Λειτουργούσαν ήδη άλλα δέκα παρόμοια Κέντρα σε διάφορες επαρχιακές πόλεις. Ο Σπύρος είχε προσληφθεί ως Επόπτης Εξυγιάνσεως. Είχε τελειώσει τη Σχολή Δημόσιας Υγείας και, μετά την αποστράτευσή του, τοποθετήθηκε στα Φάρσαλα. Ανήκαμε στην ίδια γενιά. Με περνούσε μόνο τρία χρόνια. Τα Φάρσαλα ήταν τότε μια μεγάλη κωμόπολη με εμφανείς τις πληγές από την πολεμική περιπέτεια και το δράμα του Εμφυλίου Πολέμου που μόλις είχε τελειώσει.
Η ζωή για τους ξένους υπαλλήλους, όπως είμαστε εμείς, ήταν πολύ δύσκολη. Υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στέγης. Αντιμετωπίζαμε μαζί τις αντιξοότητες. Αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια θερμή φιλική σχέση που διήρκεσε, αδιατάραχτη, μέχρι τον θάνατό του. Συνδεθήκαμε και με πνευματική συγγένεια.
Ο Σπύρος, ενεργώντας μέσα στο κλίμα της εποχής, όταν όλοι μας, οι δημόσιοι υπάλληλοι, νιώθαμε ότι είχαμε την αποστολή να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση της χώρας μας, ανέπτυξε πρωτοβουλία εφαρμογής ενός συστήματος τακτικού υγειονομικού ελέγχου των καταστημάτων. Θυμάμαι με πόση ευγένεια και κατανόηση αντιμετώπιζε τους καταστηματάρχες. Με τις ειδικές συμβουλές του επέτυχε άνοδο του υγειονομικού επιπέδου, με θαυμαστά αποτελέσματα.
Το σύστημά του απέκλειε και τη συναλλαγή ελεγκτή και ελεγχομένου διότι πρόσθεσε συνοδό αστυνομικό και αργότερα, όταν μετατέθηκε στη Λάρισα, και δεύτερο επόπτη.
Μετά τον σεισμό των Φαρσάλων το 1954 και μετά την υπαγωγή της υπηρεσίας στο Δημόσιο, ήλθαμε και οι δύο και συνυπηρετήσαμε στο Υγειονομικό Κέντρο Λάρισας, έκαστος στην ειδικότητά του. Εγώ αποχώρησα το 1960, μόλις πήρα το πτυχίο της Νομικής.
Όταν έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και λίγες μέρες μετά, ο Σπύρος συμμετείχε σε εκδρομή του προσωπικού του Υγειονομικού Κέντρου. Σχολιάζοντας το παράλογο της επιβολής δικτατορίας σε χώρα του ΝΑΤΟ παρατήρησε ότι δεν μπορεί να διαρκέσει η ανωμαλία, πολύ περισσότερο αφού και ο βασιλιάς ήταν αντίθετος. Κάποιος υπάλληλος κατήγγειλε το γεγονός στο Τμήμα Ασφάλειας.
Ο Σπύρος συνελήφθη. Το Έκτακτο Στρατοδικείο που επακολούθησε τον καταδίκασε σε φυλάκιση τριών ετών και 6 μηνών. Έμεινε στη φυλακή μέχρι τον Δεκέμβριο διότι ο Παπαδόπουλος έδωσε χάρη σε πολλές περιπτώσεις, με αφορμή το φιάσκο του πραξικοπήματος του βασιλιά της 12ης Δεκεμβρίου 1967.
Δεν επανήλθε όμως στην υπηρεσία, από όπου είχε απολυθεί μετά την καταδίκη του.
Αντιμετώπισε τότε το πρόβλημα συντήρησης της οικογένειάς του. Άρχισε μία περιπέτεια όπου φάνηκε η ευφυΐα του αλλά και η εφευρετικότητά του. Εκμεταλλεύθηκε ένα φυσικό τάλαντο μαθηματικού, κάνοντας μαθήματα σε γνωστά παιδιά. Εκτελούσε και εργολαβίες μικρών έργων. Τελικά αναδείχθηκε ο καλύτερος φαρμακευτικός αντιπρόσωπος και όργωσε όλη την Ελλάδα. Απόκτησε τη συμπάθεια πολλών πελατών του. Η Ευθυμία, η γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του, Πόπης και Ερασμίας, δούλευε εντατικά ως μοδίστρα. Την αποκαλούσε «Θύμιο» αναγνωρίζοντας την επιτυχή δραστηριότητά της στη διαχείριση του «οίκου». Δυστυχώς έφυγε πολύ πρόωρα και ο Σπύρος υπέστη σοβαρό ψυχικό τραύμα.
Ευτυχώς αρωγός υπήρξε, και του έδωσε νέα πνοή για τη ζωή, η νέα του σύζυγος, η Ερμιόνη. Ήρεμη, ευγενής και καταρτισμένη, άφησε εποχή ως υπάλληλος του Πρωτοδικείου Λάρισας. Οι Δικηγόροι επαινούσαν την Ερμιόνη για την προθυμία της κατά την προσφορά των υπηρεσιών της, μαζί με τη φίλη και συνάδελφό της, Ελένη Πανταζή. Ο Σπύρος έζησε ευτυχισμένα χρόνια μαζί της μέχρι το τέλος.
Όταν αποκαταστάθηκε στην Υπηρεσία μετά την κατάρρευση της χούντας, επέδειξε ιδιάζουσα δραστηριότητα και υπηρέτησε και ως Διευθυντής Υγιεινής του Νομού. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Γηροκομείου. Και μετά τη συνταξιοδότησή του συνέχισε την κοινωνική προσφορά του. Ήταν ουσιαστικά προοδευτικός και πιστός δημοκράτης εμπνεόμενος πάντα από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη.
Πίστευε επίσης στον υγιή, ανεξάρτητο και αδέσμευτο συνδικαλισμό.
Από το 2010 μέχρι το 2017 ο Σπύρος δημοσίευσε στην «Ελευθερία» 160 άρθρα και επιστολές. Πρόκειται για σύντομα, πυκνογραμμένα κείμενα που αφορούν στην εποποιία της καθημερινότητας στην εποχή της κρίσης.
Διάχυτο το ιδιότυπο χιούμορ του, δηκτικές αλλά δίκαιες οι παρατηρήσεις του για τα «κακώς κείμενα».
Όταν αποτελέσουν ένα τόμο θα αξίζει ένας εκτεταμένος σχολιασμός.
Τώρα αφιερώνω στη μνήμη του μερικούς τίτλους που καθορίζουν και το περιεχόμενο.
«Ναι, μαζί τα φάγαμε (19-2-2011)
«Οικονομική κρίση- Πολιτικοκοινωνική κρίση, Σημειώσατε Χ» (27-12-2011)
«Σκάνδαλα και Σιωπή» (28-3-2012)
«Ανάπτυξη, αλλά πώς;» (1-1-2013)
«Ναι, λεφτά υπήρχαν» (14-12-2014)
«Μπήκε το πρόβατο στη φωλιά του λύκου» (12-3-2015)
«Παραμύθι με όνομα» (24-4-2017)
Γιάννης Διαμαντής
Επίτιμος δικηγόρος
