Την παράσταση σκηνοθετεί ο Τζέζαρις Γκραουζίνις, ενώ ανεβαίνει σε νέα μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα. Ο Γιάννης Στάνκογλου που πρωταγωνιστεί στην παράσταση (υποδύεται σε ένα διπλό ρόλο τον Αγαμέμνονα και τον Αίγισθο) μιλάει στην «Ε» για την προτίμησή του -έστω και οριακά- στον νικητή Αγαμέμνονα, για το πεπρωμένο, για τους «σωτήρες» που διαφθείρονται από την εξουσία, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά ότι «ως κοινωνία πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για να μην παίρνονται αποφάσεις ερήμην μας» και για τη… Ραψάνη.
Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
* Αγαμέμνων και Αίγισθος, πώς είναι να παίζετε δύο αντιδιαμετρικά αντίθετους ρόλους, πώς καταφέρνετε να μπείτε στον ψυχισμό αμφότερων των ηρώων; Συμπαθείτε-συμπάσχετε με κάποιον περισσότερο;
-Μαζί με τον Τζέζαρις Γκραουζίνις δεν προσπαθήσαμε να αλλάξουμε εξωτερικά πράγματα, θέλαμε να προσεγγίσουμε το θέμα της εξουσίας. Πως τελικά η εξουσία μπορεί να αλλάζει πρόσωπα αλλά τελικά παραμένει ίδια. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις στο παίξιμο, η υποκριτική προσέγγιση των δύο χαρακτήρων είναι διαφορετική, αλλά μέχρι εκεί, δεν κάνουμε υπερβολές. Πολλά πράγματα είναι και θέμα τεχνικής, είναι θέμα εσωτερικού μονολόγου ας το πούμε έτσι, και το πώς ο σκηνοθέτης στήνει την παράσταση από την πλευρά του χορού είτε με τον Αγαμέμνονα είτε τον Αίγισθο στο προσκήνιο. Να σας πω την αλήθεια είμαι σε μια διπολική σχέση μαζί τους. Καταλαβαίνω και τον ένα και τον άλλο. Λίγο παραπάνω ίσως τον νικητή Αγαμέμνονα.
* Από τη μια η αλαζονεία της εξουσίας, από την άλλη ο χορός –που είναι λαός του Άργους- με πατερίτσες, αδύναμος… Τόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι στην εξουσία;
-Νομίζω πως ναι. Τα τελευταία χρόνια είναι και αποδεδειγμένο –όχι βέβαια μόνο τα τελευταία χρόνια- πως η εξουσία αντί να επιβάλλει πράγματα που θα έκαναν την κοινωνία μας καλύτερη –ας το πούμε έτσι- και τη ζωή μας ευκολότερη, συμβαίνει το αντίθετο. Δεν είναι τυχαίο πως αυτά τα κείμενα παραμένουν κλασικά και ανεβαίνουν από χρόνο σε χρόνο σε όλο τον κόσμο, γιατί μιλάνε για πράγματα που όλοι μας σκεφτόμαστε και όλοι μας νιώθουμε.
* Να μην πιστεύουμε τελικά στους σωτήρες; Νομοτελειακά θα οδηγηθούμε στο –όπως γράφει κι ο σκηνοθέτης στο σημείωμά του- έγκλημα για να απαλλαγούμε απ’ αυτούς;
-Νομίζω πως κι αυτό είναι αποδεδειγμένο από την ιστορία. Οι μεγαλύτερες αλλαγές είχαν αίμα, δεν γίνονται αναίμακτα. Ακόμη κι από σωτήρες που η εξουσία τούς διέφθειρε και τους διάβρωσε. Πρέπει εμείς να είμαστε σε εγρήγορση ως κοινωνία, ως σύνολο να παίρνουμε κι εμείς αποφάσεις, να μην τις παίρνουν μόνο αυτοί.
* Πώς είναι να παίζετε στο Θέατρο της Επιδαύρου -με όλη την ενέργεια που αυτό συνεπάγεται- και μετά να πρέπει να συνεχίσετε την περιοδεία; Αδειάζετε κάπως; Ποιο είναι το κίνητρό σας για να συνεχίσετε;
-Το κίνητρό μας είναι ο Αισχύλος. Εχουμε δουλέψει πολύ πάνω στο κείμενο του κορυφαίου τραγικού, αλλά όμως υπάρχουν γωνίτσες και παραθυράκια που ακόμη δεν τα έχουμε «φωτίσει», η τριβή μας με το κείμενο και την παράσταση μας δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε κι άλλα από τον κόσμο του Αισχύλου κι αυτό είναι πολύ ισχυρό κίνητρο. Αλλά και το διαφορετικό κοινό κάθε φορά και το διαφορετικό θέατρο μας δίνει το κίνητρο να συνεχίζουμε με χαρά, δύναμη και εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο.
* Τον χειμώνα θα παίξετε τον Γιούγκερμαν του Λαρισαίου Μ. Καραγάτση. Θα πάτε στη γενέτειρά του, τη Ραψάνη; Εκεί είναι και το καραγάτσι που έδωσε το όνομα στον σπουδαίο αυτό συγγραφέα…
-Ο Καραγάτσης είναι από τη Ραψάνη; Αλήθεια; Δεν το ήξερα και σας ευχαριστώ για την πληροφορία. Ημουν πέρσι γιατί παντρεύτηκε μία ξαδέρφη μου και έμεινα εκεί για δύο μέρες. Τώρα που μου το είπατε μπορεί να περάσω μία βολτούλα πριν έλθω για την παράσταση στην πόλη σας… Η αδερφή μου δε, μένει στη Γιάννουλη οπότε σίγουρα θα περάσω κάποια στιγμή από το γραφικό αυτό χωριό.
* Τελικά, πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, όπως είναι και το μήνυμα του χορού και της Κασσάνδρας;
-Η ζωή συνεχίζεται, είτε είμαστε παρόντες εμείς είτε όχι… Γι’ αυτό και η παράσταση τελειώνει με μια βαθιά ανάσα του χορού.
