Λίγο αργότερα τον ακολούθησε και ο αδελφός του Ιωάννης Ασλάνης. Για την επιχειρηματική δραστηριότητα του τελευταίου έχουν γραφεί παλαιότερα άρθρα από τον Γεώργιο Ζιαζιά [1] και τον Νικόλαο Παπαθεοδώρου [2]. Ελάχιστα όμως είναι γνωστά για την καταγωγή του.
Ο Παναγιώτης Ασλάνης που είχε ειδικότητα παθολόγου και δερματολόγου έγινε άμεσα αποδεκτός από την τότε ιατρική κοινότητα της πόλης εξ αιτίας ενός τυχαίου περιστατικού που έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 1883. Συγκεκριμένα κάποιοι πρώην αστυνομικοί κλητήρες δολοφόνησαν στην αγορά της πόλης τον Κολιό Τρικαλιώτη. Αναζητήθηκε ο μόνιμος αστυνομικός ιατρός (ιατροδικαστής) αλλά δεν βρέθηκε πουθενά και ως λύση ανάγκης προτάθηκε ο νεαρός τότε ιατρός Ασλάνης. Η έκθεση που συνέταξε για το θανάσιμο τραυματισμό του προαναφερθέντα, ήταν πλήρης και σύμφωνα με τους κανόνες της ιατρικής επιστήμης, γεγονός που εξέπληξε τους τότε καταξιωμένους ιατρούς της πόλης [3]. Λίγες ημέρες αργότερα (11 Νοεμβρίου 1883), ο Παναγιώτης Ασλάνης και οι ιατροί Αχιλλέας Αστεριάδης, Αριστείδης Δ. Αλέκου και Γεώργιος Γρυπάρης δέχθηκαν την πρόταση του Δήμου Λαρίσης «όπως υπηρετήσωσι την πόλιν δωρεάν, αναλαβόντες του τε νοσοκομείου και των πενήτων της θεραπείας την φροντίδα» [4].
Τον Οκτώβριο του 1884 νυμφεύθηκε τη Βασιλική, θυγατέρα του τότε Εισαγγελέα Πρωτοδικών της Λάρισας Δημητρίου Καρύκη [5] με ανάδοχο (κουμπάρο) τον αξιωματικό και βουλευτή Κωνσταντίνο Ισχόμαχο [6]. Από τον γάμο αυτό απέκτησε έναν γιο, τον Βασίλειο (γεν. 1885). Τον Μάρτιο του 1885 ενοικίασε για ένα έτος την έπαυλη του Εβραίου κτηματία Γιαχαέλ Ηλία Κοέν «κειμένη εις την συνοικία Καϊλιάς (Πύλη Φαρσάλων) της πόλεως Λαρίσης» [7]. Η μίσθωση ανανεώθηκε και για τα επόμενα χρόνια.
Τον Ιανουάριο του 1893 ανέλαβε αμισθί την σύνταξη της εφημερίδος «Το Μέλλον» που ίδρυσε ο παιδικός του φίλος Βασίλειος Ρακόπουλος που καταγόταν από την Πελοπόννησο. Τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους παρασκεύασε ένα «Οδοντότριμμα» οι ιδιότητες του οποίου περιγράφονται στην διαφημιστική καταχώρηση (εικόνα) που παρατίθεται. Μετά την κατοχύρωση της πατέντας από την Ιατρική Εταιρεία των Αθηνών, την έθεσε εις το εμπόριο: «Τα καλώς εσφραγισμένα κυτία με της εντύπου οδηγίας της χρήσεως αυτού» πωλούνταν κατ’ αποκλειστικότητα και αντί μίας δραχμής στο κατάστημα του Λαρισαίου πιλοποιού Νικολάου Πάγκα [8]. Την ίδια χρονιά απεβίωσε από φυματίωση η σύζυγός του Βασιλική. Τρία χρόνια αργότερα (Μάρτιος 1896) αρραβωνιάστηκε στον Βόλο την Βικτωρία Ζούλια, θυγατέρα του ήδη μακαρίτη ιατρού Δημητρίου Ζούλια την οποία νυμφεύθηκε λίγους μήνες αργότερα [9]. Από τον γάμο αυτό απέκτησε έναν δεύτερο γιο, τον Εμμανουήλ (γεν. 1897).
Τον Απρίλιο του 1897, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων του Ελληνοτουρκικού πολέμου, και, καθώς οι Οθωμανοί βρίσκονταν έξω από τη Λάρισα, αναχώρησε εσπευσμένα από την πόλη μαζί με την οικογένειά του. Μετέβη σιδηροδρομικώς στον Βόλο και εκεί επιβιβάστηκε σε ατμόπλοιο που τον μετέφερε στον Πειραιά.
