Όσα εγκώμια κι αν αρθρώσουμε εμείς για τον μακαριστό πνευματικό μας πατέρα δεν θα είναι αρκετά για να αναδείξουν την πολυτάλαντη, μα κυρίως αγία προσωπικότητά του. Και ίσως άλλοι είναι καταλληλότεροι για να το κάνουν αυτό.
Πλήρης ημερών, πλήρης έργων αγαθών και κόπων ιεραποστολικών, πλήρης χάριτος και θείων ευλογιών, ανήμερα της εορτής του Αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως, στις 9 Νοεμβρίου 2017, αναχώρησε από αυτόν τον κόσμο ο σεβαστός μας πατέρας Ιγνάτιος Μαδενλίδης.
Πέρασε ένας χρόνος και η ενθύμησή του μένει ζωντανή σε όλα τα μέλη της Γ.Ε.Χ.Α. Λαρίσης, αλλά και των φίλων και ακροατών του όχι μόνον στην πατρίδα μας, αλλά και στο μακρινό Κογκό της Αφρικής.
Από τα νεανικά του χρόνια και μέχρι το βαθύ γήρας τον διέκρινε η ολοκληρωτική αφοσίωση στον Χριστό και ο φλογερός πόθος για τη διάδοση του λυτρωτικού μηνύματός του. Ως λαϊκός ιεροκήρυκας περιόδευσε σε πολλά μέρη της Ελλάδος και από το 1961 εργάστηκε συστηματικά στη Μητρόπολή μας. Προσωπικά τον γνώρισα στο κτίριο της Γ.Ε.Χ.Α., ως λαϊκό θεολόγο, το 1962. Την πρώτη σύντομη συνάντησή μας έκλεισε με τα λόγια: «Έλα στη συντροφιά μας και δεν θα χάσεις». Πράγματι, δεν έχασα!
Βρήκα μία ορθόδοξη προσπάθεια με μπροστάρη έναν γεμάτο ζωή και έμπνευση εργάτη του Ευαγγελίου, χαρακτηριστικά που διατήρησε μέχρι το τέλος της αγίας ζωής του.
Κατά τη μακρά παραμονή του στη Λάρισα εργάστηκε ακαταπόνητα, με πίστη, ζήλο και αφοσίωση, με σύστημα απαράμιλλο και μεθοδικό στο κατηχητικό, κηρυκτικό και πνευματικό έργο της Εκκλησίας μας με θαυμαστή απόδοση και πλουσιώτατους καρπούς. Από τα άξια χέρια του πέρασαν τρεις γενιές Χριστιανών, οι οποίες διδάχθηκαν ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού.
Ομολογώ ότι έμενα εντυπωσιασμένος από τις αναρίθμητες ομιλίες του κατά τη Θεία Λειτουργία, σε Εσπερινούς, στο ραδιόφωνο, στην κατασκήνωση και στην αίθουσα της Γ.Ε.Χ.Α. Γοητευτικός ομιλητής! Το πολυπληθές ακροατήριό του το κατακτούσε με την ιδιαίτερη φροντίδα και σημασία που έδινε στην προετοιμασία των κηρυγμάτων του. Πάντοτε ο λόγος του υπήρξε οικοδομητικός, πνευματικός και καθοδηγητικός προς την αλήθεια, τη ζωή και την πίστη.
Κι όταν αργότερα, το 1969, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και στάθηκε μπροστά στο θυσιαστήριο του Θεού, μας συνεπήρε με τη μυσταγωγική τέλεση της Θείας Λειτουργίας και τα ανεπανάληπτα, αφυπνιστικά, θεολογικά και συγχρόνως πρακτικά κηρύγματά του. Πολλές φορές αντιληφθήκαμε να δακρύζει κατά την Αγία Αναφορά, όπως και άλλες φορές, με σπασμένη τη φωνή από συγκίνηση, μας νουθετούσε με τις ομιλίες του. Ως πνευματικός εργάστηκε με επιμέλεια και στάθηκε με πολλή στοργή και πατρική αγάπη δίπλα στις ψυχές που κατέφευγαν στο πετραχήλι του, βοηθώντας ποικιλοτρόπως στα προβλήματά τους. Στη μακρόχρονη συνεργασία μαζί του, διαπίστωνα καθημερινώς ότι ζούσε για τον Χριστό και την Εκκλησία του, μα και για την Ελλάδα. Συχνά επαναλάμβανε στους συνεργάτες του: «Μας χρειάζεται Χριστός και Ελλάδα».
Πολλές φορές οι εμπνεύσεις του μας ξεσήκωναν, μας ενθουσίαζαν και μας κινητοποιούσαν. Μετά από κάποια εορτή για την 25η Μαρτίου έριξε το σύνθημα: «Κανένα σπίτι ελληνικό χωρίς σημαία»! Το σύνθημα έγινε αμέσως πράξη: Οι κυρίες με τις ραπτομηχανές ετοίμασαν εκατοντάδες ελληνικές σημαίες, που ακόμη κυματίζουν στην πόλη μας κατά τις εθνικές εορτές. Και τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους μεταφέροντας το σύνθημα και οι μεγαλύτεροι αφιέρωσαν πολλές ώρες στο περίπτερο που δημιουργήθηκε στην Κεντρική πλατεία για τον λόγο αυτό, ώστε κανένα σπίτι να μη μείνει χωρίς την ελληνική σημαία!
Κάποια άλλη φορά κατέκλυσαν τη Λάρισα μάρτυρες του Ιεχωβά. Ήρθε τρέχοντας στη Γ.Ε.Χ.Α. και σήμανε συναγερμό! Είχε ήδη ετοιμάσει φωτοτυπημένο κείμενο, το οποίο αναφερόταν στις πλάνες τους. Μίλησε στα μεγαλύτερα παιδιά. Κι εκείνα στάθηκαν δίπλα στα τραπεζάκια, που είχαν στήσει οι μάρτυρες του Ιεχωβά και χωρίς να μιλούν, κρατούσαν αφίσες που πληροφορούσαν τον κόσμο για τις αποκλίσεις τους από την αλήθεια. Τους ανάγκασε να μαζέψουν την πραμάτεια τους και να φύγουν...
Μέναμε έκπληκτοι όλοι οι συνεργάτες του από τη σπάνια αντοχή του κατά την εκτέλεση των διαφόρων εργασιών τόσο στη Γ.Ε.Χ.Α. όσο και στην αγαπημένη του κατασκήνωση στη Σκοτίνα. Δούλευε ασταμάτητα κι όταν όλοι μας δηλώναμε κουρασμένοι και αδύναμοι να συνεχίσουμε, εκείνος είχε δυνάμεις και κουράγιο για άλλη τόση εργασία!
Δίκαια χαρακτηρίζεται ο κτήτωρ όλης της κατασκηνώσεως και ειδικά του κομψοτεχνήματός της, του Ιερού Ναού του Αγίου Αποστόλου Βαρνάβα. Κάθε πετραδάκι του Ναού θαρρείς και γράφει επάνω του το όνομά του κι ας μην αναφέρεται αυτό σε καμία από τις αγιογραφίες. Επτά μήνες, μέρα και νύχτα εκεί, μαζί με τους συνεργάτες του επέβλεπε τις εργασίες, διόρθωνε τις κακοτεχνίες, καλλιτεχνούσε με μηδαμινής αξίας υλικά και ιδίας έμπνευσης εργαλεία τα διακοσμητικά διαζώματα του Ναού.
Ο Ναός θεμελιώθηκε τον Νοέμβριο του 1981 και λειτούργησε τον Μάιο του επόμενου έτους. Σαν να έκανε μία πρόβα για την Αφρική, όπου ο Θεός τον κάλεσε να εργαστεί από το 1981 έως το 1997, προσφέροντας τις υπηρεσίες του για τους τρεις μήνες κάθε καλοκαιριού, στο κλιμάκιο της Εξωτερικής Ιεραποστολής της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ», στην Κανάγκα του Κογκό. Κατά την πρώτη του λειτουργία στον Άγιο Βαρνάβα, μας μίλησε για αυτήν την κλήση του Θεού: «Πάω ως εκπρόσωπός σας» είπε στο τεράστιο πλήθος που λειτουργήθηκε στην κατασκήνωση εκείνη την Κυριακή. «Θα είμαι τα χέρια σας, τα πόδια σας, τα μάτια σας. Χωρίς εσάς τίποτε δεν μπορώ να κάνω». Μας συγκλόνισε. Έφυγε κι όπως το είπε, όλοι προσπαθήσαμε, άλλος λίγο, άλλος περισσότερο, να περπατούν τα πόδια του και να είναι γεμάτα τα χέρια του, ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες των Αφρικανών αδελφών του Κυρίου, να λάμπουν τα μάτια του από χαρά για την πρόοδο του Ευαγγελίου, που ξαπλωνόταν «σαν φωτιά σε ξερά χόρτα», όπως έλεγε συχνά.
Στα πολλά χρόνια που κήρυξε τον λόγο του Θεού κέρδισε την εκτίμηση των χιλιάδων Λαρισαίων πιστών που είχαν τη χαρά να τον ακούν και να μη χορταίνουν. Καταξιώθηκε ως ένας υπέροχος ιεροκήρυκας και μοναδικός άνθρωπος της αγάπης και της προσφοράς. Την Κυριακή 5 Απριλίου του 1998 ο π. Ιγνάτιος απήυθυνε το τελευταίο του μήνυμα ως ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης στην αίθουσα της ΓΕΧΑ, αποχαιρετώντας την πόλη που αγάπησε και τον αγάπησε κι αφήνοντας πίσω του τεράστιο κενό, αλλά και ένα μεγαλειώδες πνευματικό έργο, ευχάριστες αναμνήσεις και μόνο φίλους.
Και, κατά την επίσκεψή του στη Λάρισα, ως εκλεγμένος Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής, την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2003, είπε στο τεράστιο πλήθος που κατέκλυσε κάθε σπιθαμή χώρου στο κτίριο της Γ.Ε.Χ.Α., αλλά και έξω από αυτό: «Όπως και τότε, έτσι και τώρα, συνεχίζω να αντλώ δύναμη από τα μάτια σας, συνεχίζω να σας κοιτώ στα μάτια και να εμπνέομαι. Ό,τι πέτυχα εδώ στη Λάρισα, ό,τι πέτυχα εκεί στην Αφρική, το πέτυχα με τη δική σας συμπαράσταση».
Είναι αλήθεια ότι κι εμείς, όπως τότε, έτσι και τώρα, αντλούμε και θα συνεχίσουμε να αντλούμε δυνάμεις από την αγία βιοτή του ανάμεσά μας. Ξέρουμε ότι η ευχή του μας δίνει δύναμη και την αποζητούμε όλοι μας.
Άγιε πατέρα μας πρέσβευε για όλα τα πνευματικά σου παιδιά!
Αιωνία σου η μνήμη!
Αθανάσιος Λ. Τέλιος
