Ο κόσμος κλεισμένος μέσα στο σπίτι του με μοναδικό παράθυρο στον έξω κόσμο έναν υπολογιστή ή μια τηλεόραση, προσπαθεί ακόμη να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ένας ολόκληρος πλανήτης σε καραντίνα, υπό τον φόβο μιας αόρατης απειλής που δεν γνωρίζει σύνορα. Και κάπως έτσι από τη μια μέρα στην άλλη, άλλαξε η ζωή μας, οι συνήθειές μας και όσα είχαμε δεδομένα μέχρι σήμερα αποδεικνύεται ότι δεν ήταν. Μια αγκαλιά, μια χειραψία, ένας καφές με φίλους, ένα οικογενειακό τραπέζι, όλα αυτά τα μικρά και ασήμαντα όπως πιστεύαμε, είναι όλα αυτά που δεν μπορούμε να έχουμε και δεν πρέπει να έχουμε για να προστατέψουμε τη δική μας την υγεία αλλά και των ανθρώπων που αγαπάμε.
Οικογένειες «σμίγουν» μέσω skype, viber, messenger και προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να μειώσουν την απόσταση, να πουν όσα δεν έχουν πει μέχρι σήμερα. Για πολλές οικογένειες αυτός ο ήχος κλήσης είναι το σπουδαιότερο γεγονός μέσα στην ημέρα τους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να ανταμώσουν με τους αγαπημένους τους που βρίσκονται στο εξωτερικό και σε χώρες όπου ο ιός είναι «αδίστακτος». Παιδιά ή γονείς που για διάφορους λόγους βρέθηκαν εκτός Ελλάδας και δεν επαναπατρίστηκαν όχι γιατί δεν το ήθελαν, αλλά γιατί ο φόβος να κολλήσουν τον ιό και να τον μεταδώσουν ήταν μεγαλύτερος. Έτσι έμειναν πίσω…
Η Χρύσα και η Ζέτα, είναι δύο νεαρά κορίτσια από τη Λάρισα, φοιτήτριες που λόγω Erasmus βρέθηκαν στην Ιταλία και την Ολλανδία, αλλά δεν γύρισαν. Έμειναν εκεί αλλά το μυαλό τους είναι εδώ. Μιλώντας στην «Ε» περιγράφουν όσα βιώνουν, τα μέτρα που ισχύουν στη χώρα παραμονής τους και στέλνουν το δικό τους αισιόδοξο μήνυμα γι’ αυτές τις δύσκολες μέρες.
ΜΟΝΗ ΣΤΗ ΣΙΕΝΑ
Η Χρύσα Εξάρχου είναι 22 ετών και κατοικεί στη συνοικία της Νέας Σμύρνης στη Λάρισα. Τα τελευταία χρόνια σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών, όπου έκανε αίτηση για να συμμετέχει στο πρόγραμμα erasmus για σπουδές στο εξωτερικό. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται εδώ και ένα μήνα στη Σιένα, μια πόλη της Τοσκάνης στην Ιταλία.
«Όπως γνωρίζετε, τα πράγματα εδώ στην Ιταλία είναι πολύ πιο δύσκολα απ’ ό,τι στην Ελλάδα και το γεγονός ότι στην πόλη που βρίσκομαι ήρθα χωρίς κανένα φίλο μου μαζί, το έκανε ακόμα πιο δύσκολο. Στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει στην Ιταλία το μέγεθος του προβλήματος και γι’ αυτό ξέφυγε η κατάσταση. Όταν άρχισαν τα πρώτα περιοριστικά μέτρα πανικοβλήθηκα, αλλά δεν άφησα αυτό να με καταβάλλει και προσπάθησα να το δω πιο ψύχραιμα. Θεώρησα πως από τη στιγμή που ακολουθώ τις οδηγίες που έχουν δοθεί δεν έχω να ανησυχώ για κάτι. Σίγουρα είναι δύσκολο να βρίσκεσαι μακριά από τους δικούς σου και την οικογένειά σου αλλά θεώρησα πως θα ήταν πιο επικίνδυνο αν αποφάσιζα να επιστρέψω στην Ελλάδα.
