Πρόκειται για μια καλλιτεχνική δημιουργία. Είναι μια τεχνική απεικόνισης ζωγραφικού θέματος ή ενός διακοσμητικού μοτίβου.
Η τεχνική αυτή γίνεται με πυρωμένη ακίδα στην επιφάνεια διάφορων υλικών, κυρίως ξύλου, αλλά και δέρματος. Τα ξύλα που χρησιμοποιούνται στην πυρογραφία είναι συνήθως από μελιά, σφένδαμο, πύξο, καστανιά, αχλαδιά, κερασιά, φλαμουριά, οξιά και άλλα.
Πολλοί επιλέγουν την πυρογραφία προκειμένου να διακοσμήσουν κάποια ξύλινη κατασκευή, όπως για παράδειγμα, το κεφαλάρι ενός κρεβατιού ή τη μετόπη ενός ξύλινου επίπλου. Η πυρογραφία επίσης βρίσκει μεγάλη απήχηση και στους καλλιτέχνες της αγιογραφίας.
Εδώ και δύο χρόνια ασχολείται με την πυρογραφία ο Λαρισαίος Μάριος Πατσούρας, αστυνομικός στο Α.Τ. Λιτοχώρου και εξηγεί στην «Ε» πώς ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη συγκεκριμένη τέχνη. «Δεν ζωγραφίζω, δεν πιάνει το χέρι μου καθόλου. Με την πυρογραφία ασχολήθηκα εντελώς τυχαία. Είχα κάνει δώρο τον πυρογράφο στη σύζυγο, εκείνη ζωγραφίζει αλλά οι υποχρεώσεις και τα παιδιά δεν την άφηναν τον χρόνο να ασχοληθεί. Έτσι, πήρα εγώ τον πυρογράφο και άρχισα να προσπαθώ να αποτυπώνω στο ξύλο διάφορες μορφές». Τα σχέδια που χρησιμοποίησε στο ξεκίνημά του ήταν απλά, με υπομονή και σιγά – σιγά άρχισε να τα καταφέρνει.
«Κυρίως κάνω αγιογραφίες που απαιτεί αυστηρότητα στον σχεδιασμό. Τα σχέδια που χρησιμοποιώ είναι συγκεκριμένα. Θα σχεδιάσω πιο σπάνια ένα ελεύθερο θέμα, το αποτέλεσμα είναι κάτι πιο προσωπικό», εξηγεί.
Οι πυρογραφίες γίνονται κυρίως σε ξύλο και σε δέρμα, ο κ. Πατσούρας όμως δουλεύει κυρίως πάνω σε ξύλο. Τη σκέψη του την έχει απασχολήσει η δημιουργία μιας έκθεσης αλλά όχι για εμπορικούς σκοπούς. «Εγώ επέλεξα την πυρογραφία γιατί αποτελεί για εμένα εκτόνωση, χαλάρωση είναι μια δημιουργική διαδικασία», σημειώνει για να προσθέσει ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που του ζητούν να αποτυπώσει Αγίους, πρόσωπα και σύμβολα σε κομμάτια ξύλου.
Καίγοντάς το, μέσα από την καταστροφή του ξύλου, γεννιούνται σχέδια και μορφές. Είναι μια πανάρχαια τεχνική. Αρχικά γινόταν με πυρακτωμένες βέργες και σφραγίδες καθώς και τη θερμική δύναμη του ήλιου. Σήμερα χρησιμοποιούν ειδικό εργαλείο με μεταλλική ακίδα, το οποίο θερμαίνεται με ηλεκτρισμό και έτσι αγγίζοντας το ξύλο αποτυπώνει γα πάντα το κάψιμο. Μένει όπως το μελάνι στο χαρτί.
Της Ζωής Παρμάκη
Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης
