Οι προγραμματισμένες συναντήσεις με τον μαιευτήρα της έχουν ακυρωθεί, η παρακολούθηση της εγκυμοσύνης γίνεται μέσω skype και οι σειρήνες των ασθενοφόρων που τρέχουν στους δρόμους της πόλης δεν σταματούν ούτε για ένα λεπτό.
«Όταν ο καιρός το επιτρέπει, πάμε τη δίχρονη κόρη μας να τρέξει στο …γειτονικό νεκροταφείο! Καταλήξαμε ότι είναι το μοναδικό μέρος μέσα στο πράσινο και στην άπλα, που σου εξασφαλίζει απομόνωση. Τραγικό όσο και σωτήριο εν μέσω πανδημίας», σημειώνει στην «Ε» περιγράφοντας την ιλαροτραγική κατάσταση που βιώνουν με τον -επίσης Λαρισαίο- σύζυγό της Σέργιο Κολοκοτρώνη. Δεν χάνει όμως την αισιοδοξία της. «θα τα καταφέρουμε και τώρα, τονίζει, όπως και άλλοι παλαιότερα από εμάς, γιατί η ζωή απλά συνεχίζεται και βρίσκει τρόπους να ξεδιπλώνεται ακόμα και μέσα στις αντιξοότητες, τις δοκιμασίες και τις πανδημίες».
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
«Εδώ που μένουμε, πολύ κοντά στο δημόσιο πολιτειακό νοσοκομείο του Μπρούκλιν (αποκλειστικά για COVID-19), οι σειρήνες των ασθενοφόρων δεν σταματούν λεπτό.
Κάποιοι έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο και τη σημασία της κοινωνικής αποστασιοποίησης, όμως ελλείψει σαφών οδηγιών και δραστικών περιοριστικών μέτρων, η συμπεριφορά του καθενός εξαρτάται από την προσωπική εκτίμηση και ερμηνεία της αποστασιοποίησης. Οπότε, όπως αναμενόταν, τα πάρκα έχουν ακόμη κόσμο (αρκετό) που αθλείται, βγάζει τα παιδιά περίπατο, κάνουν βόλτα με το ποδήλατο.
Για εμάς, αυτή είναι η 9η εβδομάδα οικογενειακού εγκλεισμού στο σπίτι. Ευτυχώς έχουμε την πολυτέλεια μιας μικρής αυλής- τα πλεονεκτήματα του να μένεις στο Μπρούκλιν. Όταν ο καιρός το επιτρέπει, πάμε τη δίχρονη κόρη μας να τρέξει στο γειτονικό νεκροταφείο! Καταλήξαμε ότι είναι το μοναδικό μέρος μέσα στο πράσινο και στην άπλα που σου εξασφαλίζει απομόνωση. Τραγικό όσο και σωτήριο εν μέσω πανδημίας».
ΕΓΚΥΟΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
«Ανήκω προφανώς σε μια κατηγορία μη ταξινομημένη ακόμα: τις εγκύους. Είμαστε ή όχι ευπαθής ομάδα; Ακόμη η επιστημονική κοινότητα το παρακολουθεί. Αυτό όμως από πολύ νωρίς αποτέλεσε πρόβλημα. Στον οργανισμό όπου εργάζομαι (ευτυχώς ανταποκρίθηκαν έγκαιρα) οι πρώτες οδηγίες για το ποιοι εργαζόμενοι μπορούν να δουλεύουν από το σπίτι δεν αφορούσε τις εγκύους. Ήταν λοιπόν λογικό να αναμένει ο εργοδότης σου ότι το πρωί θα μπεις στο μετρό (45 λεπτά διαδρομής στη δική μου περίπτωση) με χιλιάδες άλλους Νεοϋορκέζους για να πας στο γραφείο εν μέσω πανδημίας. Με την κοιλιά στο στόμα. Στάθηκα τυχερή που είχα κατανοητικό διευθυντή και με παρότρυνε να δουλέψω από το σπίτι από την πρώτη στιγμή.
Δουλεύω αποκλειστικά από το σπίτι λοιπόν, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Νεοϋορκέζων που έχουν ακόμη δουλειά, προσπαθώντας να ισορροπήσω εργασία και δημιουργική απασχόληση ενός μικρού παιδιού που βρέθηκε εγκλωβισμένο σε τέσσερις τοίχους. Και μετά είναι το σπίτι, η εγκυμοσύνη που προχωράει (μπήκα αισίως στον 7ο μήνα)… βουνό θεόρατο».
ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΜΕΣΩ SKYPE
«Νομίζεις πως είναι όλα προγραμματισμένα: πόνοι, νοσοκομείο, επισκληρίδιος, μωρό… και σε ελάχιστες μόνο μέρες ξαφνικά όλα αλλάζουν. Τα νούμερα κρουσμάτων και θανάτων στην πόλη τρομακτικά, στα νοσοκομεία ένα χάος. Η μαμά μου, που θα ερχόταν να μας βοηθήσει, σε απομόνωση στην Ελλάδα, τα ραντεβού με τη γιατρό όλα ακυρώθηκαν. Από εδώ και στο εξής μου είπαν όλα διαδικτυακά και ίδωμεν. Το νοσοκομείο θα μου στέλνει κιτ για συλλογή ούρων στο σπίτι και μέτρησης της πίεσης και θα βλέπω τη γιατρό μέσω skype στα προγραμματισμένα μας ραντεβού. Εφόσον νιώθω το μωρό να κινείται μέσα μου, να μην φοβάμαι μου είπαν… και ευτυχώς κινείται.
Φοβάμαι περισσότερο για τον ίδιο τον τοκετό, που θα πρέπει να εισαχθώ σε ένα νοσοκομείο με εκατοντάδες COVID-19 περιστατικά μεταξύ άλλων. Όσο μακριά και προστατευμένες νομίζουμε ότι είναι οι μαιευτικές κλινικές των νοσοκομείων από όλον αυτόν τον κυκεώνα, προφανώς και δεν είναι. Επίσης δεν υπάρχει η δυνατότητα για τεστ κορονοϊού πριν την εισαγωγή στο νοσοκομείο (μετράνε απλώς αν έχεις πυρετό που δυστυχώς δεν παρέχει ασφαλή συμπεράσματα για το αν φέρεις ή όχι τον ιό ή τα αντισώματα). Τα τεστ είναι με το σταγονόμετρο εδώ…».
«ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΜΟΝΗ ΟΠΩΣ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ»
«Αρχικά, κάποιες μαιευτικές κλινικές νοσοκομείων στην πόλη, στην προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο, προέβησαν σε αλλαγή πολιτικής που προέβλεπε την απαγόρευση συνοδών στην κλινική και τη μικρότερη περίοδο ανάρρωσης για τη μητέρα. Όσο και να ταράχτηκα στην αρχή (μα μόνη μου να γεννήσω; Και ο πατέρας να δει το παιδί του στο τηλέφωνο;) συνειδητοποίησα ότι είναι η πιο ασφαλής επιλογή για μένα και την οικογένειά μου. Δυστυχώς, ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων (κυρίως από τις συνοδούς των εγκύων που πλήττονται οικονομικά- τις γνωστές doulas) και μέσα σε ελάχιστες μόνο ημέρες μαζεύτηκαν μερικές χιλιάδες υπογραφές ασκώντας πίεση στον Κυβερνήτη, ουσιαστικά ζητώντας την αναίρεση της απόφασης. Και το κατάφεραν.
Η μόνη μου ελπίδα τώρα είναι ότι, δεδομένης της μεταβλητότητας της κατάστασης, οι κλινικές να αναθεωρήσουν σύντομα. Εύχομαι δηλαδή να καταφέρω να γεννήσω μόνη και αν είμαστε καλά να φύγουμε την ίδια μέρα από την κλινική με το νεογέννητο».
Επικεντρώνω όλη μου την ενέργεια στο να σκέφτομαι θετικά και να μην αγχώνομαι. Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας βοηθούν σε αυτό. Προς το παρόν τουλάχιστον. Παρακολουθώ όσο μπορώ τις εξελίξεις και σκέφτομαι την πιθανότητα ενός plan B. Άραγε υπάρχει;
Η μάνα μου με γέννησε μέσα σε ένα αυτοκίνητο πάνω στον Όλυμπο κάποιες δεκαετίες πίσω. Βράδυ, βροχή, χωρίς βοήθεια καμία…Τα κατάφερε και αυτή και εγώ.
Θα τα καταφέρουμε και τώρα γιατί η ζωή απλά συνεχίζεται και βρίσκει τρόπους να ξεδιπλώνεται ακόμα και μέσα στις αντιξοότητες, τις δοκιμασίες και τις πανδημίες».
Χαρίκλεια Βλαχάκη