Ο Παναγιώτης Ασλάνης δεν θα επέστρεφε ποτέ στη Λάρισα μετά από την προσωρινή κατοχή της Θεσσαλίας (1898), αν δεν τον έπειθε για το αντίθετο ο φίλος του ιατρός και πολιτευτής της Λάρισας Γεώργιος Ξ. Καραπαναγιώτης. Τον Δεκέμβριο του 1899 εγκαταστάθηκε εκ νέου στη Λάρισα και ενοικίασε την οικία όπου στεγαζόταν παλαιότερα το Τουρκικό Προξενείο (απέναντι από το κατάστημα της Εθνικής Τραπέζης, μετέπειτα ξενοδοχείο «Όλυμπος»). «Μετά από διετή αποδημίαν επανήλθε και εγκατεστάθη ενταύθα οικογενειακώς, ο αγαπητός ιατρός κ. Παναγιώτης Ασλάνης. Αναλαμβάνει την θεραπείαν των οξέων και χρονίων νοσημάτων, παθολογικών, χειρουργικών, συφιλιδικών, δερματικών ως και των γεννητικών οργάνων ανδρών και γυναικών διά νέων μεθόδων και φαρμάκων» [10]. Ως ιατρείο χρησιμοποιούσε έναν ιδιαίτερο χώρο του φαρμακείου του Σαλβατώρ Ματαλών, όπου εξέταζε δωρεάν τους απόρους πέντε φορές την εβδομάδα [11].
Η περίοδος αυτή υπήρξε ίσως η πιο δημιουργική αλλά και η πιο τραγική στην ζωή του Παναγιώτη Ασλάνη. Το 1902 συμμετείχε στην πενταμελή «Τοπική Επιτροπή κατά της φθίσεως» που συστάθηκε στη Λάρισα κατά τα πρότυπα της αντίστοιχης Αθηναϊκής. Στην Επιτροπή Λαρίσης συμμετείχε εκτός από τον Παναγιώτη Ασλάνη, ο Νομάρχης και ο Δήμαρχος της πόλης, καθώς και οι ιατροί Αχιλλέας Αστεριάδης και Γεώργιος Καραπαναγιώτης [12]. Την επόμενη χρονιά (1903) συμμετείχε ως ιδρυτικό μέλος στη σύσταση του «Συνδέσμου Πελοποννησίων». Τα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη ήταν ο Θ. Ιατρόπουλος, ο Κ. Κατσαούνης και ο Ορ. Καλομοίρης. Ο δικηγόρος Θεόδωρος Ιατρόπουλος διετέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συνδέσμου, ενώ ο Παναγιώτης Ασλάνης εκλέχθηκε το 1904 ως αντιπρόεδρος αυτού.
Στις αρχές του Ιανουαρίου του 1909, η μοίρα του επεφύλασσε ένα τραγικό γεγονός, καθώς και η δεύτερή του σύζυγός Βικτωρία απεβίωσε από φυματίωση σε ηλικία 28 ετών, παρά τις συγκινητικές προσπάθειες όλων ανεξαιρέτως των ιατρών της Λάρισας [13]. Έκτοτε είναι άγνωστα στην ιστοριογραφία (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) τα μετέπειτα χρόνια της ζωής του Παναγιώτη Ασλάνη καθώς και του γιου του Εμμανουήλ. Ο πρωτότοκος γιος του Βασίλειος μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο Β’ Ελληνικό Σχολείο της Λάρισας, μετέβη το 1906 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, ως σπουδαστής της εκεί περίφημης Γαλλικής Εμπορικής Σχολής [14]. Μετά το 1908 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Γεώργιος Ζιαζιάς, «Ιωάννης Ασλάνης», Αναζητώντας τη χαμένη Λάρισα, τ. Β’, Λάρισα 2000, σ. 224-238
[2]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Το Μέγαρο Μεχμέτ Χατζημέτου (Λέσχη Ασλάνη)», Larissanet (Λάρισα), φ. 25 Οκτωβρίου 2015 και του ιδίου: «Ιωάννης Ασλάνης, ο λεσχάρχης» Larissanet, φ. 9 Ιουλίου 2016.
[3]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 210 (9 Νοεμβρίου 1883).
[4]. Ανεξαρτησία (Λάρισα), φ. 212 (13 Νοεμβρίου 1883).
[5]. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1881 διορίσθηκε Εισαγγελέας στο Πρωτοδικείο της Λάρισας μετατεθείς από το Πρωτοδικείο της Λευκάδας (ΦΕΚ 126/Α/22-12-1881).
[6]. Λάρισσα (Λάρισα), φ. 2 (26 Οκτωβρίου 1884).
[7]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας, Αρχείο Συμβολαιογράφου Αναστασίου Φίλιου, φκ. 014, υπ/φκ. 001, αρ. 6459 (15 Μαρτίου 1885).
[8]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 201 (3 Οκτωβρίου 1893).
[9]. Αναμόρφωσις (Βόλος), φ. 7 (21 Μαρτίου 1896).
[10]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 506 (1 Ιανουαρίου 1900).
[11]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 510 (30 Ιανουαρίου 1900).
[12]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 232 (17 Μαΐου 1902).
[13]. Μικρά (Λάρισα), φ. 385 (22 Ιανουαρίου 1909) και Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 977 (25 Ιανουαρίου 1909).
[14]. Μικρά (Λάρισα), φ. 329 (9 Σεπτεμβρίου 1907).
Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
