Τελείωσε το Γυμνάσιο Σερρών (1928-1932) και την ίδια χρονιά εισήλθε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ’ όπου έλαβε το δίπλωμα (1938) με την ειδικότητα του Παθολόγου-Παιδίατρου. Από το 1938 μέχρι το 1942 εργάστηκε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων στην Αθήνα με εξαίρεση το διάστημα κατά το οποίο κατετάγη ως ιατρός στο Σύνταγμα των Δωδεκανησίων Εθελοντών κατά τη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου [2]. Το 1943 διορίσθηκε στη Λάρισα, όπου ο πατέρας του είχε μετατεθεί στο κεντρικό κατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας της πόλης.
Η προσωρινή διαμονή του στη Λάρισα, έμελλε να γίνει οριστική και μόνιμη για τα επόμενα 60 χρόνια. Από το 1955 έως το 1980 (χρονιά που συνταξιοδοτήθηκε) εργάστηκε στην Υγειονομική Υπηρεσία των Ελληνικών Σιδηροδρόμων (παράρτημα Λάρισας), φθάνοντας μέχρι το βαθμό του Επιθεωρητή (1977). Νυμφεύθηκε την Βασιλική Δημητρίου (1922-2003), θυγατέρα του κτηματία Γεωργίου (Τζώρτζη) Δημητρίου (1886-1954), αλλά δεν απέκτησε παιδιά.
Στις 22 Μαρτίου 1996, μετά από ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου της Λάρισας «Ο Ιπποκράτης» (απ. 264/1996), του απονεμήθηκε τιμητικό δίπλωμα «για την καθημερινή, αθόρυβη και συνεχή παρουσία του στο χώρο της υγείας». Την ίδια χρονιά (1996) κατέθεσε στο ταμείο του Δήμου της Λάρισας, το ποσό των 32.000.000 δραχμών με αποκλειστικό σκοπό τη χρησιμοποίησή του για κοινωφελείς σκοπούς. Παράλληλα, λόγω της νησιωτικής καταγωγής του και επιθυμώντας να τιμήσει τον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων αγωνιστών, ανέθεσε στους γνωστούς Λαρισαίους γλύπτες Κωνσταντίνο Νταή και Χρήστο Μακρόπουλο να φιλοτεχνήσουν τις προτομές των πρωτεργατών του Κυπριακού αγώνα, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ και στρατηγού Γεωργίου Γρίβα-Διγενή αντίστοιχα. Τα αποκαλυπτήρια της πρώτης πραγματοποιήθηκαν στις 21 Δεκεμβρίου 1997 ενώ της δεύτερης στις 24 Οκτωβρίου 1999. Παρά τις αγαθές προθέσεις του μακαριστού γιατρού, που είχε γνωρίσει προσωπικά και τις δύο ηγετικές μορφές του Κυπριακού αγώνα, η τοποθέτηση των δύο προτομών εξελίχθηκε σε ένα γαϊτανάκι αντιθέσεων, υπαναχωρήσεων και αντιπαραθέσεων. Οι γνώμες διχάστηκαν και με αφορμή δημοσιεύματα, η προτομή του Γρίβα αφαιρέθηκε από την αρχική της θέση και τοποθετήθηκε μετά από χρόνια μαζί με αυτή του Μακαρίου, στην πλατεία Λαού, όπου άγνωστοι βάνδαλοι την απέκοψαν από το βάθρο και την «εξαφάνισαν». Αργότερα «εξαφανίστηκε» και η προτομή του Μακαρίου υποτίθεται για λόγους συντήρησης!
Παράλληλα όμως με τις προαναφερθείσες προτομές, ο Μιχαήλ Γρηγοριάδης είχε προσφέρει ως δωρεά στον Δήμο Λάρισας και δύο άλλες προτομές. Του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Σκεύου Ζερβού. Για τον πρώτο δεν χρειάζονται σχόλια. Ο δεύτερος υπήρξε Καλύμνιος γιατρός, καθηγητής, συνεργάτης του Ελευθέριου Βενιζέλου και βουλευτής των Φιλελευθέρων. Από το 1912 έως το 1945 διετέλεσε πολιτικός αρχηγός του Δωδεκανησιακού Απελευθερωτικού Αγώνα. Η προσφορά του έγινε ομόφωνα δεκτή από το Δημοτικό Συμβούλιο στις 15 Δεκεμβρίου 1998 (αρ. 1037, Πρακτικό 36/1998).
Δεκαεννέα χρόνια αργότερα η προτομή του Βενιζέλου «αγνοείται», ενώ η προτομή του Σκεύου Ζερβού παρέμεινε επί μία δεκαπενταετία στα αζήτητα στο εργαστήριο του Χρήστου Μακρόπουλου (Γιάννουλη) ο οποίος τη φιλοτέχνησε. Το 2014 με ενέργειες του γράφοντα, η προτομή μεταφέρθηκε και τοποθετήθηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Λάρισας.
