Ο Κωνσταντίνος Χονδρούλης είναι ένας 18χρονος που επέλεξε να μην δώσει Πανελλήνιες εξετάσεις. Δεν το έκανε γιατί είναι φυγόπονος. Το αντίθετο μάλιστα. Έκρινε πως η ύλη στην οποία θα διαγωνιζόταν είναι περιορισμένη, οι ώρες που θα εξεταζόταν λίγες και γενικά το σύστημα με το οποίο κρίνονται οι μαθητές ανεπαρκές.
Από τα χρόνια του Γυμνασίου άρχισε να ασχολείται με ρητορική, διαγωνισμούς και προσομοιώσεις ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και ΟΗΕ. Βρέθηκε σε κέντρο για χαρισματικά παιδιά στη Θεσσαλονίκη, όπου άρχισε να σκέφτεται διαφορετικά. Ερωτεύτηκε τον λόγο. Ανακάλυψε πως του αρέσει ό,τι έχει σχέση μ’ αυτόν. Δέχθηκε δελεαστικές προτάσεις να συνεχίσει την εκπαίδευσή του σε μεγαλύτερες πόλεις, αλλά αποφάσισε να μείνει στη Λάρισα και συγκεκριμένα στα εκπαιδευτήρια Μπακογιάννη.
Κάποια στιγμή είπε να ασχοληθεί με το θέμα των Πανελληνίων. Στην πορεία όμως κατάλαβε πως ο τρόπος εξέτασης και το σύστημα γενικότερα είναι πολύ τυποποιημένα. Τον συναντάμε έξω από το Δικαστικό Μέγαρο Λάρισας. Όχι τυχαία, καθώς θέλει να σπουδάσει Νομική. «Κατάλαβα πως αυτό που θα συναντούσα στο πανεπιστήμιο, αργότερα δεν θα μου προσέφερε ό,τι θα ήθελα στον τομέα της Νομικής» μας είπε κι έτσι κατευθύνθηκε μέσω του Βρετανικού Συμβουλίου στο Λιντς στο οποίο θα κάνει το προπτυχιακό του.
Αφού λοιπόν διεκπεραίωσε μια σειρά από ζητήματα, τον δέχθηκαν χωρίς τους βαθμούς των πανελλαδικών εξετάσεων. Σκεφτήκαμε «πονηρά» αφού ως γιος τραπεζικών υπαλλήλων, του Χρήστου και της Εύης, θεωρήσαμε πως ίσως έχει χρήματα για τέτοιο άλμα στο εξωτερικό, εν αντιθέσει με τους λοιπούς. Μα η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
«Ο επιλέγων το εξωτερικό έχει μια μεγάλη οικονομική δυνατότητα. Αυτό λέγεται φοιτητικό δάνειο που είναι μια επιχορήγηση της βρετανικής κυβέρνησης, η οποία σου χρηματοδοτεί το σύνολο των διδάκτρων στο πανεπιστήμιο και αρχίζεις να αποπληρώνεις όταν το εισόδημά σου ξεπεράσει το ποσό των 25.000 λιρών και μόνο από τη διαφορά του εισοδήματος από το ποσό αυτό και πάνω. Α, και σε 25 χρόνια παραγράφεται».
Δηλαδή για να το κάνουμε πιο κατανοητό. Σου βρίσκει δουλειά το πανεπιστήμιο, και αν οι ετήσιες απολαβές σου ξεπερνάνε τις 25.000 λίρες τον χρόνο, τότε μόνο αρχίζεις να αποπληρώνεις το δάνειο, ενώ σταματάς ό,τι και να γίνει περίπου στα 50 σου έτη.
«Έτσι ακριβώς» λέει ο Κωνσταντίνος «μπορεί η εικόνα του δανείου να σε τρομάζει στην αρχή, αλλά το πανεπιστήμιο εκεί επενδύει στη γνώση και στις ικανότητές σου».
Τα έψαξε όλα μόνος του διότι στη Λάρισα -λέει χαρακτηριστικά- πως δεν υπάρχει κάποιο πλαίσιο υποστήριξης. Το σύνολο της υποστήριξης προήλθε από το Βρετανικό Συμβούλιο στη Θεσσαλονίκη.
Από μικρή ηλικία ήθελε να δει τον τρόπο ζωής στο εξωτερικό. Οι «σειρήνες» από την Ελλάδα ήταν πολλές. Φίλοι, συγγενείς, καθηγητές, συμμαθητές. Εκείνος όμως έκλεισε τα αυτιά του «Αναρωτήθηκα: Επιλέγεις με βάση αυτό που είναι καλύτερο ή αυτό που επιλέγουν οι περισσότεροι; Όταν μου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξω κάτι που είναι καλύτερο, επιλέγω αυτό. Για μένα αυτή η λογική με καθοδήγησε. Υπήρχαν πιέσεις αλλά καλοπροαίρετες. Αναρωτιόταν γιατί έκανα τόση δουλειά και να μην δώσω πανελλήνιες εξετάσεις. Όμως για να φέρουμε εδώ τα θετικά από το εξωτερικό κάποιος πρέπει να πάει εκεί».
Έτσι ο 18χρονος Κωνσταντίνος Χονδρούλης επέλεξε να βάλει την τσάντα στον ώμο του και να φύγει. Θα βρεθεί στη Νομική σχολή αλλά σύμφωνα με τον ίδιο «Η νομική δεν είναι σχολή αλλά πόρτα που σου ανοίγει ένα εύρος δυνατοτήτων που μπορείς να επιλέξεις».
Σκέφτεται να ξεκινήσει με την κλασική δικηγορία που έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όμως μετά θα έχει να επιλέξει από μια μεγάλη γκάμα. Διεθνείς σχέσεις, χρηματοοικονομικά, πολιτική. Σε καμία περίπτωση δεν θέλει να περιοριστεί σε κάτι στάσιμο. Εταιρικό δίκαιο, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ποινικό, διεθνείς σχέσεις.
Αν δεις φωτογραφίες από εκδηλώσεις θα καταλάβεις ποιος είναι. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, επιλέγει το ντύσιμο που αρμόζει σε κάθε περίσταση. Σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Γι’ αυτό και όλοι πλέον σέβονται τον Κωνσταντίνο για τις επιλογές του.
«Ο νέος πρέπει να φύγει κάποια στιγμή έξω για να πάρει το βάπτισμα του πυρός» λέει και κλείνει το μάτι φεύγοντας… Κάτι ξέρει παραπάνω.
Του Κώστα Γκιάστα