Η οικογένειά μου βλέποντας την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ιταλία αρχικά με παρότρυνε να επιστρέψω αλλά εγώ εξαρχής είχα αποφασίσει ότι θα παραμείνω στη Σιένα, καθώς το θεώρησα αρκετά επικίνδυνο να μπω στη διαδικασία να επιστρέψω γιατί από το πανεπιστήμιο με ενημέρωσαν πως μπορώ να επικοινωνήσω με την ελληνική πρεσβεία στην Ιταλία και να επιστρέψω με πλοίο στην Ελλάδα. Το πλοίο θα έφευγε από την Ανκόνα με προορισμό την Ηγουμενίτσα και την Πάτρα. Από εδώ που βρίσκομαι δεν είναι εύκολο να πάω στην Ανκόνα, καθώς οι συνθήκες μετακίνησης στην Ιταλία είναι πολύ αυστηρές και απαγορεύονται οι μετακινήσεις από τη μια πόλη στην άλλη, αλλά ακόμα και έτσι θα έπρεπε να πάω πρώτα Φλωρεντία και μετά Ανκόνα. Αυτό ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο, γιατί θα έπρεπε μέσα σε μία μέρα να μαζέψω όλα μου τα πράγματα να επικοινωνήσω με την Πρεσβεία και να βρω πώς θα φύγω από εδώ που είμαι. Από ό,τι έμαθα από φίλους μου που έφυγαν, η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη, καθώς υπήρξε μεγάλη καθυστέρηση στην Ανκόνα και δεν υπήρξε κανένας έλεγχος ούτε στην Ιταλία ούτε στην Ελλάδα και μέσα στο πλοίο ήταν γύρω στα 300 άτομα όλων των ηλικιών. Εξηγώντας το σκεπτικό μου στην οικογένειά μου με κατάλαβε, δεν με πίεσε περισσότερο και με υποστήριξε στην απόφασή μου».
«ΒΓΑΙΝΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ»
Για τα μέτρα που ισχύουν αυτή τη στιγμή στην Ιταλία, η Χρύσα περιγράφει: «Στην Ιταλία τα πράγματα γίνονται όλο και πιο αυστηρά. Όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά όπως και στην Ελλάδα, εκτός από σούπερ μάρκετ και φαρμακεία. Ο έλεγχος από την αστυνομία είναι αρκετά αυστηρός και ζητείται να δηλώνουμε πού θα πηγαίνουμε όταν βγαίνουμε από το σπίτι. Βγαίνω από το σπίτι μία φορά την εβδομάδα μόνο για το σούπερ μάρκετ. Αν η αστυνομία δει δύο άτομα μαζί ή παρέα μεγαλύτερη των 2 ατόμων αμέσως θα παρέμβει με κάποια σύσταση ή και πρόστιμο απευθείας. Επίσης, βράδυ μετά το κλείσιμο των καταστημάτων δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούμε. Όπως σας είπα δεν επιτρέπεται η μετακίνηση από τη μια πόλη της Ιταλίας στην άλλη μόνον εάν είναι για σοβαρό σκοπό. Επίσης λόγω της κρίσιμης κατάστασης στην οποία βρίσκεται όλη η χώρα, είχε ακουστεί ότι θα παρέμβει ο στρατός και θα τοποθετήσουν κάποια σταντ στο κέντρο της πόλης έτσι ώστε να παίρνουμε εμείς τηλέφωνο για να προμηθευόμαστε από εκεί τα απαραίτητα (μακαρόνια, ρύζι κ.λπ.) και θα έκλειναν και τα σούπερ μάρκετ, γιατί σκέφτονται το επόμενο βήμα αν δε βελτιωθεί η κατάσταση. Αυτό έλεγαν θα συνέβαινε για 21 μέρες και θα μπορούσε μόνο ένα άτομο από κάθε σπίτι να έβγαινε για να αγοράσει τα πράγματα και μέσα σε αυτό το διάστημα μόνο 2 φορές. Όλα αυτά δεν είναι σίγουρα, απλώς είναι πράγματα που ακούστηκαν ότι θα γίνουν αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση και ειπώθηκαν πριν ανακοινωθεί το τελευταίο μέτρο που έκλεισαν και οι βιομηχανίες. Τελευταίο μέτρο ήταν αυτό που έκλεισαν και οι βιομηχανίες εκτός αυτών πρώτης ανάγκης.
ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΑ…
Γενικά, τα μέτρα είναι πολύ αυστηρά γιατί η κατάσταση ξέφυγε και δεν υπήρχε χρόνος να το αποτρέψουν διαφορετικά. Ο κόσμος αρχικά ήταν πολύ χαλαρός και θεωρούσε ότι είναι μια απλή γρίπη, αλλά, βλέποντας τα νοσοκομεία να μην μπορούν να το διαχειριστούν και οι νεκροί να αυξάνονται τρόμαξαν πολύ. Στην πόλη που βρίσκομαι, όλοι όσοι βγαίνουν έξω κυκλοφορούν με μάσκες και γάντια στα χέρια. Επιπλέον στα σούπερ μάρκετ χρειάζεται να περιμένουμε στην ουρά, καθώς δεν επιτρέπεται να μπαίνουμε όλοι μαζί μέσα και μας προμηθεύουν γάντια μιας χρήσης για να χρησιμοποιούμε για τα ψώνια μας». Όσον αφορά στο πώς το διαχειρίζεται η ίδια, υπογραμμίζει: «επιλέγω να μην διαβάζω συνέχεια ειδήσεις, πάρα μόνον όταν μαθαίνω ότι υπάρχει κάποια αλλαγή γιατί ακριβώς επειδή είμαι μόνη μου, με καταβάλλει και με ρίχνει ψυχολογικά. Είναι και ο ήχος από τα ασθενοφόρα και τα ελικόπτερα που ακούγεται συχνά και όλο αυτό με επηρεάζει».
Καταλήγοντας, η Χρύσα στέλνει το δικό της μήνυμα στους Έλληνες, τονίζοντας ότι θα πρέπει να ακολουθούν τις οδηγίες κατά γράμμα όσο σκληρές και να είναι. «Σε αυτή τη φάση είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε την κατάσταση. Να παραμείνουν όλοι στα σπίτια τους αποφεύγοντας τις άσκοπες μετακινήσεις και όσοι μπορούν να βοηθούν τις ευπαθείς ομάδες και τους ηλικιωμένους με τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ έτσι ώστε να μη χρειάζεται να βγαίνουν από τα σπίτια τους».
ΜΙΑ ΛΑΡΙΣΑΙΑ ΣΤΟ LEIDEN ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ
Η 22χρονη Ζέτα Ζέπου, μόνιμος κάτοικος της συνοικίας Λαχανόκηπων στη Λάρισα και φοιτήτρια στο τέταρτο έτος στο τμήμα Περιβάλλοντος στη Μυτιλήνη, αυτό το διάστημα βρίσκεται στη πόλη Leiden της Ολλανδίας πραγματοποιώντας την πρακτική της άσκησης στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus+. Θεώρησε ότι είναι πιο ασφαλές να παραμείνει εκεί και να τηρήσει τις οδηγίες, παρά να μετακινηθεί και να βάλει σε κίνδυνο τους δικούς της.
