Η κ. Γερασιμίδου που σήμερα και αύριο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ανάκτορο στην Ανω Τούμπα» στο θέατρο «Κώστας Τσιάνος», μιλάει στη συνέντευξή της για τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους νεοέλληνες που στην ανάγκη τους να χτίσουν το δικό τους σπίτι χάνουν όλες τις χαρές της ζωής, αλλά και για τη σχέση της με την κόρη της, Αγγελική Ξένου, που σκηνοθετεί την παράσταση. Μεταξύ άλλων, αναφέρεται και στους ισχυρούς δεσμούς που τη συνδέουν με τη Λάρισα και το Θεσσαλικό Θέατρο, λέγοντας χαρακτηριστικά «Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο αγάπησα τον κόσμο στη Λάρισα, πόσο με αγάπησαν και πόσο καλό μου έκανε και στη σταδιοδρομία μου το Θεσσαλικό Θέατρο, που έγινε η αφορμή για να αρχίσω να δουλεύω αργότερα στην Αθήνα».
*Κυρία Γερασιμίδου, πρωταγωνιστείτε στο θεατρικό έργο «Το ανάκτορο στην Άνω Τούμπα» που οι Λαρισαίοι θα έχουν την ευκαιρία να δούνε σε δύο παραστάσεις. Θέλετε να μας μιλήσετε για την ηρωίδα και το έργο;
-Το έργο είναι του πολυβραβευμένου και εξαιρετικού συγγραφέα Παναγιώτη Μέντη. Ο μονόλογος γράφτηκε τον Γενάρη του '18 μετά από μία συνάντηση που είχαμε σε μια άλλη παράσταση, εκεί κεντρίστηκε το ενδιαφέρον του να γράψει κάτι για μένα. Ετσι προέκυψε αυτός ο ωραίος μονόλογος, που τον σκηνοθέτησε η Αγγελική Ξένου με μια ματιά πιο νεανική, χωρίς να σημαίνει αυτό μοντερνιές, δηθενιές και σκηνοθετίλες. Δούλεψε πάνω στο έργο, κάναμε τις πρόβες μας και σιγά-σιγά λάτρεψα κι εγώ το έργο.
Πρόκειται για μια γυναίκα που ανήκει στην τρίτη γενιά μεταναστών, μεταναστών της μετεμφυλιακής εποχής, τα γνωστά κύματα προς τη Γερμανία, το Βέλγιο και αλλού.
Οι παππούδες της ήρθαν πρόσφυγες, οι γονείς της πήγαν μετανάστες και μετανάστρια κι αυτή γνώρισε τον άντρα της. Είναι μόνη πια στο "ανάκτορο" για το οποίο δουλεύανε μια ζωή και για το οποίο ξοδεύτηκαν οικονομίες και τα όνειρα ολόκληρων ζωών. Στην παράσταση οι θεατές γελάνε, συγκινούνται, αλλά ταυτίζονται κιόλας... Εμείς προσπαθούμε να το αποδώσουμε όσο γίνεται πιο λιτά και να αφήσουμε τον θεατή να προβληματιστεί.
*Κάποτε έφευγαν από την Ελλάδα μετανάστες, τώρα τους δέχεται...
-Σε κάποιο και πολύ συγκινητικό σημείο του μονολόγου, το παραλληλίζει. Βλέπει στην τηλεόραση, στις αφιλότιμες ειδήσεις -όπως τις λέει- αυτό το κύμα ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται. Ο θεατής μπορεί να κάνει τις δικές του αναφορές σε πολλά άλλα πράγματα και να κάνει και τις εκτιμήσεις του τις πολιτικές αλλά αυτό το αφήνουμε στην κρίση του.
*Το διαχρονικό όνειρο του Ελληνα είναι ένα «κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι του τελικά;
-Αυτό είναι θεμιτό. Ομως το παραπέρα -αν το προεκτείνουμε- είναι το όνειρο να μοιάσουμε λίγο και εμείς με τους πλούσιους: να κτίσουμε τον έναν όροφο για το αγόρι, να χτίσουμε και τον άλλο για το κορίτσι και αυτά όταν μεγαλώσουν να κάνουν τα ίδια για τα δικά τους παιδιά για να τα προικίσουν, όπως το λέει και η πρωταγωνίστρια. Ολο αυτό είναι κάτι πολύ οδυνηρό να περνάει η ζωή σου και να μην μπορείς να χαρείς ούτε τις πιο απλές και όμορφες στιγμές. Δεν έχεις παρέες, δεν ανοίγεις το σπίτι σου να κάνεις ένα τραπέζι όπως έκαναν παλιά οι φτωχοί άνθρωποι, και φεύγει έτσι η ζωή. Ετσι έφυγε η ζωή της Αγάπης, της πρωταγωνίστριας, αλλά η Αγάπη στο τέλος κάνει την ανατροπή.