Το 2001 δώρισε (από κοινού με τη σύζυγό του Βασιλική) στον Δήμο της Λάρισας, το ημιδιώροφο ακίνητο (κατοικία και ιατρείο) στην οδό Παπακυριαζή 63 με σκοπό τη μετατροπή του σε Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο. Στις 5 Απριλίου 2001, με εισήγηση του τότε προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Κωνσταντίνου Α. Αγοραστού και με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου η δωρεά του έγινε αποδεκτή και σε συνδυασμό με άλλες δωρεές του απονεμήθηκε ο τίτλος του Πολίτη-Ευεργέτη της πόλης της Λάρισας (απόφαση αρ. 302, πρακτικό 9/2001).
Απεβίωσε την Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2003 μετά από τρίμηνη νοσηλεία εξ αιτίας τροχαίου ατυχήματος σε κεντρικό δρόμο της πόλης. Η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιήθηκε την επομένη από τον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Αχιλλίου, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Λαρίσης Ιγνατίου. Ετάφη στον οικογενειακό του τάφο στο παλαιό νεκροταφείο.
Με τη ιδιόχειρη διαθήκη του που είχε κατατεθεί από τον Δεκέμβριο του 2001, στη συμβολαιογράφο της Λάρισας Ελένη Ρομοσιού-Κλειτσάκη κληροδότησε επίσης: 1) Ένα ισόγειο διαμέρισμα στην οδό Αθανασίου Διάκου 5 στον Δήμο Λάρισας, 2) 200.000 δραχμές στη Λέσχη των αποστράτων αξιωματικών της αεροπορίας Λαρίσης και 3) 250.000 δραχμές στον εκ Μεσοχωρίου Καρπάθου ιερέα Ιωάννη Ανδρεάδη [3]. Με απόφαση της Δημοτικής Αρχής το όνομά του δόθηκε σε παραποτάμιο οδό στη συνοικία του Αγίου Χαραλάμπους.
Ο Μιχαήλ Γρηγοριάδης συνέβαλε οικονομικά στη θεμελίωση και ανέγερση του κωδωνοστασίου του Αγίου Αχιλλίου και στην αγορά καμπάνας 650 κιλών, ενώ με δαπάνες του εικονογραφήθηκαν οι περισσότεροι από τους ιερούς ναούς της πόλης. Παράλληλα δώρισε στο Γενικό Περιφερειακό Νοσοκομείο Λαρίσης την Ιατρική του Βιβλιοθήκη, ενώ ενίσχυε κατά τακτά χρονικά διαστήματα με μεγάλα χρηματικά ποσά το έργο των φιλανθρωπικών και εκκλησιαστικών ιδρυμάτων της πόλης. Εκείνο όμως που τον χαρακτήρισε όλα αυτά τα χρόνια ως ιατρό αλλά ιδιαίτερα ως «άνθρωπο», ήταν η ανιδιοτελής προσφορά του προς τους πτωχούς και άπορους συμπολίτες του [4].
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Ο Μιχαήλ είχε ακόμα τρείς αδελφές. Την Όλγα, τη Σοφία και την μοναχή Μαρία (Ματρώνα). Η Σοφία απέκτησε δύο θυγατέρες την Βασιλική και την Μαρία, οι οποίες αργότερα παντρεύτηκαν τους Νικόλαο Πολίτη και Ιωάννη Χαροκόπο αντίστοιχα.
[2]. Ο Μιχαήλ Γρηγοριάδης φιγουράρει στον αριθμό 39 της λίστας του Λόχου των 311 Καρπάθιων εθελοντών που δημοσίευσε ο λοχαγός πεζικού και διοικητής του Συντάγματος Μάρκος Π. Κλαδάκης. Περισσότερα βλ. Μάρκος Κλαδάκης, Ιστορία του Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών, Πολιτιστικό Ίδρυμα Δωδεκανήσου «Κλεόβουλος ο Λίνδιος», Αθήνα 1996.
[3]. Για τη δράση του ιερέα Παπαγιάννη Ανδρεάδη κατά το 1941-1943, βλ. Βάσος Ν. Βασιλάκης, Το Μεσοχώρι Καρπάθου, τόμος Α΄, Αθήνα 1973, σ. 39-40.
[4]. Για περισσότερες πληροφορίες βλ. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Μιχαήλ Εμμ. Γρηγοριάδης (1914-2003). Ένας σύγχρονος ευεργέτης της Λάρισας», Θεσσαλικό Ημερολόγιο (Λάρισα), τ. 64 (2013), σ. 299-304.
* Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου
