα στη χώρα» υπογραμμίζει και στέκεται στο γεγονός πως «είναι ενδιαφέρον να δημιουργούνται κάποιες ομάδες – τάσεις που προωθούν την εκάστοτε γλώσσα. Το έβρισκα πολύ ενδιαφέρον και σε συνδυασμό με το ότι είναι λατινογενείς γλώσσες, μου άρεσε».
Κι έτσι άρχιζε να παραγγέλνει βιβλία από το διαδίκτυο, να παρακολουθεί σχετικά βίντεο και τα κατάφερε. Βέβαια, δεν θα δυσκολευόταν ένας άνθρωπος που ξέρει ήδη 10 γλώσσες, μαζί με τη μητρική του, καθώς όλα είναι θέμα τρόπου «Από ένα σημείο και έπειτα δημιουργούνται αυτοματισμοί που αν τους ακολουθήσεις μπορείς να φτάσεις στον στόχο της καλύτερης εκμάθησης» λέει με απόλυτο επαγγελματισμό, παρά το γεγονός πως δεν είναι… επάγγελμά του.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ
Τι το ιδιαίτερο όμως μπορεί να έχουν αυτές οι δύο σπάνιες γλώσσες; Αναρωτιόμαστε και μας απαντάει ότι «τα γαλικιακά είναι πολύ κοντά με τα πορτογαλικά, όμως οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Αυτές οι διαφορές της πρoφοράς ή των γραμμάτων είναι που κάνουν και τους ντόπιους να μάχονται για τη διαφορετικότητά τους. Το θεωρούν κομμάτι ανάδειξης της περιοχής. Τα οξιτανικά, από την άλλη, έχουν εκπληκτικούς ήχους. Πολύ μελωδικά».
*Για να μην μείνετε με την απορία, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια η Γαλικία είναι περιοχή της βορειοδυτικής Ιβηρικής Χερσονήσου που από το 1978 αποτελεί Αυτόνομη Κοινότητα της Ισπανίας με πρωτεύουσα το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Η γαλικιανή γλώσσα από πολλούς γλωσσολόγους θεωρείται ότι είναι δύο μορφές της ίδιας γλώσσας δηλαδή της Πορτογαλικής.
Από την άλλη η Οξιτανία γνωστή και ως «χώρα του Οκ», είναι η ιστορική περιοχή στη νότια Ευρώπη που συμπεριλαμβάνει σχεδόν το νότιο μισό της Γαλλίας, το Μονακό και μικρά κομμάτια της Ιταλίας (Οξιτανική Κοιλάδα, Γκουάρντια Πιεμοντέζε) και της Ισπανίας (Κοιλάδα του Αράν). Η οξιτανική γλώσσα παρότι υπήρξε η κυρίαρχη λογοτεχνική στις απαρχές του Ύστερου Μεσαίωνα, η υποταγή των οξιτανικών ηγεμονιών όπως της Κομητείας της Τουλούζης στο Βασίλειο της Γαλλίας απομάκρυνε τα οξιτανικά από την επίσημη και έγγραπτη χρήση, οδηγώντας τα σε παρακμή. Η Οξιτανική Αναγέννηση των αρχών του 20ού αιώνα και το κίνημα των Felibriges δεν ανέτρεψαν την κατάσταση, με τα οξιτανικά σήμερα να είναι για πολλούς γλωσσολόγους καταδικασμένα στη γλωσσική τους αντικατάσταση από τα γαλλικά.
*Όσον για τον Δημήτρη, παράλληλα με το δεύτερο μεταπτυχιακό πάνω στην κοινωνιολογία, την ιστορία και την ανθρωπολογία του αθλητισμού που κάνει τώρα, βάζει στόχο σε τούρκικα και ρώσικα και έχει ο Θεός, όπως λέει. Τα πάθη βλέπετε…
Του Κώστα Γκιάστα
