Εμπόδια στη Θέμιδα

ΕΝΣΗΜΟ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΒΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ * Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ ΒΑΛΠΕΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

Ομόθυμη και ομόφωνη ήταν η αντίδραση των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας, αλλά και των πανελλήνιων οργάνων των δικηγόρων, στην τροπολογία για το δικαστικό ένσημο, στις αναγνωριστικές αγωγές του

Πολυμελούς Πρωτοδικείου.
Νέο εισπρακτικό μέτρο σε βάρος των πολιτών, που προσφεύγουν στη δικαιοσύνη ή μέτρο για την αντιμετώπιση της δικομανίας των πολιτών, όπως ισχυρίστηκε ο εμπνευστής της τροπολογίας, βουλευτής Κοζάνης, κ. Ευστ. Κωνσταντινίδης, η οποία έγινε αποδεκτή από τον Υπουργό Δικαιοσύνης και εν τέλει ψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία. Τρία χρόνια μετά την κατάργησή του, το 2016, το δικαστικό ένσημο επανήλθε «αναίτια και αιφνίδια» δηλώνει σε συνέντευξή της στην «Ε» η Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας κα Νικολέττα Μπασδέκη, σημειώνοντας πως αυτό «θέτει σε αμφισβήτηση την καθαρή σχέση μας με τον αρμόδιο πολιτικό φορέα της Δικαιοσύνης». Ενώ εμφανίζεται κατά της υποχρεωτικότητας της διαμεσολάβησης, καθώς πιστεύει ότι έτσι «θα απαξιωθεί ο ίδιος ο θεσμός, διότι αντί να προτιμάται ελεύθερα, θα επιβάλλεται στους πολίτες».Ο διάλογος με την πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας:
* Κυρία Μπασδέκη, ποιες είναι οι επιπτώσεις από την υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές του Πολυμελούς για τους πολίτες και γιατί δεν θα αποτελέσει φρένο στη δικομανία των Ελλήνων;
-«Οργή και απογοήτευση προκαλεί στους μαχόμενους δικηγόρους η αιτιολογία της τροπολογίας για την επαναφορά του δικαστικού ενσήμου και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Η θέση της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων έχει εκφραστεί από το 2012 και είναι σταθερή έναντι της άλωσης του νομικού συστήματος με αντισυνταγματικές ρυθμίσεις, όπως αυτή της θέσπισης του δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές.
Ο πολίτης όταν ζητά την αναγνώριση ενός δικαιώματος δεν μπορεί να επιβαρύνεται με ποσά που θα τον αποτρέπουν να ζητά την ανάλογη και αντίστοιχη δικαστική προστασία.
Η διάταξη αυτή μετά την πίεση του δικηγορικού σώματος εν τέλει αποσύρθηκε το 2016 και επανήλθαμε στη νομιμότητα.
Αναίτια και αιφνίδια και με αναδρομική ισχύ, χωρίς διαβούλευση και χρόνο αντίδρασης επιβλήθηκε με την πρόσφατη τροπολογία, που θέτει σε αμφισβήτηση την καθαρή σχέση μας με τον αρμόδιο πολιτικό φορέα της Δικαιοσύνης, καθώς από την αρχή της συνεργασίας με τον νέο Υπουργό επιδείξαμε πνεύμα και διάθεση συνεργασίας και αλληλοκατανόησης.
