Τα εγκλήματά τους φριχτά και δυστυχώς ακόμη και σήμερα επιζήσαντες ζουν με αυτό το φορτίο. Σκληρές εικόνες και βιώματα που ο χρόνος δεν έχει απαλύνει. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του 88χρονου σήμερα Νίκου Θεριμιώτη, που εκτέλεσαν τον πατέρα του, Κωνσταντίνο Θεριμιώτη, μπροστά στα μάτια του, όταν εκείνος ήταν μόλις 12 ετών. Ο κύριος Νίκος, όμως, είναι πια ήρεμος. Μόλις λίγες μέρες πριν, στη Γιάννουλη, ανεγέρθη το μνημείο των πεσόντων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας του. Το περίμενε χρόνια και τώρα πια, που έγινε και αυτό, γαλήνεψε η ψυχή του.
Καθισμένος κάτω από τον παχύ ίσκιο της κληματαριάς του ο 88χρονος Νίκος Θεριμιώτης απολαμβάνει τον καφέ του και προσπαθεί να βάλει σε σειρά τις μνήμες του, για να μας αφηγηθεί τα γεγονότα εκείνου του πρωινού της 14ης Σεπτεμβρίου, που στοίχισαν τη ζωή του πατέρα του.
Ανάμεσα στις πολυκατοικίες, η παλιά πλίνθινη μονοκατοικία του κυρίου Νίκου ξεχωρίζει με τους φρεσκοασβεστωμένους τοίχους και τους βασιλικούς που μοσχοβολάνε σε όλη τη γειτονιά. Το αγαπάει πολύ αυτό το σπίτι ο κυρ Νίκος. Είναι το σπίτι όπου μεγάλωσε, όπου ορφάνεψε, όπου πείνασε, όπου έφτιαξε τη δική του οικογένεια. Οι τοίχοι του είναι ποτισμένοι με πόνο, δάκρυα αλλά και γέλια. Για τον λόγο αυτό όταν του πρότειναν να το δώσει αντιπαροχή εκείνος δεν το σκέφτηκε στιγμή. «Δεν πάω εγώ να ζήσω σε τσιμεντένια κλουβιά με σιδεριές. Εδώ έχω τα ζαρζαβάτια μου, τα φρούτα μου, τις κοτούλες μου. Εδώ αναπνέω» θα πει στο ξεκίνημα της κουβέντας μας.
Ξέρει όμως ότι δεν ήρθα για να συζητήσουμε για το σπίτι, αν και καταλαβαίνω ότι θα το προτιμούσε. Η «συννεφιά» στο βλέμμα του δείχνει τη δυσκολία του να πάει πίσω στον χρόνο και να θυμηθεί καταστάσεις, που μια ζωή ολάκερη πάλεψε να ξεπεράσει.
«Ήταν δύσκολες εποχές εκείνες. Πείνα και κακουχίες. Ζούσαμε σε αυτό το σπίτι 5 νοματαίοι. Η μάνα, ο πατέρας, εγώ, η μεγαλύτερη αδερφή μου η Βαγγελιώ και η μικρότερη η Δέσπω. Την ημέρα που έγινε το κακό εγώ είχα πάει στο περιβόλι που είχαμε με τον πατέρα μου στην περιοχή Μπάρα, Μόγια, Κιόσκι εδώ στη Γιάννουλη. Βράδιασε όμως και πέσαμε να κοιμηθούμε πλάι στο μαγκανοπήγαδο, κάτω από μια μεγάλη καρυδιά. Μπορεί να ήμουν παιδί, αλλά καιρό πριν την εκτέλεση του πατέρα μου είχα καταλάβει ότι κάτι γινόταν στο χωράφι μας. Υπήρχε δίπλα από το μαγκανοπήγαδο ένας τεράστιος λάκκος, τον οποίο ο πατέρας μου κάλυπτε με χώμα και κλαδιά και μέσα έκρυβε σιτάρι. Τότε δεν ήξερα, μετά έμαθα. Εκείνο το πρωινό λοιπόν, μόλις που είχε αρχίσει να χαράζει, ξύπνησα από ομοβροντία όπλων. Όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα τον πατέρα μου ξαπλωμένο κατάχαμα, περικυκλωμένο από Γερμανούς στρατιώτες. Άρχισα να φωνάζω και να βρίζω γιατί τον σκότωσαν και έτρεξα πλάι του. Ποτάμι το αίμα. Τον είχαν πυροβολήσει στο κεφάλι, στην καρδιά, στα χέρια και στα πόδια. Τότε ένας Γερμανός, που γνώριζε ελληνικά, μου είπε ότι δεν υπάκουσε και ότι βοηθούσε με τρόφιμα τους αγωνιστές του ΕΑΜ. Με το όπλο στραμμένο στην πλευρά μου με γύρισαν στο σπίτι όπου έπρεπε να πω τα νέα στη μάνα μου Ζαχάρω και τις αδελφές μου. Μετά ζέψαμε το άλογο για να πάμε να πάρουμε τον νεκρό μας για να τον θάψουμε. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 1944» αφηγείται ο κύριος Νίκος.
