Επί Τουρκοκρατίας διετέλεσε πρόκριτος της Χριστιανικής Κοινότητος της Λάρισας, ενώ μετά από την απελευθέρωση διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας Διονυσίου Γαλάτη (1877-1891). Απεβίωσε σε βαθύ γήρας τον Αύγουστο του 1908 [1].
Λίγους μήνες μετά από την απελευθέρωση της Λάρισας (1881), ένα από τα παιδιά του, ο Νικόλαος Σηλυβρίδης, ίδρυσε ένα μικρό ξυλεμπορικό κατάστημα που βρισκόταν κοντά στη γέφυρα του Πηνειού. Λίγους μήνες αργότερα (Ιούλιος 1883) ο Νικόλαος συνεταιρίστηκε με τον αδελφό του Βασίλειο ιδρύοντας Ομόρρυθμη Μετοχική Εταιρεία υπό την επωνυμία «Αδελφοί Ν. & Β. Σηλυβρίδη» και τον διακριτικό τίτλο «Πηνειός» [2]. «Εν τω καταστήματι τούτο, ευρίσκονται άπαντα τα σιδηρικά και παντός είδους ξυλείας δι’ οικοδομάς, ως και διάφορα εργαλεία, σκεύη και έπιπλα μαγειρικής, πωλούμενα εις λίαν συγκαταβατικάς τιμάς» [3].
Για τον σκοπό αυτό ενοικίασαν στις 16 Δεκεμβρίου 1883 ένα μεγάλο νεόδμητο και λιθόκτιστο κατάστημα που βρισκόταν επί της οδού Ντάρκολι αρ. 93, της μεγάλης οδού δηλαδή, η οποία συνέδεε την πλατεία των Ανακτόρων (πλατεία Λαού) με τη γέφυρα του Πηνειού (σημ. οδός Βενιζέλου). Το κατάστημα ανήκε στην πλήρη κυριότητα των αδελφών Μεχμέτ Χανίφ και Χασάν Βεσάφ που ήταν υιοί του Οθωμανού μεγαλοκτηματία Ραΐφ Αβδουλάχ. Η συνολική ετήσια μίσθωση ορίστηκε στις 27 χρυσές λίρες Τουρκίας [εφεξής: λΤ.], ποσό το οποίο διατηρήθηκε και στις μισθώσεις των δύο επομένων ετών (μέχρι το 1886) [4]. Το 1885 ο Νικόλαος Σηλυβρίδης πραγματοποίησε την πρώτη επένδυση από τα κέρδη της επιχείρησης. Αγόρασε από τον κτηματία Κωνσταντίνο Αστεριάδη ένα κατάστημα (που λειτουργούσε ήδη ως παντοπωλείο) μαζί με το οικόπεδό του και το οποίο βρισκόταν στη συνοικία Σαρασλάρ της Λάρισας αντί 900 δρχ. [5].
Μέσα σε δύο χρόνια από την ημέρα τη σύστασής της, η εταιρεία των αδελφών Σηλυβρίδη επέκτεινε τις εργασίες της και πέρα από τα όρια της Θεσσαλίας. Τραπεζικά γραμμάτια και χρεόγραφα που έχουμε στο αρχείο μας αποδεικνύουν τις εμπορικές σχέσεις που διατηρούσε η εταιρεία με αντίστοιχες του Βελγίου, της Αυστρίας και της Γαλλίας. Υποπτευόμαστε ότι και αυτός είναι ο λόγος που στα μέσα του 1886 οι αδελφοί Σηλυβρίδη άρχισαν να αναζητούν μεγαλύτερο κατάστημα για να στεγάσουν την επιχείρησή τους. Τον Νοέμβριο του 1886 ένας κτηματίας από την Σελίτσανη (σημ. Ανατολή) της Αγυιάς, ο Θεόδωρος Γερορίζος, «έδωσε» τη λύση που αναζητούσαν οι αδελφοί Σηλυβρίδη. Ο πρώτος μόλις είχε αναθέσει σε εργολάβους την ανέγερση τριών μεγάλων καταστημάτων στην οδό Ντάρκολι (Βενιζέλου) τα οποία σύμφωνα με τα συμβόλαια που υπεγράφησαν θα παραδίδονταν αποπερατωμένα στα τέλη Ιανουαρίου του 1887. Ο Βασίλειος Σηλυβρίδης ήρθε σε επαφή με τον Γερορίζο και αφού πρότεινε κάποιες αλλαγές στη δόμηση (για να δημιουργηθεί ενιαίος χώρος) ενοικίασε το συγκρότημα για μία πενταετία (από της 1ης Φεβρουαρίου 1887) προκαταβάλλοντας τα μισθώματα όλων των ετών που ανερχόταν στις 180 λΤ. (4.025 δρχ.) [6].