*Πόσο εύκολο ή... δύσκολο είναι να σας σκηνοθετεί η κόρη σας;
-Στο θέατρο και στη δουλειά είμαστε συνάδελφοι. Ολη η οικογένεια παλεύουμε για ένα σκοπό, φτιάξαμε αυτό το θεατράκι μόνοι μας, δεν είναι δικό μας, είναι με ενοίκιο, αλλά το φτιάξαμε εξ ολοκλήρου από την αρχή αφού ήταν συνεργείο αυτοκινήτων. Εγώ έκανα ένα μικρό διάλειμμα το καλοκαίρι στο Θέατρο «Άλσος» σε μία πάρα πολύ καλή δουλειά, αλλά το έκανα καθαρά για οικονομικούς λόγους, που δεν ήταν βέβαια κάποια σπουδαία ποσά αλλά εμάς μας βοηθάνε. Δουλεύουμε όλη μέρα γι’ αυτό... Εμείς είμαστε στον καθαρισμό, εμείς είμαστε παντού. Η κόρη μας τελείωσε την πολύ σπουδαία σχολή του Κιμούλη, που δεν υπάρχει πια και είναι η τρίτη της σκηνοθεσία στο θέατρο με πολύ θετικές κριτικές. Δεν «χαϊδεύουμε» η μία την άλλη... Η αλήθεια είναι ότι είναι αυστηρούτσικη και εγώ πολύ πειθαρχημένη.
ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Ο ΣΥΡΙΖΑ
*Λίγες μέρες πριν συμπληρώθηκαν 100 ημέρες διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Πώς τις κρίνετε εσείς, δεδομένης της έντονης αισιοδοξίας που τις συνοδεύει...
-Πρόκειται για την αισιοδοξία που έχουν οι άνθρωποι που ψηφίζουν μία το ένα κόμμα μία το άλλο και που την έχουν πολλή ανάγκη. Ολη αυτή η αισιοδοξία είναι χτισμένη πάνω στην άμμο. Ποια είναι η διαφορά; Εξυπηρετείται πάλι η Ευρωπαϊκή Ένωση, εξυπηρετείται το κεφάλαιο, ψηφίζουν νομοσχέδια που καταργούν ένα σωρό δικαιώματα των εργαζομένων... Ο απλός Λαός τι έχει πάρει τις εκατό αυτές ημέρες; Τίποτα απολύτως. Είχαν μία ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει σε σχέση με τη δυσφήμηση της Αριστεράς που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι ελπίδες αυτές είναι φρούδες.
*Δυσφήμηση της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ;
-Φυσικά και είναι δυσφήμηση της Αριστεράς. H Αριστερά ανέκαθεν είχε άλλη ρότα, δεν είχε να εξυπηρετεί τις επιθυμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εν γένει του καπιταλισμού.
*Κάτι ίσως που ο πολύς κόσμος δεν ξέρει είναι οι στενές σχέσεις σας με τη Λάρισα, από τις απαρχές ακόμη του Θεσσαλικού Θεάτρου...
-Η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ ισχυρούς δεσμούς με τη Λάρισα και δεν το λέω για να καλοπιάσω κανέναν, οι παλιοί το θυμούνται. Εχω υπάρξει μέλος του Θεσσαλικού Θεάτρου πριν γίνει ΔΗΠΕΘΕ, στις πολύ δύσκολες εποχές, με την Άννα Βαγενά, τον Κώστα Τσιάνο και τον Διαγόρα Χρονόπουλο. Θυμάμαι ότι πηγαίναμε στις παραστάσεις στα διάφορα χωριά με ένα αυτοκίνητο, οι πόρτες του οποίου ήταν δεμένες με σχοινιά για να μην ανοίγουν στις στροφές. Ομως υπήρχε ένα δίκαιο σύστημα πληρωμών, είχαμε όλοι ισομισθία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο αγάπησα τον κόσμο στη Λάρισα, πόσο με αγάπησαν και πόσο καλό μου έκανε και στη σταδιοδρομία μου το Θεσσαλικό Θέατρο, που έγινε η αφορμή για να αρχίσω να δουλεύω αργότερα στην Αθήνα.
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