Όπως λέει, αμέσως μετά την εκτέλεση του πατέρα του έμαθε ότι το χωράφι του ήταν ο τόπος που γίνονταν οι συνεδριάσεις των αγωνιστών του ΕΑΜ, ο πατέρας του είχε ειδικές κρυψώνες για τα τρόφιμα και όταν συγκέντρωνε ικανό αριθμό με μεγάλη προσοχή τα φόρτωνε στα δύο άλογα που είχε και τα μετέφερε στο διπλανό χωριό, στα Δένδρα, όπου τα παρέδιδε σε ομάδα του ΕΑΜ. Έτσι θα γινόταν και εκείνη τη μοιραία μέρα, αλλά προδόθηκε ο τόπος στους Γερμανούς και περικύκλωσαν το χωράφι.
Από εκείνη τη μέρα ο κύριος Νίκος ήταν ο προστάτης της οικογένειας, παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις ένα παιδί 12 ετών. Έτσι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο για να μπορέσει να εξασφαλίσει φαγητό για την οικογένεια. Ένας τενεκές στάρι που έπαιρνε ως αμοιβή για τη δουλειά του τσοπάνου, ήταν σπουδαία υπόθεση εκείνα τα χρόνια. Κάποια στιγμή διακόπτει την αφήγησή του και μου δείχνει τα δύο του δάχτυλα που δεν κλείνουν «Πείναγα και απέναντί μου Γερμανοί στρατιώτες έτρωγαν καρπούζι, μόλις πέταξαν την καρπουζόφλουδα έσκυψα να την πάρω και με πυροβόλησαν στα δάχτυλα. Αυτοί ήταν οι Γερμανοί» λέει.
Όμως ο κ. Νίκος τα κατάφερε καλά στη ζωή του. Έκανε οικογένεια και μάλιστα έδωσε το όνομα του πατέρα του στα δύο από τα τρία του παιδιά, την πρωτότοκη κόρη Κωνσταντίνα και το στερνοπούλι του Κωνσταντίνο.
Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Η αναγνώριση της δράσης του αγωνιστή πατέρα του ήταν σπουδαία υπόθεση για όλη την οικογένεια. Η κοινότητα της Γιάννουλης κάθε Σεπτέμβρη τιμά τη μνήμη του Κωνσταντίνου Θεριμιώτη μαζί με τα τρία παλικάρια που εκτελέσθηκαν από τους Γερμανούς Απόστολο Κων. Αβδιμιώτη 17 ετών, Μιχαήλ Σωτ. Κουλουψούζη 29 ετών, Χρήστο Κλεοβ. Μιχαλακίδη 24 ετών, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στην Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανών με την κατηγορία ότι τους βρήκαν με προκηρύξεις του ΕΑΜ. Υπάρχει δρόμος στη Γιάννουλη με το όνομά του και ο τάφος του μεταφέρθηκε στο μνημείο Εθνικής Αντίστασης που βρίσκεται μέσα στο νεκροταφείο της Γιάννουλης. Η αναγνώριση της δράσης και προσφοράς του στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές ήρθε το 1996.
Της Νατάσας Πολυγένη