«Στην αρχή, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, δεν είχα καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Όσο περνούσε ο καιρός και ο αριθμός των θανάτων αυξανόταν, άρχισα να κατανοώ περισσότερο την κατάσταση. Αρχικά, μου δημιουργήθηκε αρκετό άγχος και φόβος και προσπαθούσα να το διαχειριστώ, αλλά τώρα όσο περνάνε οι μέρες είμαι πιο ήρεμη και το διαχειρίζομαι. Ακολουθώ πιστά τις οδηγίες των ειδικών και της κυβέρνησης εδώ και παραμένω στο σπίτι εδώ και δύο εβδομάδες και βγαίνω μόνο για τα απαραίτητα. Εδώ τα κρούσματα είναι αρκετά και περισσότερα από την Ελλάδα, αλλά κατά την άποψή μου το σύστημα υγείας στην Ολλανδία είναι καλύτερο σε σχέση με της Ελλάδας. Γενικά, προσπαθώ να βρίσκω διάφορα ενδιαφέροντα ώστε να μην βαρεθώ και προς το παρόν δεν έχω βαρεθεί μέσα στο σπίτι, το βρίσκω ως μια ευκαιρία. Επίσης, η δουλειά που κάνω στην πρακτική μπορεί να γίνει και από το σπίτι, οπότε καθημερινά έχω διάφορα πράγματα να ασχοληθώ. Και το πιο σημαντικό είναι ότι μαζί μου βρίσκεται και μια πολύ καλή μου φίλη, η οποία σπουδάζουμε μαζί και αυτή τη στιγμή συγκατοικούμε στο ίδιο σπίτι και έτσι σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση έχω δίπλα μου κάποιον κοντινό μου άνθρωπο» λέει στην «Ε» η Ζέτα.
Για την οικογένειά της λέει ότι αγχώνεται αρκετά που βρίσκεται μακριά, αλλά της έχουν εμπιστοσύνη και ξέρουν ότι λαμβάνει όλα τα μέτρα για την ασφάλειά της, αν και υπάρχουν στιγμές που η μητέρα της ανησυχεί αρκετά, ιδιαίτερα όταν ακούει για τον αριθμό των κρουσμάτων και των θανάτων. «Το πιο ασφαλές είναι να παραμείνω εδώ γιατί είναι αρκετά πιθανό κατά την επιστροφή μου στην Ελλάδα να προσβληθώ από τον ιό και να τον μεταφέρω και στην οικογένεια μου, καθώς, και σε άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν προσπάθησα να επιστρέψω στη χώρα μου. Ένας ακόμη λόγος είναι ότι δεν θα έχω την ευκαιρία πιθανότατα να ζήσω ξανά αυτήν την εμπειρία και να δουλέψω με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι στο ερευνητικό κέντρο, τους οποίους τους θαυμάζω αρκετά για αυτά που έχουν πετύχει στην πορεία τους ως ερευνητές. Και παράλληλα, για να πραγματοποιήσω αυτόν τον στόχο και να έρθω στην Ολλανδία η διαδικασία ήταν αρκετά χρονοβόρα και αγχωτική, οπότε δεν θέλω να αφήσω στη μέση έναν στόχο που έχω από το δεύτερο έτος και επιτέλους τον πέτυχα» προσθέτει.
Όσον αφορά στα μέτρα που ισχύουν, σχολιάζει ότι η κυβέρνηση άργησε αλλά από την περασμένη Δευτέρα τα μέτρα έγιναν αυστηρότερα και προσθέτει: «Δεν έχει πραγματοποιηθεί καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, όπως συνέβη στην Ελλάδα, αλλά έχουν απαγορευτεί οι συναθροίσεις και απαιτούν να τηρείται η απόσταση του 1,5 μέτρου ανάμεσα στους ανθρώπους. Τα σχολεία έχουν κλείσει και η κυβέρνηση έχει απαγορεύσει τη διέλευση σε κάποιες τοποθεσίες, όπως για παράδειγμα σε κάποια πάρκα, αλλά σε άλλα την επιτρέπει με την προϋπόθεση να τηρούνται οι απαραίτητες αποστάσεις. Γενικά, αρκετός κόσμος στην Ολλανδία πιστεύω δεν έχει πάρει αρκετά σοβαρά την κατάσταση και βλέπω αρκετούς ηλικιωμένους ανθρώπους να περπατούν καθημερινά στο πάρκο δίπλα στο σπίτι μου».
Το μήνυμα που στέλνει σε όλους είναι «να σεβόμαστε την ελευθερία για ζωή των συνανθρώπων μας και να είμαστε υπεύθυνοι απέναντί τους. Επίσης, όπως έχω καταλάβει από τις σπουδές μου ως περιβαλλοντολόγος, η φύση είναι αρκετά πιο δυνατή από εμάς και καλό θα ήταν να τη σεβόμαστε».
Της Νατάσας Πολυγένη