Η εμπειρία μάς έχει δείξει ότι φρένο στην εισαγωγή δικογράφων δεν αποτέλεσαν οι επεμβάσεις στη νομοθεσία, όσο η οικονομική δυσπραγία των πολιτών για αποτελεσματική δικαστική προστασία. Η συγκεκριμένη διάταξη δημιουργεί προβλήματα, αλλά και αδιέξοδα στην πρόσβαση του πολίτη στη Δικαιοσύνη.
Και συγκεκριμενοποιώ με ένα πολύ απλό παράδειγμα. Η συζήτηση μιας αγωγής στο Πολυμελές Πρωτοδικείο, μετά την ψήφιση της τροπολογίας, ξεκινάει με ένα κόστος 2.750 ευρώ, που ισχύει αναδρομικά (πώς θα εξηγήσουμε στον πολίτη αυτό το κόστος;). Αυτού του είδους τα νομοθετήματα επιτρέπουν την απρόσκοπτη πρόσβαση στη δικαιοσύνη ή δημιουργούν ανασφάλεια δικαίου και έχουν μόνο εισπρακτικό χαρακτήρα;».
* Θεωρείτε ότι ενόψει και της ψήφισης του νέου πλαισίου της διαμεσολάβησης, η συγκεκριμένη διάταξη για το δικαστικό ένσημο ενθαρρύνει τους πολίτες για επίλυση των υποθέσεων εκτός των δικαστικών αιθουσών και γι’ αυτό επιβλήθηκε ή εξυπηρετεί άλλο σκοπό;
-«Η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, αλλά και ο Δικηγορικός Σύλλογος Λάρισας, έχουν ταχθεί κατά της υποχρεωτικότητας της διαμεσολάβησης.
Κόντρα στη βούληση των θεσμικών οργάνων των δικηγόρων, ο ψηφισθείς νόμος επιβάλλει την υποχρεωτικότητα αυτής.
Δεν θέλω όμως να πιστέψω ότι ενώ δομείται ένας εναλλακτικός τρόπος επίλυσης διαφορών, πρέπει να λειτουργεί σε βάρος των πολιτών που επιλέγουν τη δικαστική τους προστασία.
Η διαμεσολάβηση ως νέος θεσμός εναλλακτικής επίλυσης των διαφορών, έχει ήδη επιβληθεί στο δικονομικό μας σύστημα. Στόχος είναι η ενίσχυση της κουλτούρας της αλληλοκατανόησης που πρέπει να διέπει τα ενδιαφερόμενα μέρη.
Αν ο στόχος της διάταξης αυτής είναι να αποφεύγουν οι πολίτες να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη, είναι σφάλμα και θα οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα.
Ο πολίτης πρέπει να ενθαρρύνεται και όχι να πειθαναγκάζεται να προσφεύγει σε εναλλακτικούς τρόπους επίλυσης διαφορών.
Η διάταξη αυτή αποδομεί τη δικαιοσύνη, την καθιστά απρόσφορη για τους πολίτες και δεν ευνοεί την κουλτούρα της συνεννόησης, τα δε κακά αποτελέσματα θα είναι ορατά σε όλους τους εμπλεκόμενους στο άμεσο μέλλον.
Θα απαξιωθεί ο ίδιος ο θεσμός, διότι αντί να προτιμάται ελεύθερα, επιβάλλεται στους πολίτες υποχρεωτικά.
Όμως ακόμα και σ’ αυτόν τον νόμο παρεισφρήσανε άλογες ρυθμίσεις, που καθιστούν τον δικηγόρο διαφημιστή της διαμεσολάβησης και χαρτοσυλλέκτη, αντί για συλλειτουργό της δικαιοσύνης και πολύ φοβάμαι ότι εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα που θα οδηγήσουν στη μη αποδοχή της διαμεσολάβησης και από τους πολίτες.
Άλλο ενθάρρυνση της διαμεσολάβησης και άλλο εξαναγκασμός σε διαμεσολάβηση.
Η με ποινή απαραδέκτου της κατάθεσης του δικογράφου, έγγραφη ενημέρωση του πολίτη για τη διαμεσολάβηση σε όλες τι υποθέσεις (δεκτικές διάθεσης) και κατάθεση του εγγράφου αυτού στη γραμματεία του δικαστηρίου, αμφισβητεί τον δικηγόρο και δημιουργεί μια πρόσθετη γραφειοκρατική διαδικασία του δικηγόρου».
ΛΕΝΑ ΚΙΣΣΑΒΟΥ