Ένα χρόνο πριν, η σκηνοθέτης Σοφία Καραγιάννη και ο ηθοποιός Ιωσήφ Ιωσηφίδης επέλεγαν να ανεβάσουν το συγκεκριμένο έργο σε μια τραγικά επίκαιρη, όπως αποδεικνύεται, επιλογή. Σήμερα ο γνωστός στο θεσσαλικό κοινό από την ερμηνεία του πέρσι στην παράσταση του Θεσσαλικού Θεάτρου «Το αίμα βάφτηκε κόκκινο» Ιωσήφ Ιωσηφίδης μιλάει στην «Ε» για την… τραγική δικαίωση της επιλογής της «Πανούκλας» του Καμύ, για το αν ο κόσμος μετατρέπεται σε Οράν, την πόλη όπου διαδραματίζεται το θεατρικό του Καμύ, το αν, αφού περάσει η πανδημία, θα μείνει ο φόβος, αν θα βγούμε σοφότεροι απ’ όλη αυτήν την περιπέτεια και τελικά αν το ήδη χτυπημένο από την κρίση θέατρο θα καταφέρει να ανανήψει από τον πυρετό του κορονοϊού. Ο κ. Ιωσηφίδης δεν παραλείπει βέβαια να σημειώσει και το άρωμα ελπίδας που αφήνει το έργο λέγοντας πως «…το έργο κρύβει και ελπίδα, όχι μόνο απελπισία, διότι οι άνθρωποι απεγκλωβίζονται, ο θάνατος σταματάει και μένει μόνο η προειδοποίηση ότι όλο αυτό μπορεί να ξανάρθει. Το φάρμακο είναι η μνήμη, γιατί οι άνθρωποι ξεχνούν».
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
*Από την «Πανούκλα» στον κορονοϊό ένας Καμύ δρόμος, κ. Ιωσηφίδη;
-Κάνοντας πρόβες στο έργο και πια διαβάζοντάς το μόνο, μιας και οι πρόβες έχουν σταματήσει, είναι ανατριχιαστικό να διαπιστώνεις πώς ο Καμύ έχει καταγράψει με ακρίβεια τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις τόσο των απλών ανθρώπων όσο και των αρχών, των επιστημόνων, της εκκλησίας και όλης της ανθρώπινης κοινωνίας.
*Εχοντας επιλέξει πέρσι το έργο αυτό με τη συγκεκριμένη θεματολογία αισθάνεστε τραγικά δικαιωμένοι;
-Δυστυχώς έτσι είναι. Πιστέψτε με, δεν θα θέλαμε καθόλου να δικαιωθούμε με αυτήν την έννοια. Το έργο έχει ηχηρούς, πανανθρώπινους και διαχρονικούς συμβολισμούς από μόνο του, με αποτέλεσμα να είναι δυνατό όποτε και όπου κι αν παιχτεί. Δεν χρειαζόταν να το βλέπουμε να διαδραματίζεται έτσι, μπροστά στα μάτια μας. Όλο αυτό που γίνεται τώρα μόνο λύπη μάς προξενεί. Βέβαια το έργο κρύβει και ελπίδα, όχι μόνο απελπισία, διότι οι άνθρωποι απεγκλωβίζονται, ο θάνατος σταματάει και μένει μόνο η προειδοποίηση ότι όλο αυτό μπορεί να ξανάρθει. Το φάρμακο είναι η μνήμη, γιατί οι άνθρωποι ξεχνούν.
*Ο κόσμος ολόκληρος μετατρέπεται στο Οράν;
-Ο κόσμος όλος έχει μετατραπεί ήδη σε Οράν. Και μάλιστα η διασκευή του έργου και η σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη δεν ονομάζει την πόλη Οράν, διότι θέλουμε να δείξουμε πως το Οράν θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε πόλη του κόσμου. Άλλη μια τραγική ειρωνεία της επιλογής μας.
