Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών; Ολες κρύβουν ένα κομμάτι από την ψυχή του φωτογράφου. Ετσι λέει στην «Ε» ο Δημήτρης Γκουσγκούνης, τρίτης γενιάς φωτογράφος στο φωτογραφείο που δημιούργησε ο παππούς του. Ο παππούς του Δημήτρη, Δημήτρης Γκουσγκούνης κι αυτός, είχε ανοίξει το φωτογραφείο του στα 1955 στο ίδιο ακριβώς σημείο που είναι και σήμερα, επί της Μεγάλου Αλέξανδρου 29 δηλαδή. Ο Δημήτρης μάς μίλησε για το πόσο έχει αλλάξει η φωτογραφία κατά το πέρασμα των χρόνων, και μέσω των φωτογραφιών τού παππού του και του πατέρα του ταξιδέψαμε σε μια άλλη Λάρισα που αν και απέχουμε μόλις 60 χρόνια φαντάζει τόσο μακρινή…
Αρχικά ο Δημήτρης έκανε μία ιστορική αναδρομή σημειώνοντας «Ο παππούς μου άνοιξε το φωτογραφείο σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, Μεγάλου Αλεξάνδρου 29, το 1955. Την επιχείρηση την ξεκίνησε ο παππούς μου αποκλειστικά ως καλλιτεχνικό φωτογραφείο, πορτρέτα και εβδομαδιαίες δηλαδή, κι επειδή έμαθε και διάβαζε πολύ καλά το φως, ήξερε πώς να φωτογραφίσει τον εκάστοτε φωτογραφιζόμενο. Ετσι η επιχείρηση αγαπήθηκε από τον κόσμο και σταδιακά ανέβαινε, ώσπου έφτασε στο σημείο λίγο-πολύ να έχει φωτογραφίσει όλη την πόλη. Το 1969 αναλαμβάνει ο πατέρας μου. Κατ’ αρχάς ακολουθεί τη βάση της επιχείρησης που ήταν μόνο οι φωτογραφίσεις, αλλά έπειτα βάζει και το εμπορικό κομμάτι μέσα: πωλήσεις, φιλμ, μηχανές, αναλώσιμα που ήταν στην άνθισή τους. Η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της φωτογραφίας, θυμάμαι, ήταν όταν ήμουν γύρω 10 ετών, είχα διαβάσει τα μαθήματά μου, ήρθα στο μαγαζί και είδα τον πατέρα μου να είναι στον σκοτεινό θάλαμο… Αμέσως μαγεύτηκα από το αμυδρό φως και όλη αυτή τη ”μυσταγωγία” της εμφάνισης των φωτογραφιών, έτσι μου μπήκε το μικρόβιο». Ως παιδί μιας φωτογραφικής οικογένειας του ζητήσαμε να μας μιλήσει για την εξέλιξη της φωτογραφίας, και κατά πόσο έχει βοηθήσει η πρόοδος της τεχνολογίας στη δουλειά του φωτογράφου. «Ο παππούς μου» θα μας πει ο Δημήτρης Γκουσγκούνης «ακόμη και για τον φωτισμό έπρεπε να κάνει διάφορες πατέντες και ιδιοκατασκευές, και σήμερα έχουμε 15 και είκοσι φωτιστικές πηγές για να κάνουμε τη δουλειά που έκαναν τότε με αυτοσχεδιασμούς. Στην εποχή του παππού μου φωτογράφιζαν με πλάκες. Οι πλάκες ήταν ένα διάφανο σώμα δέκα με δώδεκα εκατοστά περίπου, ο φωτογράφος έπρεπε να κάνει δύο κλικ, ένα από τη μία μεριά, γύριζες το σασί, όπως το λέμε εμείς, από την άλλη και έκανες άλλο ένα. Τελειώνοντας τα δύο κλικ πήγαινες στον σκοτεινό θάλαμο, έβγαζες την πλάκα στο σκοτάδι, την έβαζες σε μαύρη σακούλα προσεκτικά να μην μπει φως, να αλλάξεις και να συνεχίσεις με τα άλλα δύο κλικ. Και σήμερα συνάδελφοί μου σε μία κοινωνική εκδήλωση μπορεί να κάνουν και δέκα με δώδεκα χιλιάδες κλικ… Ο πατέρας μου δούλεψε στην εποχή των φιλμ και τώρα είμαστε στην ψηφιακή εποχή με τον υπολογιστή και τα φίλτρα. Πάντως έχω να πω πως ο παππούς μου αν και με μέσα εντελώς υποδεέστερα κατάφερε να βγάλει φωτογραφίες αναλλοίωτες από τον χρόνο…».
Μηχανή του χρόνου ένα φωτογραφικό άλμπουμ κι ακαριαία η εναλλαγή συναισθημάτων που προκαλεί το ξεφύλλισμά του… Ποιος δεν έχει γελάσει βλέποντας τον εαυτό του πριν είκοσι και τριάντα χρόνια. Και ποιος δεν έχει κλάψει βλέποντας πρόσωπα που για πάντα έχουν χαθεί.
Του Θανάση Αραμπατζή
(Φωτ. από το αρχείο του Δημήτρη Γκουσγκούνη)