Στις δημοτικές εκλογές της 5ης Ιουλίου 1887 κατά τις οποίες ο Διονύσιος Γαλάτης εξελέγη δήμαρχος της Λάρισας, ο Κωνσταντίνος και ο Νικόλαος Σηλυβρίδης [7] εκλέχθηκαν δημοτικοί σύμβουλοι. Ο Βασίλειος Σηλυβρίδης που δεν είχε θέσει υποψηφιότητα, διορίστηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ως μέλος της Εφορείας των δημοτικών σχολείων της Χριστιανικής Κοινότητας της Λάρισας, μαζί με τον ιατρό Γεώργιο Γρυπάρη και τον δικηγόρο Χαρίλαο Λογιωτάτου [8]. Ο Βασίλειος Σηλυβρίδης επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την άρτια λειτουργία των σχολείων και ενίοτε χρηματοδοτούσε με ίδια κεφάλαια τις ανάγκες τους σε γραφική ύλη και εποπτικά μέσα. Τον Νοέμβριο του 1890 εκλέχθηκε νομαρχιακός σύμβουλος μετά από την παραίτηση του Χρήστου Δημητριάδη. Ο συμβολαιογράφος Παναγιώτης Σκαμβούγερας που ήταν συνυποψήφιος για τη θέση, παραιτήθηκε την προηγούμενη ημέρα της εκλογικής διαδικασίας, δημοσιεύοντας στον Τύπο δήλωση υποστήριξης προς το πρόσωπο του Σηλυβρίδη [9].
Τη διετία 1892-1893 τόσο ο Βασίλειος Σηλυβρίδης, όσο και η σύζυγός του Ελένη Βασαρδάνη-Σηλυβρίδου (θυγατέρα του κτηματία Ιωάννη Βασαρδάνη από τα Άγραφα) [10] πραγματοποίησαν αγορές και πωλήσεις ακινήτων στο κέντρο της Λάρισας. Τον Σεπτέμβριο του 1892 η Ελένη Σηλυβρίδου αγόρασε από την Αναστασία, θυγατέρα του Βασιλείου Πατσαλή μία μεγάλη έπαυλη που βρισκόταν στη συνοικία Γκιουλού-Τεκέ [11] αντί 60 λΤ. (1.349 δρχ.) [12]. Τον επόμενο μήνα (Οκτώβριος 1892) ο Βασίλειος Σηλυβρίδης μεταβίβασε στον Εμίν αγά Χουσεΐν (επιστάτη των κτημάτων του Ναζήμ βέη Ταφούρ) μία οικία στη συνοικία Σεΐτ Χότζα στο κέντρο της Λάρισας αντί 90 λΤ. (2.035 δρχ.) [13], ενώ τον Φεβρουάριο του 1893 αγόρασε από τον Βολιώτη εμπορομεσίτη Κωνσταντίνο Κωστόπουλο μία μεγάλη έπαυλη στη συνοικία Εμινλέρ (περιοχή Αγίου Αθανασίου) αντί του ποσού των 6.000 δρχ. [14].
(συνεχίζεται)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 956 (31 Αυγούστου 1908).
[2]. Έρευνα (Λάρισα), φ. 1 (1 Ιουλίου 1883).
[3]. Κόρακας (Λάρισα), φ. 85 (27 Ιουνίου 1884).
[4]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 008 [1883-1884], αρ. 2193 (2 Ιανουαρίου 1884) και φκ. 012 [1885], αρ. 3431 (17 Φεβρουαρίου 1885).
[5]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 013 [1885], αρ. 3574 (30 Απριλίου 1885).
[6]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 019 [1886], αρ. 6007 (24 Νοεμβρίου 1886).
[7]. Ο Νικόλαος επανεκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας Κωνσταντίνου Αναστασιάδη (1896).
[8]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου Λαρίσης, φκ. 004 [1887-1889], συνεδρίαση 15 Οκτωβρίου 1887.
[9]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 58 (8 Νοεμβρίου 1890).
[10]. Απεβίωσε στη Λάρισα τον Μάρτιο του 1910. Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 43/445 (18 Μαρτίου 1910).
[11]. Ο μιναρές του Γκιουλού τεκέ τζαμί βρισκόταν περίπου στη συμβολή των σημερινών οδών Παναγούλη και Παλαμά. Βλ. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Η ανατολική πλευρά της Λάρισας από το Φρούριο», Ελευθερία (Λάρισα), 21 Ιουνίου 2015.
[12]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 038 [1892], αρ. 13702 (8 Σεπτεμβρίου 1892).
[13]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 039 [1892], αρ. 13916 (4 Οκτωβρίου 1892). Την οικία αυτή την είχε αγοράσει το 1886 από τον κτηματία Μπεζέτ Χασάν αντί 100 λΤ. (2.250 δρχ.). Βλ. Αρχείο Ιωαννίδη φκ. 018 [1886], αρ. 5524 (18 Αυγούστου 1886).
[14]. Αρχείο Ροδόπουλου, φκ. 045 [1892-1893], αρ. 13667 (18 Φεβρουαρίου 1893).
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