*Τους ήρωες της «Πανούκλας» τους κατατρώει ο φόβος της επανεμφάνισης της αρρώστιας, πιστεύετε ότι θα συμβεί το ίδιο και μ’ εμάς;
-Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα αντιδράσουμε μετά. Προφανώς θα εξαρτηθεί από το μέγεθος της καταστροφής και των απωλειών. Η Ιταλία, ας πούμε, δεν ξέρω πώς θα κλείσει τις πληγές της. Πάντως οι άνθρωποι έχουν την τάση και θέλουν να αφήνουν πίσω τους τις συμφορές για να συνεχίσουν να ζούνε. Δεν γίνεται αλλιώς. Όπως λέει όμως και ο ρόλος που ερμηνεύω, ο γιατρός Ριέ, στο τέλος του έργου «Η πανούκλα είχε υποχωρήσει, αλλά στον πόλεμο με την πανούκλα δεν υπάρχει τελειωτική νίκη… Όλος αυτός ο κόσμος που γλεντάει αγνοεί πως ο βάκιλος της πανούκλας δεν πεθαίνει ούτε χάνεται ποτέ πραγματικά». Πολλαπλά νοήματα, πολλαπλές ερμηνείες...
*Θα βγούμε σοφότεροι απ’ αυτήν την περιπέτεια;
-Θα ήθελα να το ελπίζω. Δεν το βλέπω όμως. Εδώ δεν λειτουργούμε σοφά τώρα που ο κίνδυνος είναι δίπλα μας. Αντί να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών περιφέρουμε τον ωχαδερφισμό μας και την ψευτομαγκιά μας δημιουργώντας μόνο κακό στους εαυτούς μας και στους άλλους.
*Το ήδη «χτυπημένο» από την κρίση θέατρο θα καταφέρει να… ανανήψει από τον πυρετό του κορονοϊού;
-Όλη η οικονομία θα περάσει μια νέα κρίση. Το θέατρο, όπως είπες, είναι εδώ και πολλά χρόνια «χτυπημένο». Αλλά έχουμε μάθει. Έχουμε μάθει να επιβιώνουμε μέσα από συμπληγάδες και αν έχουμε την υγεία μας θα τα καταφέρουμε και τώρα. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια.
«Πού να φανταστούμε πριν έναν χρόνο που κάναμε στο υπουργείο αίτηση για επιχορήγηση με το έργο «Η Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ, ότι όταν έρθει η ώρα των προβών το έργο θα γινόταν τραγικά επίκαιρο όσον αφορά στο θέμα της αρρώστιας και της περιγραφή του φόβου που πέφτει πάνω στην πόλη της αφήγησης (οι συμβολικές διαστάσεις του έργου δυστυχώς είναι δίπλα μας συχνότερα)» έγραφε ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης στο Facebook πριν από λίγες μέρες για την επιλογή της «Πανούκλας» του Καμύ. Συνέχιζε δε γράφοντας ότι «Είναι περίεργο να δουλεύεις κάτι στο θέατρο και να το ζεις δίπλα σου τόσο έντονα. Το έργο για μας -έτσι θέλουμε να το βλέπουμε- στο τέλος επιτρέπει μια αισιόδοξη ματιά στα πράγματα. Δεν ξέρω αν τελικά θα ανέβει στην προγραμματισμένη ημερομηνία η παράσταση, αν θα έχει ή δε θα έχει κόσμο, αν θα αρέσει ή δεν θα αρέσει, αλλά η εμπειρία μας συγκλονίζει. Το μόνο που εύχομαι είναι όλα να τελειώσουν γρήγορα με την τωρινή μας περιπέτεια, ενώ η «Πανούκλα» του Καμύ να διαβάζεται και να παίζεται πάντα ως μοχλός άσκησης της παγκόσμιας μνήμης...» με την παραπάνω ανάρτηση να συνοδεύεται με τη φωτογραφία του θεατρικού κειμένου, όπως δόθηκε στους ηθοποιούς της παράστασης.
