«Φίλαθλοι μην ρίχνετε αντικείμενα. Κινδυνεύει η ομάδα μας»…
Τον μουντζώνουν.
«Φίλαθλοι μην πετάτε βεγγαλικά. Θα διακοπεί ο αγώνας»…
Τον αγνοούν.
Μα σαν μπει γκολ. Όλα αλλάζουν μαγικά. Λαχταρούν τη στιγμή που θα ακούσουν τη φωνή του να γεμίζει το γήπεδο «Το γκολ για την ομάδα μας ο….» και παίρνουν τη σκυτάλη τρεις φορές και γίνονται ένα.
Ο Βαγγέλης Ρωμανός είναι ο μόνος άνθρωπος που κατά τη διάρκεια του αγώνα μπορεί να ακούει κατάρες και ύβρεις. Μα δεν το παίρνει προσωπικά, δεν στεναχωριέται, δεν θίγεται, δεν κρατάει μούτρα, δεν τον νοιάζει και φυσικά δεν… τον λένε Ρωμανό. Ας ξεκινήσουμε από αυτό.
«Είναι το καλλιτεχνικό μου, αν μπορούμε να το πούμε έτσι». Ξεκίνησε από μικρός το ραδιόφωνο και ψάχνοντας δουλειά βρέθηκε σε έναν σταθμό στη Θεσσαλονίκη. «Εκεί μου είπαν, καλός είσαι αλλά δεν είναι καλό το επώνυμό σου. Μια κοπέλα πρότεινε να με πούνε Ρωμανό. Ήταν ένας ντόπιος τραγουδιστής». Κι έτσι έμεινε. Από το 1990 μέχρι και σήμερα.
Τόσο πολύ που όταν πάει στις δημόσιες υπηρεσίες και βρίσκει φίλους της ΑΕΛ «αυτοί νομίζουν πως τους κάνω πλάκα. Μια κοιτάζουν το πραγματικό επίθετο στα επίσημα έγγραφα και μετά πάλι εμένα».
Κι αν δεν καταλάβατε σε ποιον αναφερόμαστε, ας το διευκρινίσουμε. Είναι η φωνή της ΑΕΛ τα τελευταία 15 χρόνια. Ο εκφωνητής του Αλκαζάρ και του Αρένα.
Έχουν αλλάξει 4 πρόεδροι, πολλοί προπονητές, εκατοντάδες παίκτες. Μα αυτός παραμένει εκεί. Να φωνάζει στα γκολ, να ενημερώνει τις αλλαγές, να μαλώνει τους άτακτους, να κάνει ανακοινώσεις για ΙΧ που εμποδίζουν, για παιδιά που ψάχνουν τους γονείς τους, για κλειδιά, πορτοφόλια «μέχρι και για έναν που είχε ξεχάσει τα αλάρμ έξω από το γήπεδο έχω πει» λέει καθώς ανοιγοκλείνει μηχανικά το κινητό του «κρίμα ο φουκαράς να μείνει από μπαταρία. Οπαδός της ΑΕΛ είναι κι αυτός».
Πήρε τη σκυτάλη από τα «χέρια» του αείμνηστου Κώστα Μπετχαβέ. Μέχρι τότε οι ανακοινώσεις ήταν λιτές, όπως και σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας. Αλλαγές και κάνα αποτέλεσμα στο ημίχρονο από τα άλλα ματς.
«Το 2003 ήμασταν Γ’ Εθνική. Έμενα στην ίδια πολυκατοικία με τον Νίκο Σωτηρούλη. Ένα μεσημέρι παίζαμε με Αγροτικό Αστέρα στη Φιλιππούπολη. Μου λέει «πάμε να δούμε την ΑΕΛ. Θα την πάρω την ομάδα». Μου κίνησε την περιέργεια. Πήγαμε. Τον Μάρτιο την πήρε και μου έκανε πρόταση για να πάω για εκφωνητής».
Και πήγε. Και ξεκίνησε. Από τα δύσκολα «Παίρναμε κασετόφωνο και βάζαμε τον ύμνο στην αρχή. Λίγος κόσμος, λίγα πράγματα». Έλα όμως που ο Σωτηρούλης τα πήγε περίφημα. Δίνει τα ηνία στον Πηλαδάκη και η ομάδα πήρε την ανηφόρα.
«Βάζαμε εξωτερικά ηχεία και ο κόσμος άρχισε να γεμίζει συνέχεια το γήπεδο. Ανέβαινε το πάθος, ανέβαινε και η ένταση της φωνής μου. Τα ονόματα των παικτών κολλούσαν στα χείλη των φιλάθλων». Έλεγε Τουμέρ και έπεφτε το Αλκαζάρ στο Μετίν, φώναζε Ματσέι και γέμιζε ο ουρανός της Λάρισας από το Ζουράφσκι, σαν ξεκινούσε το Σίλβα θαρρείς πως όλη η γη ήξερε τον Κλέιτον.
Μα πέρασαν οι εποχές και φτάσαμε στον Πλεξίδα. «Με φώναξε κι αυτός μια μέρα. Βλέπαμε το γήπεδο και με ρωτάει «Τι λες θα έρθει κόσμος;» και του απάντησα "πως θα έρθει όταν καταλάβεις ότι πήρες τη Λάρισα κι όχι τα Τρίκαλα".
Και τώρα ο Κούγιας. Ανάβει τσιγάρο. Κοιταζόμαστε.
Εκείνη την ώρα περνάει από μπροστά μας ο Ναζλίδης. «Ξέρεις τι ωραίο συναίσθημα είναι να γνωρίζεις όλα αυτά τα χρόνια όλους τους παίκτες που φόρεσαν τα βυσσινί; Να έχεις πανηγυρίσει μαζί τους. Να έχεις στεναχωρηθεί. Να έχεις κλάψει». Μα έτσι είναι το ποδόσφαιρο.
«Ρωμανέ τι θα κάνουμε το Σάββατο;» ένας φίλος της ΑΕΛ τον πειράζει. Τον ρωτάω αν τον ξέρει, μα κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.
«Ίσως να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος σε όλο το γήπεδο που κάθε Κυριακή με βρίζουν γνωστοί – άγνωστοι αλλά μετά με πειράζουν σα να είμαι κολλητός τους…».
Το λες και μετάλλιο. Το αφιερώνει στην οικογένειά του που κάνει υπομονή.
Του Κώστα Γκιάστα
